Opmerkelijk aan deze Tour: niet alleen de spreiding van 28 cols van eerste, tweede of buiten categorie (drie meer dan in 2015 en 2014) over vijf bergmassieven en zestien ritten, maar ook de richting. Voor de tweede keer op rij immers eerst de Pyreneeën en dan de Alpen. Opvallend, omdat de perceptie leeft dat de Tour elk jaar wisselt: van wijzer- naar tegenwijzerzin en omgekeerd.
Een ongeschreven regel die de organisatoren echter (heel) af en toe negeren: in de laatste twintig jaar was de richting in twee opeenvolgende edities drie keer dezelfde: 1995/1996, 1997/1998 en 2008/2009.
Mogelijke verklaring om het tégenwijzerzintraject nu te herhalen: het opzet van parcoursbouwer Thierry Gouvenou om op de laatste zaterdag een ultieme clash in de bergen te laten plaatsvinden (in 2015 op Alpe d’Huez, dit jaar naar Morzine). En dan zijn de Alpen praktisch gezien makkelijker: dichter bij Parijs (en dus een kortere verplaatsing voor de slotdag), plus een grotere variatie aan beklimmingen.
Even opmerkelijk: nadat in 2012 (La Planche des Belles Filles), 2013 (Ax 3 Domaines), 2014 (weer de Plank van de Mooie Meisjes) en 2015 (La Pierre-Saint-Martin) in de eerste bergetappe meteen een aankomst bovenop een skistation werd ingelast, kiest ASO nu voor een rit in het Centraal Massief en een relatief makkelijke eerste Pyreneeëntocht. Met slechts één col, de Aspin, bovendien gevolgd door een afdaling richting finish, zoals ook morgen, na de laatste hindernis (de Peyresourde).
ASO wil zo Chris Froome beletten om, zoals in 2013 en 2015, de (Lance Armstrong)-tactiek toe te passen: op de eerste aankomst bergop de concurrentie al direct half knock-out slaan. Vorig jaar zette de Brit op La Pierre-Saint-Martin Richie Porte en Nairo Quintana immers op een minuut, Alberto Contador op bijna drie minuten. Voor een cijferploeg als Team Sky ideaal om daarna de koers te controleren – al viel dat door een sterke Quintana in de slotweek flink tegen.
Wat dat concept in deze rit zal opleveren, is af te wachten: een aankomst na een afdaling kan de favorieten aanvallender doen koersen, maar het kan – met oog op de volgende, veel zwaardere etappes – evengoed een slot op de race zetten, waardoor een vluchtersgroep voorop blijft.
Ook omdat de Aspin, vanuit Arreau, geen moordenaar is: 12 kilometer aan 6,5% gemiddeld. Daarna volgt een zes kilometer lange, allerminst technische, afzink. En als slot een licht hellende (4,3%) laatste duizend meter, met een afgevlakte finishlijn in Lac de Payolle. Grote afscheiding tussen de favorieten zal (allicht) niet voor vandaag zijn.
Cobra Ricco
Nog opvallend aan deze (korte) rit: de Aspin als de hoofdschotel, terwijl het meestal als amuse-gueule op een copieus bergmenu gezet wordt, met de Aubisque en Tourmalet als plats de résistance.
De laatste keer dat deze Pyreneeënbult als belangrijkste hindernis diende (samen met de Peyresourde), was in 2008. Dat leverde wél (bedrieglijk) spektakel op. Ene Ricardo Riccò, al winnaar in Super-Besse, vlamde toen de Aspin naar boven: guidon van onderen, en danseuse, zoals zijn idool Marco Pantani. Op de top restten nog 26 kilometer: afdaling, maar ook tien kilometer vlak. Geen sinecure voor een renner alleen, maar niet voor de verbazende Riccò die aan de finish ruim een minuut voorsprong had.
Drie dagen later werd duidelijk waarop hij zo had geflitst: de Cobra was betrapt op CERA, de nieuwste epo, en werd gearresteerd door de politie. Hij zat een schorsing van twintig maanden uit en kreeg in 2011 een nieuwe straf van twaalf jáár, nadat hij in het ziekenhuis was opgenomen wegens ernstig nierfalen bij een transfusie met bedorven bloed.
In 2014 kwam Riccò weer in opspraak toen de politie hem op een parking van een McDonald’s-filiaal betrapte bij het kopen van epo. De Italiaan had immers een nieuw doel: de recordtijden op onder meer de Ventoux aanvallen. Dat probeerde Riccò ook in de zomer, maar in de afzink crashte hij zwaar. Ook de wielergoden lieten hem boeten voor zo veel bedrog.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier