De moderne nostalgicus: portret van Wouter Vrancken, de nieuwe coach van KRC Genk

© Belga Image
Matthias Stockmans
Matthias Stockmans Redacteur van Sport/Voetbalmagazine en Knack Focus.

Sinds Wouter Vrancken in de zomer van 2018 neerstreek, kende KV Mechelen niets dan successen. Nu zal hij dat moeten overdoen bij KRC Genk. Een portret van de nieuwe Belgische succescoach.

Dit portret verscheen in Sport/Voetbalmagazine van 27 oktober 2021.

‘Ik wil mensen recht in de ogen kunnen kijken.’ Het was de titel boven een interview met Wouter Vrancken in 2008, toen hij net bij KV Mechelen getekend had. Als speler. Het is een quote die evengoed nu, dertien jaar later, boven een artikel over hem kan staan. Ditmaal als trainer van diezelfde club. Want als er één les is die de nu 42-jarige Limburger opgepikt heeft tijdens zijn actieve voetbalcarrière, dan wel dat er veel hypocrisie en achterklap is. ‘Dat je als speler op de bank zit en daar geen zinnige uitleg voor krijgt. Achteraf hoor je dan dat het was omdat een jongere, goedkopere speler moest spelen. Zég dat dan toch gewoon, dan vermijd je conflicten.’ Het is een anekdote die Vrancken destijds bovenhaalde om zijn stelling te illustreren.

Toen hij dus zelf zijn kans ging als trainer, werd die zin voor duidelijkheid een van zijn stokpaardjes. De confrontatie durven aan te gaan, zaken uitleggen en uitpraten. Voortdurend neemt hij spelers apart, stuurt hij hen appjes of belt hij even om te polsen hoe het gaat. In modern jargon noemt men dat: een peoplemanager.

Band of brothers

De voetballer Wouter Vrancken was een mannetjesputter op het middenveld, een aanjager van de ploeg. Ook op training. Hij deinsde er niet voor terug om een te nonchalante ploegmaat onderuit te schoffelen als die niet gedreven genoeg trainde. ‘Je speelt zoals je traint’, luidt ook vandaag nog zijn adagium. Tegelijkertijd was het groepsgevoel heilig voor hem. Samen pinten pakken in café Sunset tijdens zijn Gentse periode, bijvoorbeeld.

Het zijn exact die principes die hij nu nog huldigt als coach. Hij eist intensiteit op training, maar bouwt met evenveel plezier ontspanningsmomenten in. Zoals enkele dagen teambuilding in Knokke, georganiseerd door assistent-trainer Frederik Vanderbiest.

Vrancken durft zich te omringen met sterke karakters. Vanderbiest en Defour zijn geen jaknikkers.
Vrancken durft zich te omringen met sterke karakters. Vanderbiest en Defour zijn geen jaknikkers.© Belga Image

Op die band of brothers hoopte Vrancken toen het voetbal begin dit seizoen wat stroever liep. Onder andere door heel wat nieuwkomers in de basisploeg bleef de verhoopte vechtersmentaliteit achterwege. Het maakte dat Vrancken zich na de 7-2-nederlaag op Anderlecht voor het eerst ‘hulpeloos’ voelde als trainer, zo gaf hij onlangs toe in een podcast met MidMid. Dat zijn ploeg vervolgens een reeksje neerzette, is evenwel typerend. Wanneer je een tik krijgt, sta je op. Ook als trainer. Zo bekeek hij de tegenvallende puntenoogst in de heenronde van vorig seizoen als een leermoment. Vrancken en de clubleiding bleven toen rustig en uiteindelijk haalde KV nog play-off 2.

Dit seizoen net hetzelfde. Vrancken gaat onder druk geen rare bokkensprongen maken en blijft trouw aan zijn spelfilosofie. Voorin rekent hij op veel positiewissels en spitsen die looplijnen maken waarmee ze middenvelders toelaten te infiltreren. Georkestreerde chaos, noemt hij het zelf. Het staat allemaal netjes uitgetekend in zijn draaiboek, een PowerPointpresentatie waarmee hij indruk maakte bij zijn sollicitatiegesprek drieënhalf jaar geleden. Gevraagd naar wat Vrancken een goede trainer maakt, antwoordde sportief directeur Tom Caluwé vorig jaar nog: ‘De groep weet perfect wat te doen in welke situatie. Als je in wedstrijden ziet renderen wat op training werd ingestudeerd, dan weet je dat een sterke coach aan boord hebt.’

Tijdens zijn spelerscarrière waren eerst Jacky Mathijssen (in tactisch opzicht) en nadien Georges Leekens (op vlak van management) inspiratiebronnen. Tegenwoordig is vooral Jürgen Klopp dat. Vrancken herkent zichzelf in de Duitse coach, een man die voetbal niet wil ontdoen van emoties, die confrontaties niet schuwt, maar evengoed zijn arm vaderlijk om zijn spelers kan leggen, en die daarbij streeft naar een synergie tussen spelers en publiek. Net daarom past Vrancken zo wonderwel bij KV Mechelen, dat een fanatieke, volkse achterban heeft.

Vrancken vindt onze huidige maatschappij te opportunistisch en te braaf geworden.

Sterke karakters

Eigenlijk is Wouter Vrancken een nostalgicus voor wie loyauteit, kameraadschap en familieleven zijn levensaders zijn. Hij vindt onze huidige maatschappij te opportunistisch en te braaf geworden. Vandaar dat hij al eens van een persconferentie durft op te stappen en dat hij zich durft te omringen met sterke karakters als Vanderbiest en Steven Defour. Hetzelfde kan gezegd worden van de spelers met wie hij graag werkt: Joachim Van Damme, Onur Kaya, Igor de Camargo. Dat zijn geen jaknikkers. Harde woorden mogen er vallen, maar moeten na de douche weggespoeld zijn. Zo schudde hij Marjan Shved vorig seizoen tijdens de winterstop wakker. Het was engagement tonen of vertrekken. Maar voor jonge, talentvolle spelers is hij doorgaans tolerant: vraag maar aan huidig titularisdoelman Gaëtan Coucke, of vorig jaar Aster Vranckx, Issa Kabore en zelfs de doorgestuurde Rocky Bushiri. Ze mogen fouten maken van hem, zolang ze maar weerbaarheid tonen.

Gestaag groeien

Op een korte periode in Gent na woont Vrancken al heel zijn leven in Sint-Truiden, zijn geboortegrond. Al te veel verandering of opportunisme is niet aan hem besteed. Zijn carrière als trainer is hij heel zorgvuldig aan het uitbouwen. Hij begon op het laagste niveau, in vierde provinciale bij Gravelo, waar zijn vrienden nood hadden aan een trainer. Via Thes Sport en Lommel klom hij op tot tweede nationale, hij coachte in alle afdelingen van ons Belgisch voetbal. Ondertussen werkte hij in de privésector, in een commerciële rol bij ING en als aanwerver bij een HR-bureau.

Vrancken noemt die gestage groei cruciaal voor zijn succes als trainer. Typerend is zijn verhaal bij Lommel: na enkele maanden stapte hij zelf op, ondanks een leidersplaats in tweede nationale op dat moment. Hij vond dat hij onvoldoende bagage had voor dat niveau. ‘Ik moest nog zoveel leren: hoe een technische staf werkt, hoe je videoanalyses brengt’, zou Vrancken later uitleggen. Enkele weken na zijn ontslag bij Lommel ging hij daarom in op een aanbod van KV Kortrijk om er assistent te worden van Glen De Boeck. Tot KV Mechelen in augustus 2018 een vervanger zocht voor Dennis van Wijk. De club die zo goed bij hem past en waar hij als laatste speler ooit het shirtnummer 25 droeg, precies het stamnummer van de Kakkers. ‘KV Mechelen en ik delen hetzelfde DNA. Ik heb veel ambitie, maar je moet niet te snel willen veranderen’, weet Vrancken. Het was een matchmade in heaven, dat besefte ook de clubleiding, maar na vier seizoenen is dat verhaal gedaan. Nu zal hij die andere club van zijn hart, KRC Genk, naar nieuwe gloriën moeten leiden.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content