Lance 2.0: na enkele donkere jaren is Armstrong weer ‘alive and kicking’

Twintig jaar geleden won Lance Armstrong zijn eerste van zeven Rondes van Frankrijk. Maar in 2013 werd hij ontmaskerd, besmeurd en bestempeld als de grootste dopingzondaar ooit. Na zijn biecht en enkele donkere jaren is de Amerikaan vandaag echter weer alive and kicking. Op alle vlakken.

Lance, de gelukkige familieman

‘Ik kijk alleen nog vóóruit. Nooit meer achteruit. Sinds januari 2013 ben ik op een reis vertrokken om te leren. Ik hou ervan en zal het blijven doen. Voorbij is het jammeren om wat ik verloren heb. Ik geef er niet meer om, alleen nog om mijn familie.’

Aldus sprak Lance Armstrong vorig jaar in Outside Magazine. Voor de Texaan een radicale switch. Terwijl vroeger immers alles om hém, de maniakale, nietsontziende renner, draaide, is zijn voornaamste focus vandaag, in al zijn beslissingen en bezigheden, zijn gezin. Bestaande uit Anna Hansen (38) – die hij in 2008 leerde kennen en met wie hij sinds 2017 officieel verloofd is -, zijn vijf kinderen – Luke (19), tweelingdochters Grace en Isabelle (17), Max (9) en Olivia (8) – en nog altijd zijn ex-vrouw Kristin, de moeder van zijn drie oudste kinderen en van wie hij in 2003 scheidde.

Armstrong noemt het tegenwoordig zijn nieuwe ’team’. Een team dat de jongste jaren dicht naar elkaar toe gegroeid is, als one big happy family. Die was echter niet altijd even gelukkig. Ook aan zijn kinderen heeft de Amerikaan immers moeten uitleggen hoe hij de grootste outcast in de sport werd. Mede dankzij jarenlange familiesessies bij de psycholoog worstelden ze er zich door. Veelzeggend was dan ook Armstrongs antwoord, toen een student hem tijdens een lezing in het Hanszen College onlangs vroeg hoe hij over vijftig jaar herinnerd wil worden: niet als een voormalig Tourwinnaar of als een kampioen, maar als een goeie vader. ‘Als je zoon ( Luke, nvdr) studeert en American football speelt aan de Rice University, dan is dat een indicatie dat me dat goed lukt. En dat ik dan toch geen total dipshit ( etter, nvdr) ben’, aldus Lance, de gelukkige familieman.

Lance, de gelouterde dopingzondaar

Begin 2018 bezocht Armstrong de San Quentingevangenis in Californië. Een naar eigen zeggen ‘zeer intense ervaring’, spreken met gevangenen die via een rehabilitatieprogramma opnieuw een rol in de maatschappij willen opnemen. Want: zeer herkenbaar voor de verstoteling van het wielrennen. ‘Sommige van die gevangenen kregen levenslang, zoals ik óók levenslang kreeg ( via een schorsing, nvdr), hoewel ik niemand vermoord heb. Maar ik ben erin geslaagd om mezelf weer uit te vinden.’

Enkele maanden later, in april 2018, volgde een nieuwe wedergeboorte, toen de ex-renner zijn hangende rechtszaak met het Amerikaanse justitiedepartement kon afhandelen via een minnelijke schikking van 5 miljoen dollar (plus juridische kosten). Een fractie van de geëiste 97 miljoen dollar, maar volgens het Armstrongkamp een correcte deal. Op basis immers van eerdere gerechtelijke uitspraken die de theorie ontkrachten over de zware schade die overheidsbedrijf/ex-wielersponsor US Postal door zijn dopinggebruik zogezegd had geleden. Tot Armstrongs grote opluchting, zo bleek uit zijn daaropvolgende tweet: een dikke zwarte pijl rechtdoor met halfweg een bocht en één woord: FORWARD (zie ook laatste hoofdstuk van dit verhaal).

