Waarom Peter Sagan eindelijk grote koersen wint

© Belga Image
Jonas Creteur
Jonas Creteur Sportredacteur bij Knack.

Nadat hij de voorbije jaren in grote klassiekers telkens nipt tekortschoot, won Peter Sagan (26) na het WK ook de Ronde van Vlaanderen. En dat is geen toeval.

Ruim drie kilometer voor de finish lonkte hij in volle inspanning nog even ontspannen opzij, naar de Eddy Merckximitator die op het fietspad reed. Achteróm kijken had hij tot dan niet gedaan, zó zeker was Peter Sagan dat hij, zelfs met een jagende Cancellara en Vanmarcke achter zich, zijn solo van 13 km zou afronden. Een prestatie die hij, als veeleer een sprinterstype, in internationale koersen nog niet had vertoond. In Gent-Wevelgem (2013), de GP Montréal (2013) en op het WK 2015 was Peter Pan al eens alleen weggevlogen, maar maximaal ‘slechts’ zes km voor de finish.

Bovendien voelde hij zich zondag, na een nochtans moordende Ronde, niet eens moe. ‘Toch niet zoals de voorbije drie jaar.’ Toen streken Sagans benen telkens de witte vlag op de Oude Kwaremont of de Paterberg, maar deze keer bleven die wél tot de finish opvallend rap rondwentelen. Onder meer wegens een nieuwe voorbereiding: in februari (tot de Omloop) geen competitie, maar een hoogtestage in de Sierra Nevada, zodat hij voor de Ronde frisser dan ooit zou zijn. Een aanpak die ook gerendeerd had voor het WK 2015, toen de Slovaak op hoogte getraind had in Salt Lake City.

Niet de belangrijkste reden echter waarom hij na zes uur koersen en 250 km niet meer blokkeert (behalve in E3 Prijs, maar dat had te maken met een halve hongerklop). Die reden ontdekte Peter Lagrou, sportarts bij Pro Team Tinkoff, vorig jaar voor de Ronde van Californië. ‘Ik merkte dat Peter tijdens het fietsen met een onevenwicht in de heup- en beenspieren kampte. Mogelijk door een val in het verleden waren bepaalde zenuwsignalen richting die spieren uitgeschakeld. Door die instabiliteit draaide zijn knie te veel naar buiten – duidelijk te zien tijdens de sprint die hij in de Tour tegen Van Avermaet verloor. Behalve tot ontstekingen leidde dat tot nog een probleem: Peter kon zijn immense power niet optimaal op zijn pedalen overzetten. Zeker in finales, toen zijn hersenen door vermoeidheid niet meer de juiste prikkels naar de juiste spieren stuurden.’

Aanvankelijk dachten specialisten dat het basisprobleem in Sagans heup zat – omdat hij ook daar last van kreeg – maar de oorzaak lag dus dieper. ‘Gelukkig’, zegt Lagrou, ‘heb ik dat in Californië gevonden, en omdat hij daar twee ritten én het eindklassement won, kon ik Peter overtuigen de weg te volgen die ik voorstelde. We begonnen met basisoefeningen en breidden dat langzaam uit, onder meer tijdens de hoogtestage richting WK.

Dat resulteerde al in een regenboogtrui, maar het werk was nog niet af. En dus kwam de Slovaak al eind november, net na zijn huwelijksreis, een week naar Lagrous praktijk in het Wavecenter in Oostduinkerke. ‘Met rompstabiliteits- en spierversterkende oefeningen, plus kracht-, uithoudings- en koersspecifieke fietstrainingen, hebben we toen Peters hersenen en lichaam geleerd de juiste spieren correct te laten samenwerken tijdens de trapbeweging. Zware dagen, tot tien uur per dag, en ook de maanden erna volgde hij nauwgezet een schema op.

‘Zonder zijn positie te veranderen zit Peter nu weer perfect stabiel op de fiets en kan hij zijn power – geen enkele renner is zo’n proportioneel gespierde totaalatleet als hij – opnieuw honderd procent omzetten in kracht op de pedalen, mét een hoge trapfrequentie.’

Het resultaat hebben we zondag gezien.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content