Net als bij de mannen ging de zege in de vrouweneditie van Gent-Wevelgem naar Jumbo-Visma. Marianne Vos rondde een sprint met een kopgroep van 40 rensters netjes af.
Na een derde plaats in de Gooikse Pijl Oetingen en een tweede plaats in de Trofeo Alfredo Binda was het zondag in Gent-Wevelgem wel prijs voor Marianne Vos. De 33-jarige Nederlandse liet iedereen achter zich.
In aanloop naar de eerste beklimming van de Kemmelberg brak de wedstrijd een eerste keer echt open. Het peloton spatte op die bult helemaal in stukken en brokken maar eens na de afzink smolt alles weer samen. Een compact peloton diende zich ook aan voor de tweede en laatste beklimming van de Kemmelberg, op 35 kilometer van de finish.
Met zeven, dan met twee, dan met veertig
Nu kregen we wel een ontsnapping die een tijdlang stand zou houden. Er vormde zich een kopgroep met zeven waar Amy Pieters, Lotte Kopecky, Katarzyna Niewiadowski, Marta Cavalli, Elisa Longo Borghini, Ellen van Dijk en Marianne Vos deel van uitmaakten. Een mooie groepje met heel wat ronkende namen maar toch was de verstandhouding niet goed en zo werd ook deze poging tenietgedaan.
Dat was het sein voor Anna Henderson om het te gaan proberen. De Britse sloeg meteen een kloof maar werd wat later opnieuw tot de orde geroepen en meteen in de steek gelaten. Elisa Longo Borghini probeerde het vervolgens samen met Soraya Paladin, op zo’n 20 kilometer van de finish. De laatste 3 kilometers ging het duo in met nog slechts een handvol seconden voorsprong en onder de rode vod was hun aanval eraan voor de moeite. In de spurt met een omvangrijke groep haalde drievoudig wereldkampioene Marianne Vos het voor Lotte Kopecky. Vos volgt daarmee Jolien D’hoore op op de erelijst.
‘Zware en nerveuze koers’
‘Deze eerste zege dit seizoen is mooi’, straalde Vos na afloop. ‘De hele ploeg deelt in mijn overwinning. Ik zag net op de televisiebeelden dat mijn teamgenotes juichten toen ze wisten dat ik gewonnen had. Het was een zware en nerveuze koers. Er moest voortdurend gevochten worden voor een goede positie. Dat kostte krachten.’ Er was in volle finale de uitval met de Italiaanse Elisa Longo Borghini en haar landgenote Soraya Paladin. Even leek het erop dat dit de juiste vlucht zou zijn. Tot het tweetal ingerekend werd onder de rode vod. Uiteindelijk zou een sprint met 40 rensters beslissen wie het zou halen.
‘Mijn teamgenotes hebben heel mooi werk geleverd in de achtervolging’, aldus Vos. ‘Er reden wel twee hardrijdsters voor ons uit. Eens de motor van Elise Longo Borghini op gang komt, dan moet je wel alle zeilen bijzetten. De lange rechte wegen naar Wevelgem waren natuurlijk wel niet in het voordeel van de vluchters. Wij hielden hen constant in het vizier. Toen de samensmelting er kwam, had ik wel vertrouwen in mijn sprint. Het kwam er van dan af op aan om zo rustig mogelijk te blijven en aan te gaan op het juiste moment. Daar slaagde ik in.’
