Vince Carter is de eerste NBA-speler die vier decennia op het veld staat, volgende week wordt hij… 43. ‘Ik speel samen met vier jongens die nog niet geboren waren toen ik debuteerde. Dan moet je stoppen.’
Toen Vince Carter in de lente van 1998 door de Golden State Warriors werd gedraft en naar de Toronto Raptors werd doorgesluisd, was LeBron James een 14-jarige puber die amper drie jaar ervoor zijn eerste bal door de ring had gegooid. Luka Doncic, het Sloveense fenomeen van de Dallas Mavericks, moest zelfs nog geboren worden toen Carter in 1999 debuteerde en in zijn eerste seizoen meteen tot Rookie of the Year werd verkozen. Hij tekende voor 18,3 punten per wedstrijd, maar maakte vooral indruk met zijn spectaculaire dunks, die hem de bijnaam Air Canada opleverden.
Een jaar erna, toen de shooting guard zijn gemiddelde naar 25,7 had geduwd, werd hij herdoopt in Vinsanity en Half Man Half Amazing. Met dank aan zijn memorabele dunk op de Olympische Spelen in Sidney, toen hij met de benen open over het hoofd van de Franse kolos Frédéric Weis – 2m18! – zweefde en de bal door de ring hamerde. Franse journalisten spraken van Le dunk de la mort, vijftien jaar later bracht ESPN een bijzonder interview met de Fransman over The Dunk of Death. ‘Daarmee alleen al verdiende hij zijn plaats in de geschiedenis. Spijtig genoeg stond ik ook op de beelden. Stond, letterlijk. Die dag heb ik gezien dat sommige mensen wel degelijk kunnen vliegen.’
Goed twee jaar na zijn debuut tekende de olympisch kampioen van Sidney een nieuw contract voor zes jaar in Toronto, goed voor 85 miljoen euro, maar de knieën en de hamstrings begonnen op te spelen. En: hij geraakte uitgekeken op de Raptors, die hij een gebrek aan ambitie verweet. Toen hij in 2004 overstapte naar de New Jersey Nets, werd zijn shirt door een handvol Raptorsfans ritueel verbrand. ‘Ik heb veel mensen gekwetst in Toronto, dat besef ik’, reageerde hij op de massale fluitconcerten, telkens hij met een ander team in de Scotiabank Arena op bezoek moest. ‘Het maakt mij niet uit of ze mij uitfluiten of aanmoedigen, Toronto zal altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben omdat ik er aan een geweldige carrière begon.’
Carter was voorbestemd om te schitteren. Op de Mainland High School (Daytona Beach) was hij quarterback van het Americanfootballteam, na een polsbreuk blonk hij uit in de volleybalploeg en hij leidde het basketbalteam voor het eerst in 56 jaar naar de titel van de staat Florida. Toen hij afstudeerde, kon hij kiezen uit… 77 universiteiten die hem een beurs wilden aanbieden. ‘In mijn laatste jaar heb ik nog het meest genoten van mijn lessen saxofoon. Ik kon zelfs een beurs krijgen, maar basketbal leek mij een betere keuze’, lachte Carter, die bij acht verschillende clubs speelde en vorig jaar tekende bij de Atlanta Hawks. Zijn laatste kunstje. Na zijn 22e seizoen trekt hij er definitief een streep onder. ‘Ik speel samen met vier jongens die nog niet geboren waren toen ik debuteerde. Dan moet je stoppen.’