Toch heeft Armstrong zich nog niet helemaal verzoend met zijn besmeurd verleden. Hij drukte weliswaar al meermaals zijn spijt uit over de verwerpelijke, bijna maffieuze manier waarop hij met tegenstanders afrekende en carrières ruïneerde, en probeerde de jongste jaren – niet altijd met evenveel succes – die breuken te lijmen. Al wachten sommigen wel nog altijd op gemeende excuses.

Veel minder wroeging heeft hij echter over zijn dopinggebruik op zich. Omdat LA, vindt hij, nu eenmaal een kind van zijn dopingtijd was. ‘Ik zou graag teruggaan in het verleden, en op water en brood in een clean peloton koersen. Dan zou ik óók zeven keer de Tour hebben gewonnen’, vertelde Armstrong in december 2018 in USA Today, beklemtonend hoe trots hij nog altijd is op de opofferingen die hij zich als renner getroostte en op de spartaanse voorbereiding die hij zichzelf oplegde – los van zijn dopinggebruik. Een statement dat hij vorige week, tijdens een tv-interview met NBC, herhaalde. Over hoe hij op een bepaald moment met een mes vocht en anderen met geweren. En hij niet anders kon dan zich ook een pistool aan te schaffen. Terugvliegen naar Texas, met een leeg palmares, was blijkbaar geen optie.

Hoewel hij zijn verantwoordelijkheid wil nemen, weigert de strijdvaardige Amerikaan ook de volledige schuld op zich te nemen. Ook omdat andere dopeurs als Richard Virenque nog altijd als analisten opgevoerd worden en hun zeges niet geschrapt zagen worden. Zelfs in de VS hebben velen zich nog niet verzoend met Armstrongs dopingverleden. Tot diens grote ergernis: ‘ Alex Rodriguez ( een baseballvedette die voor seizoen geschorst werd wegens gebruik van groeihormoon en steroïden, nvdr) kreeg wel vergiffenis. Nochtans heeft hij geen half miljard dollar opgehaald en met een kankerstichting ( Livestrong, nvdr) levens proberen te redden. Ironisch, niet?’

Armstrong beseft wel dat zijn veelbesproken dopingbekentenis bij tv-presentatrice Oprah Winfrey in 2013 absoluut niet heeft gewerkt om zijn imago te herstellen – dat was te koud, te oppervlakkig, te halfslachtig. Daarom werkt hij nu met sportnetwerk ESPN aan een aflevering van de bekende ’30 for 30′-series, een documentaire waarin hij zijn vollédige verhaal zal vertellen. ‘Het enige wat ik kan doen, is mezelf zijn, eerlijk en transparant antwoorden, hoe rauw dat ook zal worden.’

Toch zullen veel mensen hem eeuwig als de ultieme duivel beschouwen, ondanks zijn boetedoening en zijn blijvende inzet voor de kankerbestrijding – nu los van Livestrong, dat alle banden met hem heeft doorgeknipt. Vorige week nog verschenen, na zijn interview met NBC, in USA Today en in The Guardian striemende columns. Over hoe Armstrong beter zijn mond zou houden als hij écht vergiffenis zoekt. The Boss: voor altijd een zwart-witfiguur.

Lance, de sportman

Hoewel zijn haar op zijn 47e flink grijzer is geworden, blijft Armstrong een sportman in hart en nieren. Toch zijn de scherpste, obsessieve kantjes wat afgevijld, zoals hij zichzelf ook geen ascetische levensstijl meer oplegt. ‘Ik train nog graag, maar ik eet niet meer als een konijn, sta niet elke dag op de weegschaal. Dat is het mij niet meer waard’, vertelde hij vorig jaar in Austin Fit Magazine.

Toch kruipt het bloed waar het niet gaan kan. ‘Ik ben een high energy person die doelen nodig heeft. Mijn dag is niet compleet als daar geen beetje afzien in zit. Ik beschouw dat als een reset. Wat er ook gebeurt in mijn leven – op emotioneel, gezondheidsvlak – na zo’n work-out kan ik telkens zeggen: ‘ Okay, now we go.”

