Revanche voor Peter Sagan?

© BELGA
Jonas Creteur
Jonas Creteur Sportredacteur bij Knack.

In de eerste Tourrit was Fernando Gaviria duidelijk sneller, maar in de tweede etappe krijgt Peter Sagan een aankomst die hem als een handschoen past. Een vooruitblik.

Zondag 8 juli – Mouilleron-Saint-Germain -> La Roche-sur-Yon – 182,5 km

Voor de chauvinistische Fransen dient de Tour ook om hun helden te eren. En dus start deze rit in Mouilleron-Saint-Germain, de gemeente die vroeger geboekt stond als Mouilleron-en-Pareds en in 2016 fuseerde met Saint-Germain-l’Aiguiller. Piepklein, maar wel bekend als de geboorteplaats van Georges Clemenceau, de Franse premier die op het einde van de Eerste Wereldoorlog de onderhandelingen voerde die tot het Verdrag van Versailles leidden.

Ook Jean Joseph de Lattre de Tassigny zag in Mouilleron-en-Pareds het levenslicht. Hij was de generaal die het Franse Eerste Leger in de Tweede Wereldoorlog naar de bevrijding gidste. In 1952 postuum benoemd tot Maarschalk van Frankrijk, de hoogste militaire onderscheiding. Zijn begrafenis was een van de grootste ooit in Frankrijk, met een kilometerslange stoet in Parijs, onder meer op de Champs-Elysées, waarna zijn lichaam naar Mouilleron-en-Pareds gebracht werd. Daar is nu een Musée National Clemenceau-De Lattre.

Tussen die start in Mouilleron-Saint-Germain en aankomstplaats La Roche-sur-Yon ligt in vogelvlucht amper 50 kilometer, maar het peloton maakt een grote boog in noord- en later in zuidwestelijke richting, over een (vooral in het begin) glooiend landschap. Onderweg passeren we Les Herbiers, waar elk jaar de Chrono des Nations, de voormalige Grote Landenprijs, gereden wordt. De gemeente ook van de gelijknamige derdeklasser die dit jaar de finale van de Franse voetbalbeker tegen het grote PSG verloor (0-2).

Opvallend: ondanks de vele bezoeken aan de Vendée is het van 1938 geleden dat de hoofdstad La Roche-sur-Yon de Tour ontving. Met een Belgische winnaar op de plaatselijke velodroom: wereldkampioen Eloi Meulenberg. Een etappe van amper 62 km, want diezelfde dag werd nog een ritje gereden (van 83 km), met aankomst in La Rochelle, waar de Waal opnieuw triomfeerde. Niet het einde van de werkdag, want er vond – niet uitzonderlijk in die tijd – nog een dérde etappe plaats, weer van 83 km, met opnieuw een landgenoot als triomfator: Félicien Vervaecke.

Ode aan Bernaudeau

Zonder noemenswaardige hindernissen wordt het allicht weer een saaie rit, die France Télévisions zoals elke etappe van start tot finish uitzendt. Tot enkele jaren geleden kon je ervan op aan dat in het openingsuur geknald werd om in de ontsnapping van de dag te zitten, maar de laatste edities laat het peloton de vluchters, ondanks die extra schermpubliciteit, al meteen vertrekken. Zoals ook in de eerste Tourrit, met vluchters Jerome Cousin (Direct Energie), Kevin Ledanois (Fortuneo Samsic) en Yoann Offredo (Wanty-Groupe Gobert).

Grote kans dat in deze tweede etappe weer een renner van Direct Energie present zal tekenen in de vlucht van de dag, aangevuurd door de jarige Jean-René Bernaudeau. Deze rit is immers ook een ode aan hem, want startplaats Mouilleron-Saint-Germain ligt ook op slechts enkele kilometers van zijn geboortedorp Saint-Maurice-le-Girard. De net gestopte Thomas Voeckler, jarenlang het boegbeeld Bernaudeaus ploegen, woont dan weer in Mouilleron-le-Captif, vlakbij finishplaats La Roche-sur-Yon. En in het even verderop gelegen Chantonnay werd Titi in 2010 Frans kampioen, volgens hem het mooiste moment uit zijn carrière.

Gevaarlijke finale

Ondanks die moedige vluchters wordt allicht ook deze etappe weer de kroniek van een aangekondigde massasprint. Al er tenminste niet (weer) gevallen wordt, want in de laatste vijf kilometer moeten er een paar, smalle haakse bochten genomen worden, onder meer op twee kilometer van de finish en net voorbij de rode vod van de slotkilometer. Positionering wordt dus cruciaal. Wie te ver zit, mag een zege vergeten.

De laatste 900 meter is wel rechtdoor en knikt lichtjes, zo’n twee à drie procent, omhoog. Volgens parcoursbouwer Thierry Gouvenou vooral geschikt voor sterke sprinters, zelfs voor de punchers. Zoals Peter Sagan, die 80 jaar na Meulenberg kan triomferen in La Roche-sur-Yon, als regerend wereldkampioen.

