Michal Kwiatkowski, vorig jaar winnaar in Milaan-Sanremo, is ook nu weer favoriet voor de eerste klassieker van het voorjaar. Sport/Voetbalmagazine zocht de Poolse renner van Team Sky op voor een vooruitblik.
De Primavera wordt vaak bestempeld als de makkelijkste klassieker om te rijden, maar ook wel de moeilijkste om te winnen. Wat maakt het zo moeilijk? Titelverdediger Michal Kwiatkowski: ‘Er zijn voortdurend zoveel renners die op hetzelfde moment op dezelfde plaats willen zitten. Het is zo moeilijk om juist gepositioneerd te zitten voor de capi en de Poggio.’
‘In de laatste 20, 30 kilometer heb je ook geen kans om nog iets recht te zetten als je tegenslag kent. Je gaat op weg voor ruim 290 kilometer, 260 kilometer kan alles perfect gaan, dan komt de stormloop naar de Cipressa, gebeurt er een valpartij, is alles voorbij en moet je weer een jaar wachten.
‘Daarom is het zo’n unieke maar ook zo’n frustrerende koers. Ieder moment kan er van alles gebeuren. Je kunt de koers ook nooit echt helemaal controleren. Niemand kan 300 kilometer op kop rijden.’
Generatiegenoten
Peter Sagan geldt als de voornaamste uitdager in Milaan-Sanremo. Hij en Kwiatkowski zijn generatiegenoten. Ze kennen elkaar door en door.
‘Het is altijd een plezier om tegen Peter te koersen. Doordat het tegen zo’n grote renner was, hebben mijn overwinningen ook meer betekenis gekregen. Peter maakt andere renners groter als ze winnen tegen hem. Ik was zo blij dat ik hem kon volgen op de Poggio vorig jaar.
‘Geweldig eigenlijk dat we in hetzelfde tijdperk kunnen koersen. We rijden nu al heel lang tegen elkaar. De eerste keer moet in de Nations Cup geweest zijn (in 2007, nvdr) in Grudziadz, 40 kilometer van mijn thuis in Torun. Ik won, Peter was tweede. Hij was toen nog veeleer mountainbiker, waardoor het voor mij op de weg makkelijker was om met hem te concurreren dan nu.’
‘Toen we vorig jaar samen onderweg waren naar de Via Roma, heb ik een mentaal voordeel gecreëerd. Ik wist dat er een grote verantwoordelijkheid op hem rustte en dat hij erg belust was op de zege. Hij was de wereldkampioen, had Sanremo nog niet op zak én had bij Bora niemand in het peloton voor een eventuele groepssprint. Julian Alaphilippe had snelle mannen achter zich bij Quick-Step, ik had Elia Viviani.
‘Peter stormde met meer dan 50 kilometer per uur naar de finish om het peloton af te houden, terwijl ik relaxed was en alleen maar naar hem en niet naar het peloton hoefde te kijken. Op die manier kon ik aan mijn sprint denken en een manoeuvre voorbereiden.
‘Ik weet dat Peter een heel dynamische aanzet heeft. Hoe dichter bij de finish hij de sprint zou beginnen, hoe kleiner mijn kans werd. Daarom liet ik een gaatje vallen. Zo lokte ik uit dat hij de sprint iets vroeger inzette. Hij dacht allicht dat we zijn wiel nooit meer te pakken zouden krijgen. Bovendien krijg je na 300 kilometer koers een nivellering in de sprint. Eén centimeter verschil bleek uiteindelijk voldoende.’
