Tourpeloton trekt van Saumur naar Limoges: Sagan, zes jaar later?

© Belga Image
Jonas Creteur
Jonas Creteur Sportredacteur bij Knack.

‘Het beste wat ik me van Lance Armstrong herinner, is zijn ritwinst in 1995 in Limoges. Alles wat hij daarna deed, wil ik het liefst vergeten.’ Aldus sprak ooit FDJ-manager Marc Madiot.

Geen toeval, want hoe de Amerikaan toen vierde, in de aankomstplaats van deze etappe, deed bij velen de adamsappel omhoog wippen. Ontelbare keren wees de Texaan naar de hemel, naar ploeggenoot Fabio Casartelli, drie dagen ervoor dodelijk gevallen in de afdaling van de Portet-d’Aspet.

Nog altijd noemt Armstrong dat zijn mooiste, meest emotionele overwinning – zijn zeven, op doping, behaalde eindzeges komen zelfs niet in de buurt.

Een ritzege die hij zelfs niet had behaald als Casartelli’s weduwe Annalisa hem niet had overtuigd om in de Tour te blijven. Armstrong was immers overmand door verdriet. Door de dood van niet zomaar een teamgenoot, maar van een vriend, met wie hij in zijn vroege profjaren in de buurt van Como vele keren had getraind.

Toen ook Motorolamanager Jim Ochowicz vertelde dat Casartelli zijn zinnen had gezet op de etappe naar Limoges, moest en zou Armstrong die dag zelf winnen. En dus glipte hij mee in een ontsnapping van twaalf renners, om al op 29 kilometer van de finish onweerstaanbaar alleen weg te knallen, met een overleden vriend die mee hielp op de trappers duwen.

In de groep achter hem: ene Johan Bruyneel, die bij Armstrongs vroege aanval dacht: ‘Die is gek, we pakken hem wel terug.’ Maar toen ze twee dagen later, in de slotrit richting Parijs, aan de praat raakten, vertelde de Texaan: ‘Al toen ik 20 meter had, wist ik dat jullie me niet meer zouden terugzien.’

Waarop zijn latere ploegleider vertelde over zijn soortgelijke ervaring uit de Tour van 1993, toen Bruyneel richting Amiens, met de gedachten bij zijn pas overleden vader, zeventien kilometer lang een jagend peloton had afgehouden. Onder meer dat gesprek deed de puzzel tussen de Belg en de Amerikaan later samenklikken, nadat Armstrong, een jaar na zijn zege in Limoges, zélf dicht bij de dood had gestaan.

Langste rit

Een nieuwe solo lijkt in deze etappe onwaarschijnlijk, want voor de enige keer in deze Tour, een tweede maal op rij de kroniek van een aangekondigde massasprint. Tenzij de westenwind fel zou blazen in de vlaktes van de Haute-Vienne (waaiers!), aangezien de renners in een vrijwel rechte lijn richting het zuidoosten en Limoges fietsen.

Een tocht van 232 kilometer, de langste in deze Tour, met de dag ervoor al 222 en in de volgende etappe 216 kilometer op het menu. Overdreven lang (en saai), al volgen er tot Parijs nog slechts twee +200 kilometerritten (208 en 206 kilometer in 14e en 16e etappe). Dat brengt de totale afstand op 3519 kilometer, 159 meer dan in 2015 (3360). Toen echter een uitzonderlijk korte Tour, want de lengte van deze editie benadert op twee kilometer na het gemiddelde van de laatste tien jaar (3521).

De start vindt vandaag plaats in Saumur, (na Christian Dior in Granville) de geboortestad van die andere beroemde Franse modeontwerper: Gabrielle Bonheur Coco Chanel. En de finish dus in Limoges, voor het stadhuis, na twee slotkilometers met maar één flauwe bocht, met daarvoor wel nog een gevaarlijke afdaling – crashgevaar!

Zonder val zal de laatste 500 meter sowieso tot scheurtjes in het peloton leiden want die gaat zo’n vijf procent omhoog. Een machtsprint dus, op maat gesneden van Peter Sagan, maar ook van André Greipel, of misschien een tot dusver onzichtbare Alexander Kristoff, die vandaag zijn 29e verjaardag viert.

Sagan zal, als hij het zich nog herinnert, misschien terugdenken aan de tweede rit van Parijs-Nice van 2010 toen hij in Limoges als pas twintigjarige snaak naar de tweede stek, na William Bonnet, sprintte. Nog zo onbekend dat Michel Wuyts het had over “iemand van Liquigas”.

De dag erna moest de VRT-commentator niet meer naar Sagans naam zoeken, want de Slovaak sloeg de wielerwereld nog meer met verstomming door in Aurillac doorgewinterde profs als Joaquim Rodríguez, Nicolas Roche en Jens Voigt met gemak af te troeven.

Zes jaar later zou dat in Limoges weleens opnieuw het geval kunnen zijn.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content