Jacques Sys

Robert Vermeire, vergeten kampioen

Jacques Sys Jacques Sys is een Belgische sportjournalist

Als er over de tenoren in het veldrijden wordt gesproken, blijkt steeds weer dat Robert Vermeire wordt vergeten.

Waar moeten we Mathieu van der Poel plaatsen in het wereldje van het veldrijden? Aan de vooravond van het wereldkampioenschap in Valkenburg zal de vraag ongetwijfeld weer opdoemen. De Nederlander pakte dit seizoen uit met een verpletterend overwicht.

Wordt hij de grootste veldrijder aller tijden? Of blijft dat Eric De Vlaeminck? Of, zoals hij het zelf graag zegt, Roland Liboton? Of moet de lange periode van heerschappij van Sven Nys hoger worden ingeschat?

Bij alle grote namen wordt telkens weer die van Robert Vermeire vergeten. Nochtans was de West-Vlaming een van onze beste veldrijders. Vermeire werd vijf keer wereldkampioen en acht keer Belgisch kampioen. Maar wel bij de amateurs. Vermeire bleef heel bewust tot zijn 35e in die categorie omdat het profbestaan hem niet aansprak. Dan moest hij verplicht overstappen en draaide nog met de besten mee.

Prachtig was het telkens weer om Robert Vermeire bij hem thuis in Beernem te interviewen. Eigenlijk had je bij hem kunnen binnen stappen, één vraag stellen, de bandrecorder laten lopen, een wandeling in de bossen van Beernem maken en na een uur terugkeren, om vervolgens het bandje uit te tikken. Robert Vermeire pakte uit met een salvo aan woorden, hij viel niet af te stoppen. Heel graag vertelde hij hoe hij zijn carrière had opgebouwd. Hij werkte in de boomkwekerij van zijn oom die hem heel zijn carrière begeleidde. Toen hij daar ’s morgens om acht uur toekwam had hij al getraind. Na de dagtaak kroop hij opnieuw op de fiets.

Robert Vermeire was een man van de natuur, een toonbeeld ook van sportiviteit. Voor de weg vond hij zichzelf ongeschikt omdat hij niet in het wiel kon rijden. Maar hij bleek wel een uitmuntende loper. Die kwaliteit speelde hij volop uit toen hij aan een carrière als veldrijder begon, op omlopen waarop er veel meer moest gelopen worden dan nu. Toen Vermeire in 1977 in het Duitse Hannover voor de vijfde keer wereldkampioen werd, waren zijn rondetijden zelfs beter dan die van de Zwitser Albert Zweifel, die de dag nadien bij de profs de regenboogtrui veroverde. Vermeire teerde vooral op wilskracht, hij vond dat hij over een minimum aan klasse beschikte. Dat compenseerde hij door zijn trainingsijver, door zijn vermogen om af te zien. Zo reed Vermeire als junior eens een wegwedstrijd om zijn weerstand te verhogen. Na één kilometer lag hij 300 meter achter, maar hij reed moederziel alleen de koers uit. Vloekend en tierend. Vermeire koerste tot zijn 42e en won 247 wedstrijden. Nooit deed hij daar snoeverig over.

Vandaag is Robert Vermeire, die ook nog een tijdje bondscoach was, 73 jaar. Hij volgt het veldrijden nog op de voet. En zal dit weekend in Valkenburg allicht langs het parcours staan.

Jacques Sys, hoofdredacteur van Sport/Voetbalmagazine en al ruim 40 jaar in de journalistiek, graaft iedere zaterdag in zijn archief

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content