Buffel: ‘De eerste maanden dat er weer een smile op mijn gezicht verscheen, dacht ik: kan dit wel?’

© BELGA

Thomas Buffel heeft bijzonder moeilijke maanden achter de rug, maar de gretigheid waarmee hij na het overlijden van zijn echtgenote op de velden terugkeerde, ontging niemand. In Sport/Voetbalmagazine vertelt de ancien over het gevoel weer helemaal voetballer te zijn.

‘Ik ben er een kleine acht weken tussenuit geweest’, merkt Buffel op. ‘Dan wil je veel speelminuten maken om je basisconditie op te krikken, want in een training kun je nooit ervaren wat je zeker qua interval in een wedstrijd moet presteren. Dat het wat langer duurde dan ik wou alvorens ik meer speelminuten kon maken, daar had ik het af en toe lastig mee, moet ik toegeven.’

Misschien wilden ze hem bij Racing Genk na de mentale en emotionele klap wel tegen zichzelf beschermen. ‘Mja, blessures kunnen het gevolg zijn van een onderliggend emotioneel probleem of een bepaalde stress die in je lichaam zit’, weet hij. ‘Ik denk inderdaad dat ze me ook daarom wat temperden en mij niet meteen de minuten gaven die ik wou. Soms was dat een muur waar ik tegenaan liep. Maar achteraf gezien is het eigenlijk niet meer dan logisch.’

Wat ook meespeelt: hij is in februari 36 geworden en zit bij Racing Genk in zijn laatste contractjaar. ‘En hoe langer het duurt voor je weer speelt, hoe moeilijker het wordt om terug te keren’, zegt hij. ‘Misschien wou ik mentaal wel meer tijd om thuis eerst alles een plaats en een nieuwe structuur te geven, maar je denkt: sportief moet ik ook nog verder.’

Hij bedoelt: het leven gaat verder en hij moet voor zichzelf en zijn kinderen een toekomst zien te creëren. ‘Dat hoor ik wel vaker in mijn entourage en dat is soms wel hard. Je moet die stappen voor jezelf zetten en mentaal is dat niet altijd even makkelijk. Soms vraag ik mezelf af: wat is het leven met jou voor Stefanie dan waard geweest, als jij voortdoet en weer op zoek gaat naar levensvreugde? En dan denk ik: dat is wat zij mij bijbracht en waarmee ze mij deels maakte tot wie ik ben. En: dat zijn uiteraard ook de twee schatten van kinderen die ze mij schonk. Dat is wat je in zulke momenten dan sterk moet houden. Maar de eerste maanden dat ik weer buiten kwam en er eens een smile op mijn gezicht verscheen, dacht ik: kan dit wel, wat zullen de mensen daarvan zeggen?’

Toen hij tegen Westerlo bij zijn eerste basisplaats meteen scoorde, eerde hij zijn overleden echtgenote met een vingerwijzing naar de hemel en kreeg hij het moeilijk toen zijn ploegmaats hem massaal kwamen omhelzen en de fans zijn naam scandeerden en You’ll Never Walk Alone zongen.

‘Het was toen nog allemaal vrij vers en het gebeurde heel spontaan. Stefanie leefde in het teken van mijn carrière, zij offerde heel veel voor mij op. Ze was er overal als fan bij, van in het begin bij Feyenoord, in Glasgow en hier in Limburg. Voor de wedstrijd stuurde ze mij altijd een berichtje en ook als ik thuiskwam, was ze voor mij altijd een steun. Het gebeurde vanzelf, maar ik vond het wel een mooi gebaar in Westerlo. Voilà. Nu zijn we intussen weer een stuk verder en … blijven we gaan.’

Lees het volledige interview met Thomas Buffel in onze +zone of in Sport/Voetbalmagazine van woensdag 17 mei.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content