Peter Post, de beste sportdirecteur

Geen ploegleider die in het wielrennen meer zijn stempel drukte dan Peter Post. Zondag is het alweer zeven jaar geleden dat de Nederlander overleed.

Peter Post geldt als de aartsvader van de zakelijkheid in de wielersport. Voor hij het ploegleiderschap een nieuwe dimensie gaf, stond hij als baanrenner op eenzame hoogte. Post won 65 zesdaagsen en presteerde ook behoorlijk op de weg, met een zege in Parijs-Roubaix (1964) als hoogtepunt.

Peter Post trok graag de leidersrol naar zich toe. Dat deed hij ook later, toen hij in 1974 als ploegleider aan een tweede carrière begon. Tijdens zijn carrière had het hem gefrappeerd dat sportdirecteurs geen rechte lijnen trokken. Dat deed Post wel. Als voorloper van de huidige manier van koersen introduceerde hij een systeem waarbij het kopmanschap over verschillende renners werd gespreid.

Post regeerde met ijzeren hand. Eerst bij de legendarische ploeg van Raleigh, later bij Panasonic. Hij had een hele vloot vedetten onder zijn hoede, maar die liet hij in hetzelfde gareel lopen. Indrukwekkend zijn het aantal overwinningen dat hij met zijn falanx behaalde. Veel tijd om te genieten was er nooit. Winnen werd op den duur een gewoonte. Toen Joop Zoetemelk in 1980 de Tour won, pakte de ploeg 10 van de 22 ritten. Niemand die daar bij stilstond. Heel moeilijk had Post het eigenlijk niet: de renners stuurden elkaar vooruit, hij moest alleen corrigeren en temperen.

Nooit accentueerde Peter Post zijn aandeel in de successen. Hij verkocht geen gebakken lucht. In zijn huis in Amstelveen, niet zo ver van de luchthaven van Schiphol, deed niets denken aan een rijke wielercarrière.

Peter Post schiep wel de voorwaarden om een ploeg als een geoliede ketting te laten draaien: hij trok het beste personeel aan. Als er geen geld was voor een goeie omkadering, dan hoefde het voor hem niet. Volgens hem was dat het fundament waarop de successen stoelden. Post was streng maar zeer correct en rechtvaardig. Ooit onderhandelde hij met meesterknecht Guy Nulens over een nieuw contract. Hij vroeg Nulens om op een papiertje te schrijven wat hij wilde verdienen. Post deed hetzelfde. Achteraf bleek dat het bedrag dat Post in gedachten had veel hoger was dan dat van Nulens. Die mocht een nieuwe overeenkomst tekenen met het salaris dat Post voor hem had opgeschreven.

Peter Post zou het moeilijk hebben om in het huidige wielerklimaat te functioneren. Toch draagt één ploegleider nog zijn gedachtegoed uit: Walter Planckaert bij Sport.Vlaanderen. Die werkte jaren samen met Post. En leerde ook zijn menselijkheid kennen. Toen Post stopte, betaalde hij Planckaert nog een jaar door. Die mocht ook de auto van de ploeg houden. Post wilde niet dat Planckaert aan het stempellokaal zou staan.

(Jacques Sys, hoofdredacteur van Sport/Voetbalmagazine en al ruim 40 jaar in de journalistiek, graaft iedere zaterdag in zijn archief)