Het sportmoment van Gert Segers: toen Fabio Jakobsen in de Ronde van Polen in de dranghekken verdween en er even gevreesd werd voor zijn leven.
Het prachtige seizoen van Wout van Aert. Of Julian Alaphilippe die nog eens de puntjes op de ‘i’ zet met zijn wereldtitel. Of het duel tussen Primoz Roglic en Tadej Pogacar in de Tour. Allemaal waren het momenten in de koers die ons nog jaren zullen bijblijven en die het jaar 2020 toch nog enigszins goed konden maken.
Alleen gebeurde er aan het begin van het uitgestelde seizoen iets dat al die mooie overwinningen in de schaud zette. We schrijven 5 augustus in de Ronde van Polen wanneer een losgeslagen peloton op de eindmeet afstormt. Lichtjes naar beneden halen de renners wel 70 kilometer per uur of zelfs nog meer. Dylan Groenewegen is dé topfavoriet en stevent ook af op eindwinst, tot daar ineens een vervelend ventje zich tussen hem en de dranghekken probeert te wringen. Mooi niet, denkt Groenewegen en de Nederlandse topsprinter sluit de deur, zoals ze dat in het vakjargon zeggen. De gevolgen zijn fataal: Fabio Jakobsen vliegt in de dranghekken en blijft roerloos liggen. Dit is niet goed, beseffen ze al snel in Polen.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik het moment niet live heb gezien. In de loop van de namiddag kreeg ik wel een pushbericht van de ‘verschrikkelijke val’, maar ik had niet meteen de neiging om het te gaan opzoeken. Er wordt zoveel gevallen in de koers…
Maar ’s avonds verschijnt er weer iets op mijn smartphone. ‘Fabio Jakobsen vecht momenteel voor zijn leven’. Dat meldde een Poolse dokter. Ja, ook toen had ik wel door dat die val wel echt verschrikkelijk moet zijn geweest. Ik deed er dan ook eigenlijk alles aan om die val maar niet te hoeven zien. Maar tegenwoordig is dat een onbegonnen zaak. Op Twitter, bij het scrollen, passeert het dan toch.
Zo’n val heb ik nog nooit gezien. Het haar stond overal op mijn lichaam recht. Verbijsterd en gechoqueerd herbekijk ik het nog een aantal keer. Het zal toch niet waar zijn. Exact een jaar nadat Bjorg Lambrecht het leven liet in diezelfde koers, nu opnieuw een dode?
De volgende dagen kwam er gelukkig steeds beter nieuws. Zelfs opnieuw fietsen zou mogelijk zijn. Dat is toch onverhoopt goed nieuws. Maar laat deze val, en natuurlijk ook die van Evenepoel en Schachmann en zoveel anderen, nu toch eindelijk eens een wake-upcall zijn voor de UCI en andere gezaghebbenden om de koers veilig te maken. Het is maar sport, daar hoeft niemand bij te sterven.
