Patrick Sercu kon geen twee weken zonder fiets

Jacques Sys, hoofdredacteur van Sport/Voetbalmagazine en al 45 jaar in de journalistiek, diept iedere zondag een anekdote op uit zijn lange carrière.

Hoe vaak zijn we er niet geweest, in die grote, witte villa langs de Baroniestraat in Izegem? Patrick Sercu ontving je telkens met veel hartelijkheid. Of het nu als renner was of later als wedstrijddirecteur en medeorganisator van de zesdaagse van Gent, je was er altijd welkom. Er werd koffie geserveerd en in de ruime woonkamer heerste een sfeer van gezelligheid.

Patrick Sercu was een bescheiden man. Nooit heeft hij zijn prestaties bewierookt, ook al waren die vaak buitenaards, zeker op de piste. De manier waarop Sercu ploegkoersen naar zijn hand zette, was indrukwekkend om zien. Hij had snelheid, uithouding en doorzicht, hij kon versnellen in de versnelling en torende boven iedereen uit. Sercu was verweven met de piste, al hield hij ook van de weg en stapelde hij de ritzeges in de grote en kleine rondes op.

Een klager was Patrick Sercu niet. Integendeel. Geen inspanning was hem te veel. Hij kon geen twee weken zonder fiets en wilde zich wel eens vergalopperen. In 1974 bijvoorbeeld toen hij zich na een intensieve wegcampagne in een slopend winterseizoen stortte en in de Gentse zesdaagse nooit de juiste pedaalslag vond. Voor de eerste en enige keer in zijn loopbaan moest hij toen forfait geven voor de zesdaagse van Zürich die de dag na Gent begon. Aan het einde van dat jaar had hij 223 wedstrijden gereden.

Sercu overleed op 19 april van dit jaar. Er zal nog vaak over hem gesproken worden tijdens de zesdaagse van Gent die dinsdag begint. Sercu won elf keer in het Kuipke en als wedstrijddirecteur drukte hij haast nog meer zijn stempel. Het sportieve primeerde altijd, de organisatie werd geprezen. Daar kon hij van genieten, heel anders dan bijvoorbeeld tijdens zijn periode als bondscoach toen hij geen perspectief meer zag en stopte. In Gent werd er naar hem geluisterd. Het was niet altijd gemakkelijk om een goed deelnemersveld in elkaar te steken, ook al omdat wegrenners de stap naar de baan niet durfden te zetten. Dat irriteerde Sercu omdat de piste volgens hem de basis is van de wielersport.

Heel innig was zijn vriendschapsband met Eddy Merckx. Dat was geen toeval. Ook Merckx koketteerde nooit met zijn suprematie en liet zich nooit vernederend uit over zijn tegenstanders.

Patrick Sercu werd in intieme kring begraven. De Kannibaal was een van de weinige niet-familieleden die aanwezig was.