Dan zal hij wel voorbij Fernando Gaviria moeten die in de eerste rit duidelijk sneller was – Sagan zat nochtans in het wiel maar raakte hem niet voorbij en werd zo voor de 19e (!) keer tweede in een Tourrit (t.o.v. acht etappezeges en negen derde plaatsen). De licht hellende aankomst in La Roche-sur-Yon moet de Slovaak echter beter liggen.

Gaviria kan anderzijds rekenen op een flitsende Quick-Steptrein die hem in Fontenay-le-Comte naar de overwinning katapulteerde, zijn 33e sprintzege op 55 groeps/massasprinten, een fenomenaal gemiddelde.

De Colombiaan werd ook de eerste rookie in de Tour sinds Fabian Cancellara (in de proloog van 2004) die meteen een ritzege pakte, en zelfs de eerste debutant die een openingsetappe in líjn won (en dus ook het geel pakte) sinds Ward Sels in 1964.

Het leverde de Quick-Steprenner na de finish al meteen felicitaties op van de Colombiaanse president, als (op zijn bijna 24e) de tweede jongste Colombiaanse ritwinnaar in de Tour ooit (na Luis Herrera en Nairo Quintana, beiden goed 23 jaar bij hun eerste etappezege). En als pas de tweede Colombiaan, na Victor Hugo Pena in 2003, en als eerste -24 jarige sinds Cancellara in 2004, die de gele trui veroverde.

De Colombiaan moest daarvoor niet eens de snelste sprint rijden: hij haalde maximaal 62 km per uur. Marcel Kittel was zelfs nog drie kilometer per uur rapper. De Duitser moest echter van te ver komen en strandde als derde – aan zijn Katushatreintje is duidelijk nog werk, zoals al het hele seizoen. Al bewijst Kittels topsnelheid wel zijn goeie vorm. En moet ook de Duitser de licht hellende aankomst in La Roche-sur-Yon kunnen opvlammen. Maar dan mag hij niet vijftien meter na Gaviria of Sagan aan de sprint beginnen.

Dylan Groenewegen, pas zesde gisteren, had daarentegen “de benen niet om te winnen”. Nog verder eindigden André Greipel (26e) en Mark Cavendish (36e), die in de chaos van de laatste kilometers een goeie positie verloren. De schrik in die hectiek lijkt de ‘oude’ sprinters steeds meer parten te spelen, zoals Cavendish voor de Tour al toegaf in L’Equipe.

Maar dus niet Sagan en Gaviria, niet toevallig twee zeer stuurvaardige renners die zich perfect kunnen positioneren.

Weer chaos

Een kwaliteit die in deze tweede rit van pas zal komen, want chaos kan het opnieuw worden.

Na het tijdsverlies van Chris Froome, Richie Porte en Adam Yates (51 seconden, na valpartijen) en Nairo Quintana (1 minuut en 12 seconden, na wielbreuken) zullen de klassementsrenners en hun ploegen nóg meer drummen om vooraan te raken, zeker tot de laatste drie kilometer, waarin tijdsverlies bij pech niet meetelt.

Quintana strandde zo op 300 meter van die ‘veilige’ zone, met zijn twee gebroken wielen (nadat hij over een verkeerseiland was gereden – deel eigen schuld dus). Onmiddellijk wisselen kon bovendien niet, want zijn beschermengel José Rojas was door een eerdere valpartij (met Porte en Yates) opgehouden.

Het risico op crashes en materiaalpech blijft dus groot. En dan kan de positie van de volgwagen cruciaal zijn. Vandaar ook de move van Oliver Naesen die aan het nieuwe Bonus Point een seconde meepikte na een korte demarrage. Zo staat hij nu vierde in het klassement, waardoor AG2R, zonder sprinter, een vierde positie krijgt in de volgerskaravaan. En dat is voor kopman Romain Bardet, die in de eerste rit aan valpartijen ontsnapte, mooi meegenomen.

Zeker in een Tour waar mogelijk elke tijdsverlies cruciaal kan worden in het eindklassement. De 51 seconden die Chris Froome op de eerste dag verloor is drie tellen minder dan de voorsprong die hij vorig jaar in Parijs had op Rigoberto Uran. En de 1 minuut en 12 seconden die Nairo Quintana prijsgaf door zijn wielbreuken is exact de achterstand van de Colombiaan op Chris Froome in de Tour van 2015, waarin hij tweede werd na de Brit.

“Een catastrofe”, noemde ploegmaat/medekopman Mikel Landa het – al dan niet met binnenpretjes.

Richie Porte en Chris Froome omschreven hun pech even berustend als gefrustreerd als “That’s the Tour.” Daar waar valpartijen in de eerste week dagelijkse kost zijn. Zelfs in een met 22 renners gereduceerd peloton van 176 man.

Van hen kwamen er gisteren, in een vlákke etappe zonder waaiers, 63 binnen dezelfde tijd aan als Fernando Gaviria…

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content