Het sportmoment van hoofdredacteur Jacques Sys: het memorabele beeld van hoe Belgisch kampioen Wout van Aert de mythische Mont Ventoux bedwong.
Een Belg heel alleen op de flanken van de Mont Ventoux. Wout van Aert scheurde tijdens de Tourrit tussen Sorgues en Malaucène de ‘Reus van de Provence’ op die twee keer moest beklommen worden. Eerst met een paar metgezellen, later alleen.
Eenzaam strijdend door het woeste bergmassief, met de driekleur om de lenden, in een soms desolaat, kaal gebied. Een memorabel, indringend beeld. Van Aert kraakte niet, ook niet op de meest moordende stroken. Maar verlegde zijn grenzen. Alsof er die dag voor hem geen barrières bestonden.
Superlatieven werden bovengehaald, beelden van Eddy Merckx gezocht. Die voerde in de cols zo vaak epische nummers op. Ook Merckx bekom solo de Ventoux, zij het in de gele trui.
Vergelijkingen worden snel gemaakt in de wielersport, plots is Van Aert een potentiële winnaar van de Ronde van Frankrijk. Het zijn holle jubelkreten zonder de minste nuance, alsof de geschiedenis wordt vergeten.
Van Aert weet dat hij de Tour nooit zal winnen. Ook de beelden van bescheidenheid van de Kempenaar frappeerden in 2021. Geen lofzang na een overwinning, hooguit gedempte tevredenheid. En telkens weer veel respect voor de tegenstanders. Wat dat betreft doet Van Aert wel aan Eddy Merckx denken.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier