Ctrl-Alt(ach)-Del

AA Gent zit in een crisis, terwijl het op de titel mikte. ‘Misschien is die ambitie wel iets te snel uitgesproken.’ Hoe is het zo ver kunnen komen?

AA Gent speelt dit seizoen met meer druk dan voorheen. Voorzitter Ivan De Witte verklaarde openbaar dat het doel is: kampioen spelen. Dat is nieuw. Toen AA Gent twee jaar geleden voor het eerst in zijn geschiedenis kampioen speelde, verbood Hein Vanhaezebrouck iedereen in de club zelfs op een paar speeldagen voor het einde van play-off 1 openlijk te verklaren dat de ambitie was om kampioen te spelen.

Om maar te zeggen: er is intussen veel veranderd bij AA Gent. Het viel ook op dat van zodra Vanhaezebrouck daartoe de kans kreeg hij de uitspraak van zijn voorzitter in de media ‘corrigeerde’. Zondag na de wedstrijd tegen Antwerp ook nog een keer. ‘Misschien was die ambitie wat te snel uitgesproken’, zei hij voor de camera. De ambitie dit seizoen is, voor Hein, de top twee, de plaatsen die uitzicht bieden op deelname aan de Champions League. Kwestie van ook voor zichzelf wat meer ademruimte te creëren, ongetwijfeld. Maar dat het er na de nederlaag op speeldag 1 in Sint-Truiden en de Europese uitschakeling in het vooruitzicht van de thuismatch tegen Antwerp zenuwachtig aan toeging in de entourage, was daar immers het gevolg van: meer druk zorgt voor meer stress, zeker als de hoge verwachtingen allesbehalve ingevuld worden.

Hoe dat komt? Dat ligt/lag voor een stuk aan de mentaliteit, getuigde Danijel Milicevic na het duel tegen Antwerp. Zondag zag de aanvoerder voor het eerst ‘de goeie mentaliteit, voordien was die zwak geweest. Slap’.

Opvallend, want zowel voorzitter als trainer had in de aanloop naar het Europese duel in Oostenrijk nog een oproep gedaan naar de spelers. Eerst de voorzitter, die wat spelers bij zich ontbood. In die mate opvallend zelfs dat sommigen wat nieuwsgierig polsten of de interne werking ook ter sprake was gekomen. Niet dus, de babbel moest eerder in de richting van het motiverende worden gezocht. De Buffalo’s hebben de voorbije paar jaar succes geoogst in Europa en het imago van blauw-wit hoog houden, vond de voorzitter van ontzettend groot belang. Later op de week, in de directe aanloop naar het Europese duel, deed de coach daar nog een motiverende speech bovenop.

Maar wat bleek? Geen van de twee speeches wist de spelers te raken. ‘We zijn een diesel’, constateerde Milicevic zondag. Daar zit wat in. Gent voetbalde tegen het Oostenrijkse Altach en Antwerp te vaak in één tempo, zonder verrassing en zonder versnelling. Daar zit de zware voorbereiding voor een stuk tussen, hoor je. Die werd voor een groot gedeelte afgewerkt op het nieuwe oefencomplex. Dat is ergens weggestopt in de haven, waar meer mogelijkheden zijn om te rusten, zodat de werkdag langer werd en nog intenser dan anders. Ook met wedstrijden in het buitenland, naar Griekenland en Frankrijk. Dat is een bijkomende belasting, die ze niet gewoon zijn bij Gent.

Vergelijk even de start na de winterstop met die van nu. Samuel Kalu, Yuya Kubo, Samuel Gigot, ze werden zonder noemenswaardige trainingen en aanpassingen aan het systeem in de ploeg gedropt en versnelden dat het een lieve lust was. Fris. Zeven weken later was – ook dankzij LovreKalinic – play-off 1 een feit. Tot dan had Gent ook gesukkeld met het afdwingen van kansen, met verrassen. Met het zoeken naar een opvolger voor Sven Kums, wiens schaduw nog steeds boven de Ghelamco Arena hangt.

Zes maanden later is Kalu onzichtbaar als hij mag invallen, flitst Kubo veel minder, en is Gigot een veel minder zelfverzekerde voetballer. Het lijkt alsof Gent vaak met zware benen zit. Ook daags na de Europese uitschakeling was het weer vroeg dag. Nog voor de terugreis uit Innsbruck werd er al getraind, weliswaar een uitlooptraining.

Kritiek

Als journalist krijg je geregeld te horen dat Vanhaezebrouck als coach niet alleen door zijn veeleisende aanpak maar ook door zijn dominante persoonlijkheid zeer vermoeiend is. Dat krijg je zelfs bevestigd van mensen die hem dankbaar zijn. Als zoals nu de resultaten slecht zijn en de druk toeneemt, nemen daarover ook de frustraties toe. Wie geregeld zijn eigen spelers afschiet voor de camera, wordt zelf ook niet gespaard. Of zoals Olivier Deschacht het zondagavond in Sports Late Night nog stelde: ‘Ik heb zelf ook niet graag dat een trainer voor de camera zo’n harde analyse maakt. Beter ’s anderendaags, intern, in de kleedkamer.’

Na de Europese uitschakeling verklaarde Vanhaezebrouck dat zonder Kalinic er in doel een probleem is. Hoe moeten de andere keepers in zijn selectie – de zondag aan de kant gelaten Jacob Rinne en Yannick Thoelen – zich daarbij voelen? Welk belang dient de coach met zo ’n uitspraak, in een periode nog wel dat zijn spelers kwetsbaarder zijn? Is het om de verantwoordelijkheid voor de tegenvallende resultaten buiten zichzelf te leggen?

Er zijn er in Gent die het degoutant vinden. En: is het ook niet contraproductief? Want je kunt dan misschien wel (retorisch) je gelijk halen, maar zorgt het voor meer vertrouwen bij de betrokken spelers, voor betere prestaties als een coach openbaar verklaart dat hij niet in hen gelooft? De realiteit is: bij heel wat spelers ligt Vanhaezebrouck intussen ‘moeilijk’. Want de doelmannen zijn er niet alleen. Hoe vaak werd Stefan Mitrovic (en eerder Rami Gershon) als leider in de verdediging al niet bekritiseerd? Zijn uitvoetballen na de rust tegen Antwerp was dramatisch, maar zijn gebrek aan zelfvertrouwen allicht ook. En hoe moet Damien Marcq zich voelen? Voor (te) veel geld naar Gent gehaald (op dat punt heeft Michel Louwagie gelijk, het is niet omdat je meer uitgeeft aan een speler dat die dubbel zo goed is), maar zondag vanaf de bank toekijkend hoe de coach een niet helemaal fitte speler (Gigot) in de ploeg schoof en een zwak verdedigende Nana Asare naar het middenveld haalde ter vervanging van Anderson Esiti. ‘Om daar meer voetballend vermogen te krijgen.’ Eenvoudiger was geweest om Marcq te brengen.

En zo zijn er in een te ruime kern veel spelers die gaandeweg zijn gaan twijfelen of hun band met die vermoeiende coach nog wel hecht is. ‘Zelfs na een goeie wedstrijd weet je niet of je het weekend erop weer mag spelen.’ Only the strong survive onder Hein. Wat dat betreft, klonk Vanhaezebrouck na de nederlaag tegen Antwerp als teamcoach alvast psychologisch anders geïnspireerd: niemand viel iets te verwijten, hij zag een goeie wedstrijd, hij zag vertrouwen, goeie dingen waaruit positieve energie geput kan worden.

Rest nu nog het interne werk. Met een mental coach in de staf (Eva Maenhout) en een voorzitter die psycholoog is van opleiding is er ook op dat vlak binnen de club alvast gespecialiseerde knowhow beschikbaar.

Slaagt AA Gent erin zijn problemen op te lossen, qua sportief én people management, dan is de vroege Europese uitschakeling misschien een voordeel. Zo is er immers meer energie voor het vooraf door de voorzitter geformuleerde hoogste doel van dit seizoen: kampioen spelen.

En, niet vergeten: ook in het eerste seizoen van Hein Vanhaezebrouck bij AA Gent was er weerstand tegen zijn aanpak. Uiteindelijk werd toen voor het eerst in de geschiedenis van de club de landtitel gewonnen.