Twee trainers, een 6 op 6 tegen Duitsland en nederlagen tegen Moldavië en Wales. Dat is kort samengevat de EK-kwalificatiecampagne van de Beloften, die een paar keer verraden werden door jeugdzonden. Volgende week wacht Bosnië-Herzegovina. Het wordt alles of niets. Tijd voor een rondetafelgesprek met enkele protagonisten.
1. De jojogeneratie
Albert Sambi Lokonga: ‘Het is een campagne met hoogtes en laagtes. Dat is typisch voor de generatie ’99. Wij zitten gewoon zo in elkaar. Er zit veel talent in de groep, maar als het te gemakkelijk is, hebben we de neiging om niet te veel te forceren en geen extra inspanningen te leveren. En dat keert zich dan tegen ons. Spelen we tegen Duitsland, dan is iedereen wakker en dan maakt iedereen zijn meters. Het is niet anders…’
Francis Amuzu: ‘Ik zou het willen omschrijven als de stommiteiten van de mannen van ’99. Dat was bij Anderlecht al het geval. Bij de jeugd vlamden we tegen Club Brugge en Standard, maar we verloren altijd van ploegen als Waasland-Beveren.’
Sebastiaan Bornauw: ‘Klopt. Het overkomt ons al jaren. Ook bij de nationale ploeg. Ik herinner mij dat we met de U19 een cruciale match verloren tegen Macedonië, waardoor we drie dagen later verplicht waren om in Zwitserland te gaan winnen. We speelden een wereldmatch en wonnen uiteindelijk met 3-5. Als het moet, staan we er altijd, maar we zijn specialisten in het veroorzaken van kleine drama’s.’
Als het te gemakkelijk is, hebben we de neiging om niet te veel te forceren en geen extra inspanningen te leveren.’
Orel Mangala: ‘Misschien vertoonden de vorige generaties meer stabiliteit. Ze beschikten sowieso over meer ervaring omdat ze meer wedstrijden op het hoogste niveau op hun teller hadden staan. Wij waren vooral in het begin van de kwalificatie een ploeg die groen was achter de oren.’
Lokonga: ‘Eén ding is mij opgevallen: het team dat in het eerste duel tegen Wales op het scheidsrechtersblad stond, is niet meer te vergelijken met het elftal dat nu speelt. De huidige ploeg is aanzienlijk sterker.’
Maxime Busi: ‘Weet je wat ik denk? In die eerste match tegen Wales voerde iedereen zijn trucjes uit om zich in de kijker te spelen. Het was een verzameling individuen die punten probeerden te scoren bij de coach. Er was geen collectief. Dat is stapsgewijs gekomen toen de competitie al aan de gang was.’
Francesco Antonucci: ‘Ik viel compleet uit te lucht toen ik erbij was voor de eerste samenkomst. Ik had Monaco ingeruild voor een clubje in de Nederlandse tweede klasse en Johan Walem kende mij niet. Ik had nooit gedacht dat ik de selectie zou halen.’
Jelle Bataille: ‘Dat gold ook voor mij. Ik was het gastje van Oostende dat plots een kleedkamer moest delen met de beste Belgische spelers van mijn generatie. Kerels die allemaal opgeleid waren bij Anderlecht, Standard of Club Brugge.’
Amuzu: ‘De nieuwe spelers waren geen miscasts. Het neemt wel wat tijd in beslag om een groep te vormen wanneer je nieuwelingen moet integreren in een vaste kern. Later hebben we toch moeten vaststellen dat het beter draait als je enkele elementen opstelt die bij dezelfde club spelen.’
Je kunt toch niet geïntimideerd zijn door een Sambi Lokonga als je elke dag met Hans Vanaken en Ruud Vormer traint.’
Rocky Bushiri: ‘Ik vind het bijzonder dat elf of twaalf spelers bij Anderlecht voetballen of hebben gevoetbald. Ze hebben bij de jeugd van alles meegemaakt en je merkt dat ze een sterke band hebben met elkaar.’
Busi: ‘In die omstandigheden is het niet altijd gemakkelijk om je plek te vinden. Toen ik erbij kwam, was ik de onbeduidende speler van het kleine Charleroi. Versta mij niet verkeerd: ik heb nooit aan een minderwaardigheidscomplex geleden. Maar ik had net play-off 2 gespeeld en naast mij stond Zinho Vanheusden, een speler die bij Inter was opgeleid en 12 miljoen euro waard was. En je had ook heel die bende van Anderlecht. Van mij werd nooit gezegd dat ik blingbling was, maar ik zat wel opgezadeld met een bepaald etiket: dat van een kerel die op zijn vijftiende weggestuurd was van de academie van Standard en tot dan nooit opgeroepen was geweest voor de nationale ploeg.’
Charles De Ketelaere: ‘Ik ben later bij de groep gekomen, maar ik heb niet het gevoel gehad dat mijn integratie moeilijk is geweest. Je kunt toch niet geïntimideerd zijn door een Sambi Lokonga als je elke dag met Hans Vanaken en Ruud Vormer traint. Met Albert was er gelijk een klik. Het is prettig om met hem te spelen en hem te zien spelen. Hij wil altijd vooruit spelen om linies te kunnen openbreken. Orel is ook zo. Die twee gasten spelen met de kin omhoog, met hun blik gericht op de helft van de tegenstander.’
2. De omwenteling
Rocky Bushiri: ‘Voor de match tegen Duitsland was er een beetje paniek aan boord. Wout ( Faes, nvdr) en Sebastiaan ( Bornauw, nvdr) waren uitgevallen met een blessure en ik moest depanneren centraal in de verdediging. We hadden er een lastige periode opzitten met een 4 op 9 en volgens de Duitse media stond er ons een pak rammel te wachten. In België dacht iedereen dat we uitgeschakeld waren. Uiteindelijk spelen we een fantastische wedstrijd waarvan later zou blijken dat het de ommekeer van de kwalificatiecampagne was. Dat was voor mij een magisch moment.’
De groep is werkelijk bij elkaar geklit in Duitsland. In de kleedkamer hebben we toen gedanst en gezongen.’
Loïs Openda: ‘De overwinning in Duitsland was fenomenaal omdat niemand er echt in geloofde. Die match heeft ons blijkbaar geholpen om daarna bevrijd te voetballen. De verdienste komt grotendeels toe aan trainer Walem, die ons voortreffelijk had voorbereid op dat duel. Hij had gevraagd om bij elke tegenaanval mijn snelheid te gebruiken en dat werd perfect uitgevoerd door Sambi, Franco ( Antonucci, nvdr) en Trésor (Ndayishimiye, nvdr). Ze zijn in staat om mijn loopacties te voorspellen en voelen uitstekend aan wanneer ze mij diep moeten sturen.’
Busi: ‘De groep is werkelijk bij elkaar geklit in Duitsland. In de kleedkamer hebben we toen gedanst en gezongen. In elkaars ogen konden we zien hoe groot de voldoening was.’
Openda: ‘Na zo’n match had niemand verwacht dat we onze trainer zouden kwijtspelen… Hij heeft ons een vertederend bericht gestuurd in de WhatsAppgroep van de ploeg en later heb ik wat persoonlijke berichten met hem kunnen uitwisselen. Ja, ik was aangedaan door het vertrek van Walem, want het is iemand die belangrijk is geweest voor mij.’
Bataille: ‘Ik moet toegeven dat ik niet erg verrast was door zijn beslissing. Hij had al een paar keer aangegeven dat hij hoofdtrainer wilde worden van een A-ploeg. Op dat vlak is hij heel transparant geweest met ons.’
Antonucci: ‘Het betekende veel voor mij dat Walem mij onmiddellijk belangrijk heeft gemaakt. Tegen Bosnië en Moldavië gaf hij mij zelfs een sleutelrol, terwijl Albert en Jérémy Doku op de bank zaten. Hij zei gewoon: “Voetbal vrijuit en doe waar je goed in bent.” Bij hem mocht ik mij offensief helemaal uitleven.’
Sambi Lokonga: ‘Bij Jacky Mathijssen is alles meer geformaliseerd. Voortaan gebruiken we een tactisch schema dat een kopie is van wat Roberto Martínez hanteert bij de A-ploeg.’
3. Magic system
Bataille: ‘We zijn van een 4-3-3 overgestapt naar de 3-4-3 van Martínez. Dat is de grootste verandering die Mathijssen heeft doorgevoerd. Ik veronderstel dat die wijziging er gekomen is omdat de huidige coach dichter bij de bondscoach staat dan Walem. Mathijssen praat veel over Martínez en haalt hem vaak aan als het te volgen voorbeeld. De recente selecties van Bornauw, Vanheusden en Alexis Saelemaekers bij de A-ploeg kun je niet los zien van de dynamiek tussen de twee trainers.’
Busi: ‘De coach is daar heel duidelijk over geweest: wij moeten hetzelfde doen als de spelers van de A-ploeg. Bij de Beloften bereiden we ons voor op de stap naar de Rode Duivels. Ik word voorlopig uitgespeeld als wingback en dat bevalt mij. Ik hou ervan om mijn flank af te dweilen.’ ( lacht)
Mangala: ‘Walem vroeg mij om ten volle mijn kwaliteiten te benutten en geregeld mee op te schuiven. Mathijssen ziet het anders: hij verwacht dat ik het middenveld bewaak, zoals Axel Witsel dat bij de Rode Duivels doet.’
Bornauw: ‘Op persoonlijk vlak mag ik niet klagen, want ik ben tijdens de overgangsperiode aanvoerder geworden. Na zijn aanstelling heeft de trainer mij meteen gezegd dat hij op mij rekende en dat ik vanuit mijn positie de ploeg zou kunnen aanvoeren. Maar hij voegde er wel aan toe dat hij nog even wilde wachten voor hij een definitieve beslissing zou nemen. Hij wilde zien of ik mij tijdens de trainingen als een echte leider zou gedragen.’
Jacky Mathijssen praat veel over Roberto Martínez en haalt hem vaak aan als het te volgen voorbeeld.’
Wout Faes: ‘Als ex-kapitein kan ik niet zeggen dat ik blij was met de hele situatie. Ik vond het vervelend om de kapiteinsband en mijn basisplaats te verliezen net voor de terugmatch tegen Duitsland. Maar de trainer maakt keuzes en ik moet die respecteren. Elke trainer heeft zijn eigen visie en ik heb geen aanvoerdersband nodig om goed te presteren. Mijn opdracht is nu om het Mathijssen zo moeilijk mogelijk te maken.’
Bataille: ‘De twee duels tegen Duitsland illustreren perfect de tactische wijzigingen die er gebeurd zijn. In de heenwedstrijd speelden we met een laag blok en hadden we de intentie om de counters uit te buiten. Wat we uiteindelijk goed gedaan hebben. In de terugmatch zijn we uitgegaan van ons eigen sterktes en wilden we de tegenstander verstikken.’
Sambi Lokonga: ‘Ik was ontgoocheld dat ik in de thuiswedstrijd tegen de Duitsers, het eerste duel van Mathijssen, niet aan de aftrap stond. Ik vond dat ik in de ploeg had moeten staan, maar het had geen zin om te mokken. De trainer liet mij bij de start van de tweede helft invallen en ik heb toen mijn gelijk bewezen.’
Daouda Peeters: ‘Bij mij was het net omgekeerd: ik was verbaasd dat ik mocht starten. Ik kwam wedstrijdritme tekort omdat de competitie in Italië pas later van start zou gaan. Ik had amper een oefenduel tegen Oud-Heverlee Leuven en een trainingsweek in de benen. Als ik het nu objectief bekijk, was ik niet klaar om die match te spelen. Bij de rust kwam de coach mij vertellen dat ik nergens was… Duitsland was al tot tien man herleid en de coach wilde iets hoger spelen. En dus was de invalbeurt van Albert gerechtvaardigd.’
Bataille: ‘Je weet dat je moet leren omgaan met concurrentie. En ik moet zeggen dat de krachtmeting voor een plek op de rechtsback nog nooit zo hevig is geweest. Met Alexis en Maxime strijden we met drieën voor dezelfde positie. Ik heb vooral pech dat ik het moet uitvechten met twee spelers uit de Serie A.’ ( lacht)
Busi: ‘Het is nooit aangenaam om op de bank te zitten. Maar wat mijn persoonlijke situatie betreft, ben ik lucide genoeg om de logica erachter te begrijpen. Als Alexis zo blijft voortspelen bij AC Milan, zal ik mij nog een tijdje gewonnen moeten geven. Je kunt Charleroi en AC Milan niet met elkaar vergelijken. Op dit moment kun je zelfs Parma en AC Milan niet aan elkaar toetsen.’
4. Save the last dance
Sambi Lokonga: ‘Met het talent dat in de ploeg schuilt, moeten we ons plaatsen voor het Europees kampioenschap. Ik zou boos en teleurgesteld zijn als we het niet halen.’
Met het talent dat in de ploeg schuilt, moeten we ons plaatsen voor het Europees kampioenschap. Ik zou boos en teleurgesteld zijn als we het niet halen.’
Amuzu: ‘In vergelijking met het begin van de campagne is de groep erop vooruitgegaan. Onder andere dankzij de inbreng van Charles De Ketelaere, een speler wiens naam vijftien maanden geleden niemand kende…’
Peeters: ‘We hebben ons tijdens de kwalificatiecampagne allemaal in positieve zin ontwikkeld. Ik ben twee centimeter gegroeid en er zijn een paar kilo’s bijgekomen. ( lacht) Maar een gast als De Ketelaere, die ik als jonge tiener heb leren kennen bij Club Brugge, heeft het meeste indruk op mij gemaakt. Ik ben twee jaar geleden bij Club vertrokken en hij is in de tussentijd een grote vent geworden die het waarmaakt in de Champions League! En Bornauw is een man geworden in Duitsland!’
De Ketelaere: ‘Vorig jaar was ik gestresseerd toen ik mijn debuut moest maken bij Club Brugge. Ik wist ook niet of ik het niveau had om in de Champions League mee te draaien. Bij de Jonge Duivels speelde dat niet. Ik was meteen relaxed omdat ik die fase al had doorlopen bij Club. Het hielp ook dat ik in een mum van tijd volledig aanvaard werd in de groep.’
Bornauw: ‘De wedstrijd in Bosnië moet het eindpunt worden van ons groeiproces. Misschien wordt het zelfs de laatste grote afspraak voor deze lichting. Ik krijg er koude rillingen van als ik er nog maar aan denk dat het de laatste keer is dat ik met die jongens zal spelen. Een paar van die jongens ken ik al acht of negen jaar. Wij willen hoe dan ook tonen dat we het allemaal verdienen om naar het EK te gaan. Het zal een bikkelharde match worden en wij zullen moeten bewijzen dat we bijna volgroeid zijn!’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
