In een recordtijd stond Axel Witsel opnieuw op het veld na een ernstige blessure. Sport/Voetbalmagazine sprak uitgebreid met hem over die terugkeer, maar ook over de toekomst van de Rode Duivels. Een voorsmaakje.
Ben je ooit bang geweest om te hervallen in de blessure?
Axel Witsel: ‘Een klein beetje, begin mei, toen ik terugkeerde op het terrein. Ik was bang voor oefeningen waarin ik moest veranderen van richting. Wellicht normaal, want het was bij zo’n beweging dat ik me blesseerde. Die gedachte moest ik overwinnen. Het was een kleine, volgende stap in de hele revalidatie, maar een belangrijke in mijn hoofd. Ik moest me volledig vrij leren voelen.’
Als we je verhaal horen, lijkt het alsof er tijdens de hele revalidatie alleen maar goed nieuws was. Altijd voorsprong op het schema, zelfs nu. Heb je dan nooit tegenslag gekend, nooit momenten gehad waarop je dacht: nu haal ik het EK niet?
Witsel: ‘Niet halen, nooit. Geen enkele keer. Een terugslag wel. Toen ik de eerste keer op het veld stond, verliep alles normaal. Een opluchting. Maar ’s anderendaags had ik een kleine reactie aan de hiel. Telkens als ik op een bepaalde manier liep, voelde ik iets wat leek op een kleine elektrische shock. Toen zei ik: allez, dat is niet mogelijk. Vier maanden werk zonder pijn en nu dit. Die dag heb ik wat gezaagd en me zorgen gemaakt. Daarop hebben de dokters me uitgelegd dat het normaal was. We hebben de intensiteit wat verminderd, ik ben gestopt met oefeningen op het veld en we zijn naar het strand getrokken. Daar was de ondergrond zachter en de pijn is verdwenen.’
Toen je in Kopenhagen op het veld kwam, begon je papa te wenen. Wat ging er door jouw hoofd? Ook veel emoties?
Witsel: ‘Op dat moment geen emoties. Ik zat in mijn bubbel en dacht vooral aan de match. We werden onder de voet gelopen, er was werk genoeg om op te focussen. Als ik zelf had kunnen kiezen, was ik liever bij een 2-0 in een rustige match op het veld gekomen. Anderzijds: als het brandt, zoals toen, was dat misschien ook niet slecht. Ik had weinig tijd om bij de dingen stil te staan. ( lacht) De vraag was niet: wat gaat er gebeuren met mij na vijf maanden inactiviteit? De vraag was: hoe help ik hier de situatie omdraaien?’
Wordt dit je laatste EK? In 2024 ben je 35, in principe kan het nog?
Witsel: ( lacht) ‘Als ik Thomas Vermaelen bezig zie… Die is 35 en staat er nog steeds. Ik denk dat het doenbaar is, ja. Ik ga er ook alles aan doen om er over drie jaar nog bij te zijn. Bon, je weet het niet, het einde kan er snel zijn. Jongens als Cristiano Ronaldo en Pepe zijn er ook nog steeds en zij zijn de 35 voorbij. Dat leeft ook binnen deze groep. We hebben een super generatie, maar die heeft nog niks gewonnen. De derde plaats op het WK was een mooie, maar geen trofee. Daarom denk ik niet dat er nu één Duivel is die de bedoeling heeft om te stoppen met de nationale ploeg. Dit EK is een kans om iets te winnen, maar niet de laatste, naar mijn gevoel. Binnen anderhalf jaar krijgen we nog eentje.’
Lees het volledige interview met Axel Witsel in Sport/Voetbalmagazine van 30 juni.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier