‘Als Anderlecht op afzondering ging, pakte je beter geen deurklink vast’

Jacques Sys, hoofdredacteur van Sport/Voetbalmagazine, grasduint iedere zaterdag in zijn archief.

Een ander tijdperk was het. In de jaren zestig ging Anderlecht voor haast iedere thuiswedstrijd op afzondering in Huizingen. In vergelijking met toen zijn de huidige spelers koorknapen.

Er werden de gekste stoten uitgehaald. Wilfried Puis, de meest introverte van het gezelschap, was wat dat betreft de absolute kampioenen. Als het licht uitging was het moment van Puis gekomen. Dan smeerde hij een welriekend goedje aan de deurklink. Spelers wisten ook dat je in Huizingen best geen deurklink vastnam. Nieuwelingen dan weer niet. Lachen was het telkens geblazen als zij dat wel deden en vloekend hun handen gingen wassen.

Maar Puis kon natuurlijk veel meer dan dat. Hij was een linksbuiten van de oude doos. Hij dribbelde met kleine pasjes de hele linkerflank af en gaf de bal dan strak voor. Met zijn dribbels bezorgde hij zijn tegenspelers nachtmerries.

Puis verstond met Paul Van Himst uitstekend, hoewel beiden amper met elkaar spraken. Puis, 49-voudig international, bekroonde zijn carrière in 1964 toen hij de Gouden Schoen kreeg. Hij ontving deze trofee in een achterzaaltje onder de tribune. Er waren in dit kille decor maar drie spelers van Anderlecht aanwezig. Het paste bij de schichtige Oostendenaar die zich altijd wat ondergewaardeerd voelde.

Meer dan 40 jaar geleden is het intussen dat Wilfried Puis, op 21 oktober 1981, aan de gevolgen van kanker overleed. Hij werd 38 jaar.