Afzien deed Armstrong in elk geval begin november 2018 toen hij in Costa Rica deelnam aan La Ruta de los Conquistadores, een loodzware driedaagse mountainbikerace, dwars door de jungle. Naar eigen zeggen beleefde hij er zijn zwaarste dag ooit op de fiets (‘maal factor vijf’) toen hij door de hitte, maagproblemen en uitdroging geveld werd, maar toch de eindstreep haalde. Voor LA een realitycheck: ‘Ik word oud.’

Daarna schakelde Armstrong over op looptrainingen, gezien de winterse omstandigheden in zijn woonplaats Aspen (zie kader). En met het oog op zijn volgend doel: de Austin Marathon in februari 2019, die hij zou afwerken als een charity chaser. Opzet: 22 minuten starten na de rest van het pak. Om dan voor elke loper die hij inhaalde, één dollar voor het goede doel in te zamelen. Met een zeer respectabele tijd van 3u02’13” (zijn persoonlijk record staat op 2u46’43”, in de marathon van New York 2007) slaagde de 47-jarige Texaan erin om 2593 van de 2652 deelnemers voorbij te steken.

Die 42 kilometers en al zijn andere loop- en fietstrainingen postte Armstrong de jongste jaren op het populaire online trainingsdataplatform Strava. Hij groeide uit tot een van de meest gevolgde ‘amateurs’ met 115.000 followers – 24.000 meer dan bijvoorbeeld Greg Van Avermaet, ook een fervente Strava-adept. Eind april liet de Amerikaan aan zijn collega-‘ sufferers‘ (lijders) wel weten dat hij THEMOVE, de overstap (niet toevallig die benaming, zie laatste hoofdstuk), zou maken naar Map My Ride, eigendom van het beursgenoteerde Under Armour, vooral bekend als fabrikant van sportkledij.

Uiteraard een commerciële deal, want hoewel de ex-wereldkampioen levenslang geschorst is om deel te nemen aan officiële sportwedstrijden/wielerkoersen (hij mag wel starten aan lokale evenementen waarbij je je niet kan kwalificeren voor een kampioenschap), blijft hij een amateursporter uit wie munt te slaan valt. En dat beseft de businessman in hem zeer goed.

Lance, de (nieuwe) miljonair

‘Het heeft mijn gezin gered’, gaf Armstrong eind 2018 toe in een interview met tv-zender NBC. Hij had het over de 100.000 dollar die hij in 2009 aan investeerder ChrisSacca gaf, voor diens durfkapitaalfonds Lowercase Capital. Zonder het zelf te weten stapte The Boss naar eigen zeggen zo in Uber Technologies Inc, de alternatieve taxidienst die toen amper 3,7 miljoen dollar waard was. De financiële gok bleek een voltreffer. Volgens Armstrong zelfs ’te goed om waar te zijn’, en ‘een levenslijn’ voor zijn familie. Na zijn dopingbekentenissen zag hij door allerhande schadevergoedingen, afgebroken sponsorcontracten en juridische kosten immers een groot deel van zijn fortuin – volgens LA netto toen zo’n 100 ‘ milski‘ (miljoen dollar) – in rook opgaan.

Na dat interview werden op sociale media simplistische berekeningen gemaakt, op basis van de aanstaande beursgang van Uber en berichten dat het bedrijf nu tussen de 100 en 120 miljárd dollar waard zou zijn – uiteindelijk mikte Uber bij de beursintroductie in mei op een waardering van maximaal 91 miljard dollar. Armstrong zou zo op een aandelenpakket van twee à drie miljard dollar zitten. Volgens het gespecialiseerde en goed ingelichte Bloomberg is dat echter ‘slechts’ 30 miljoen. Na aftrek van kosten en belastingen netto zo’n 20 miljoen dollar, maar nog altijd het twintigvoudige van zijn investering.

