Iljo Keisse verdient beter

Scherp gesteld: Met de verdiende zege van Kenny De Ketele en Jasper De Buyst eindigde zondagavond na een prangende finale de Gentse zesdaagse. Het was de overwinning van de meest complementaire ploeg, van twee renners die de wedstrijd van in het begin hadden gedomineerd.

Ook dit jaar groeide de Gentse zesdaagse weer uit tot een sportief festijn, met het sterkst mogelijke deelnemersveld, de door andere verplichtingen weerhouden Zwitser Tristan Marguet buiten beschouwing gelaten. Met de presentatie van het koningskoppel Iljo Keisse-Mark Cavendish zorgde Patrick Sercu voor een (commerciële) stunt. De Brit, onervaren in zesdaagsen, deed het bij momenten uitstekend, maar op het cruciale moment, de afsluitende ploegkoers, was hij niet sterk genoeg.

Dat moet bitter zijn geweest voor Iljo Keisse, de keizer van het Gentse Kuipke en nog altijd de met afstand meest populaire renner. Ootmoedig nam Keisse de schuld van de nederlaag op zich: hij was de eerste twee dagen niet goed genoeg geweest en dat had hem en Cavendish voor een grote puntenachterstand geplaatst. Dat soort zelfkritiek siert Keisse want het is zeldzaam in de sportwereld.

Zesdaagsen zijn een schitterend spektakelstuk, zeker als ze, zoals in Gent, worden gereden in een bruisende ambiance. Maar in wezen is deze wedstrijd voor de favorieten een lange aanloop naar de ultieme finale, één koppelrit over één uur. Die werd Iljo Keisse fataal. Niet omdat de Gentenaar niet goed genoeg was, integendeel zelfs, maar wel omdat Mark Canvendish uiteindelijk niet bij machte bleek om de ultieme aanval van Kenny De Ketele en Japser De Buyst te counteren. Het eerste halfuur deed hij dat wel, nadien kraakte hij onder een spervuur van demarrages en was er zelfs op een cruciaal moment een mislukte aflossing. Dat is zeer ongewoon op dat niveau.

Dit scenario was niet nieuw voor Iljo Keisse. Vorig jaar werd hij gekoppeld aan de Nederlander Wim Stroetinga en deed zich in de finale hetzelfde voor. Keisse kon in de laatste ploegkoers een kloof slaan, maar vanaf het moment dat Stroetinga in koers kwam, slonk de voorsprong. Dan vecht je tegen de bierkaai. Toen wonnen Jasper De Buyst en de Duitser Leif Lampater.

Hoe Mark Cavendish zich ook uitsloofde en de sympathie van velen won, Iljo Keisse verdient voor de toekomst een specialist als ploegmaat. Het laat zich aanzien dat hij die volgend jaar, in de 75^ste editie, ook zal opeisen. Met een wegrenner aan je zijde ben je kansloos tegen twee pistiers. De niet helemaal fitte Jasper De Buyst reed daarbij minder snedig dan vorig jaar, maar dat werd ruimschoots opgevangen door de ijzersterke Kenny De Ketele. Lang werd deze soms wat kleurloos fietsende Oost-Vlaming een te beperkte motor aangewreven, maar hij boekte de afgelopen jaren een grote progressie. Samen met Iljo Keisse en de supersnelle Deen Alex Rasmussen was hij de beste man op de baan.

De doorgroei van een jonge renner als Jasper De Buyst ten spijt, de zesdaagse van Gent leeft door het charisma van Iljo Keisse. Een pistier van een uitzonderlijk niveau, balancerend tussen de weg en zijn liefde voor de baan. Maar in een tijd dat het aantal zesdaagsen steeds meer slinkt, is de keuze snel gemaakt. Al blijft Gent een uitzondering: het is een vlucht uit de werkelijkheid, gedragen door een afwisselend en rijk gestoffeerd programma.