Thomas De Gendt: ‘De stille van Semmerzake’

© AFP

Thomas De Gendt heeft nog geen bijnaam. Hij is nog geen ‘Leeuw van Vlaanderen’, ‘Zwarte van Brakel’, ‘Keizer van Herentals’ of ‘Tommeke Tommeke’. Nu hij er stilaan een nodig heeft, kunnen we hem misschien best ‘De Stille van Semmerzake’ noemen. Semmerzake zal ons dankbaar zijn.

Een hete zondagnamiddag in Semmerzake, deelgemeente van Gavere. De rolluiken in het acht straten grote gehucht hangen naar beneden, op straat is het muisstil. Zelfs de obligate blaffende hond in de verte laat het deze namiddag afweten.

Nochtans heeft de gemeente reden tot feesten. Zijn bekendste inwoner start die middag in Milaan aan de laatste tijdrit van de Ronde van Italië. Thomas De Gendt, geboren Waaslander maar uitgeweken naar het 1500 zielen tellende dorpje, staat na een fenomenale raid in de Italiaanse Alpen op een vierde plaats in het algemene klassement. Met een goede tijdrit maakt hij nog kans op een plaats op het eindpodium, 34 jaar na Johan De Muynck, die als laatste Belg de Giro won.

En toch staat Semmerzake nog niet bepaald op stelten. Rond een uur of vier zijn de twee dorpscafés nog gesloten. Geen grote schermen, geen roze tirlantijntjes, geen spandoeken, geen dolenthousiaste supportersclub, zelfs geen barbecuegeuren: Semmerzake grossiert in stilte. In 1952 heeft het ministerie van Landsverdediging er een observatiepost gebouwd. Sindsdien houdt het dorpje ons nationale luchtruim in de gaten. En sindsdien is er in het dorp niets meer gebeurd. ‘Het schijnt dat Onze Lieven Heer hier binnen twee weken passeert,’ knipoogt de uitbater van de Bed & Breakfast, waar we onze toevlucht hebben gezocht.

Op het tv-scherm staat Thomas De Gendt ondertussen op het startpodium. Zelfverzekerd, de ogen weggestopt achter een donkere zonnebril. Knoerten van dijen rollen van het startpodium. Nog geen 24 uur na de koninginnenrit over de Mortirolo en Stelvio, waar hij gisteren met zulks machtsvertoon won. Een aanval van 55 kilometer tot op de met sneeuw bedekte Alpenpas, een zeldzame prestatie voor de Belg, die op voorhand naar eigen zeggen een plaats bij de eerste twintig ambieerde.

Tussen Semmerzake en Milaan ligt een kleine 1000 kilometer. Van Mortirolo of Stelvio hebben ze hier nog nooit gehoord, of het moet van op televisie zijn. Ze hebben hier een eigen helling: de Semmerzake, ook wel Helling van Semmerzake genoemd. Twee keer opgenomen in de Ronde van Vlaanderen, met stijgingspercentages tot vijf procent. Een kuitenbijter, verzekert de Bed & Breakfast-uitbater me. ‘Hij wordt er hier geregeld afgereden door de oude dames van het dorp.’ Het dorp heeft blijkbaar een speciaalzaak die elektrische fietsen verkoopt, geen overbodige luxe in het heuvelachtige landschap.

Echt spannend wordt het nooit. De Gendt verpulvert zijn naaste tegenstander Michele Scarponi. Op acht kilometer van het einde heeft hij zijn achterstand al opgehaald. In het eindklassement wordt De Gendt derde. Glunderend staat hij op het podium. Het is al van Johan Bruyneel in de Ronde van Spanje 1995 geleden dat een Belg nog het podium haalde in een grote ronde. Op 25-jarige leeftijd heeft de Waaslander nog een hele carrière voor zich.

Toch stijgt uit de huizen rond het kerkje geen gejuich op. Semmerzakenaren houden van rust . De voornaamste industrie van het dorp bestaat uit bed & breakfasts, die toeristen op doorreis ontvangen. Nergens slapen ze zo rustig als in Semmerzake, verzekert de uitbater ons. In de schaduw van het kerkje is het café ondertussen opengegaan. Een drietal mensen zit te keuvelen aan het raam. Een stel fietsers bolt slaapdronken voorbij.

Thomas De Gendt heeft nog geen bijnaam. Hij is nog geen ‘Leeuw van Vlaanderen’, ‘Zwarte van Brakel’, ‘Keizer van Herentals’ of ‘Tommeke Tommeke’. Nu hij er stilaan een nodig heeft, kunnen we hem misschien best ‘De Stille van Semmerzake’ noemen. Semmerzake zal ons dankbaar zijn.

Jeroen Zuallaert

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content