Met de ervaren investeerder Lionel Conacher heeft Armstrong intussen ook zelf een kapitaalvennootschap opgericht: NEXT VENTURES. Dat moet ‘de groeimogelijkheden in de exploderende sport(voeding)-, fitness- en wellnessmarkt maximaliseren.’ Begin januari kondigde hij al een eerste investering aan in PowerDot, dat een spierstimulator heeft ontworpen die het herstel na een inspanning bevordert.

Armstrong is ook nog altijd eigenaar van Mellow Johnny’s, een grote fietswinkel in Austin, Texas, genoemd naar de maillot jaune (gele trui). ‘Iedereen verbindt Mellow Johnny’s met mij. En mij met Mellow Johnny’s’, vertelde LA vorig jaar aan Austin Fit. ‘De aantrekkelijkheid is de combinatie van de fietswinkel met het Juan Pelota-café ( Juan klinkt als het Engelse ‘one’, en Pelota is Spaanse voor bal, één bal dus, een verwijzing naar Armstrongs teelbalkanker, nvdr), wat het de coolest bike shop ter wereld maakt.’

Vooral de Mellow Johnny’s-merchandisinglijn slaat weer aan, nadat de verkoopcijfers door zijn dopingbekentenis gedecimeerd werden. ‘ It is now back with a vengeance‘, aldus The Boss, ook op financieel vlak weer springlevend.

Lance, de podcastvedette

Drie jaar geleden, begin 2016, startte de Amerikaan met een ander sportgerelateerd bedrijf: WED? (spreek uit: We Do) Sport Company. Het doel: ‘Een gemeenschap van mensen creëren die van uithoudingssporten houden.’ Onder meer door zelf sportevents op poten te zetten, zoals de fiets/mountainbiketochten Aspen 50 en Texas 100.

Als onderdeel van WED? begon Armstrong in juni 2016 ook met de podcast The Forward. Met uiteenlopende, bekende gasten – uit de politiek, muziek, showbizz, sport… – en over allerhande onderwerpen, behalve over wielrennen. Gemoedelijke, filosoferende conversaties met als rode draad: hoe zijn gasten, zoals hijzelf, na allerlei tegenslagen naar een nieuwe identiteit zochten, de blik Forward gericht.

Naar aanleiding van de Tour 2017 lanceerde de zevenvoudige (intussen geschrapte) winnaar een nieuwe podcast: Stages, waarin hij na elke etappe zijn visie gaf, als ex-renner, in een verbaal pingpongspel met radiopresentator JB Hager. Een instant hit, met in totaal vijf miljoen downloads. Zelfs renners die deelnamen aan de Tour beschouwden het als hun dagelijkse guilty pleasure. In 2018 kreeg Stages een nieuwe naam, THEMOVE, en werd het aantal afleveringen uitgebreid tot zo’n vijftig per jaar, met naast de Tour ook analyses van de Ironman in Hawaii, de voorjaarsklassiekers en de Giro. Daarvoor vloog Armstrong, op uitnodiging van de steenrijke zionist Roni Flamer, zelfs naar Israël om er de Grande Partenza in Jeruzalem te coveren. Weliswaar zonder accreditatie, aangezien hij volgens Giro-organisator RSC, en ook Tourorganisator ASO en de Internationale Wielerunie UCI, niet meer deel uitmaakt van de wielerwereld. ‘Hij bestaat niet meer voor ons’, luidde de officiële verklaring.

De alsmaar groeiende schare luisteraars van zijn podcast, onder wie veel ex-haters die weer Armstrong- lovers geworden zijn, zullen het daarmee niet eens zijn. Ook dit jaar proefden ze al in groten getale van zijn analyses van de voorjaarskoersen, gekoppeld ook aan een livestream op de Facebookpagina van WED?, in beeld gebracht door vijf camera’s. Extra piment sinds vorig jaar is ook ex-ploeggenoot George Hincapie, als tweede analist en als de nice guy, de vriendelijke man die de zeer uitgesproken meningen van de altijd vurige, soms wat humeurige, Armstrong moet verzachten. ‘We spelen geen rolletje. Die chemie is echt, een afspiegeling van onze vriendschapsrelatie’, benadrukt LA.

Ook Johan Bruyneel, de (eveneens levenslang geschorste) ex-ploegleider en nog altijd zeer close met Armstrong, werd tijdens de Tour van vorig jaar geregeld opgebeld. Tijdens de afgelopen Giro en de komende Vuelta was/wordt hij, vanuit zijn woonplaats Madrid, zelfs de vaste analist van THEMOVE, naast aangever JB Hager. In de Tour neemt Armstrong met Hincapie weer over, al krijgt Bruyneel ook daar een gastrol.

Het succes van de podcast bracht ook sponsors met zich mee, onder meer High Brew Coffee, Helix, Onnit en Patron Tequila, als belangrijkste geldschieter – zo verkiest Armstrong in elke aflevering zijn Patron of the Day. Er werd ook een WED?-merchandisinglijn gecreëerd. En sinds vorig jaar ontvang je, als je zestig dollar betaalt, een season pass. Daarmee kun je alle afleveringen live beluisteren, tijdens de show vragen naar LA en zijn gasten zenden, en krijg je toegang tot exclusieve verhalen en merchandisingartikelen.

De sponsoring, de merchandising en de abonnementenservice zouden tijdens de Tour van vorig jaar tot één miljoen dollar opgebracht hebben. Meer dan de sportevents zijn/worden die podcasts dan ook de belangrijkste pijler van WED?. Al is (veel) geld genereren volgens Armstrong niet het hoofddoel: ‘We proberen heus niet the next Google te worden. We zijn gelukkig, we hebben fun.’

Het maakt vooral ook deel uit van een strategie waarbij de bekeerde zondaar zelf de narrative over De Nieuwe Lance kan bepalen en welke boodschap hij wil verkondigen. Zoals hij dat ook via allerhande lezingen in de VS, of via de in laatste instantie afgeblazen voordracht voor de Ronde van Vlaanderen 2018, probeert te doen. Weliswaar zonder taboes, zonder zich voor iemand in te houden. En dat is waar het hem tegenwoordig om draait. Voortaan doet Armstrong alleen nog waar hij zin in heeft, verlost van alle familiale, gerechtelijke en financiële perikelen. ‘Als het mij niet in het hart raakt, dan doe ik het niet.’

Niet ondanks, zei The Boss vorige week op NBC, maar net dánkzij alles wat hij zichzelf en anderen heeft aangedaan, en vooral welke lessen hij daaruit leerde, is Lance 2.0 vandaag gelukkiger, vrijer en stronger dan ooit. Tot spijt van wie het benijdt.

Lance, de kunstliefhebber

Jarenlang verdeelde Lance Armstrong zijn tijd tussen Austin, zijn thuisstad in Texas, en Aspen, in de staat Colorado. Intussen woont hij full time in het mondaine wintersportoord in de Rocky Mountains, in de exclusieve West Endwijk waar hij tien jaar geleden een villa in klassieke stijl kocht (kostprijs 9 miljoen euro). 560 vierkante meter groot, inclusief vijf slaap/badkamers, een imposante wijnkelder, hot tub, family room met biljarttafel en een grote garage met skimateriaal en liefst 25 à 30 fietsen voor het hele gezin. Hij liet de villa inrichten door de bekende decoratorRoy W. Materanek en bracht er ook zijn uitgebreide collectie hedendaagse kunst in onder, met werken van onder meer de Britse kunstenaar Banksy. Al in zijn periode als renner verdiepte Armstrong zich in zijn schaarse vrije tijd in kunst en sindsdien is het een ‘geheime obsessie’ van hem geworden.