De roots van Nikola Storm, van gevoelige twijfelaar tot wervelwind op de Mechelse flank

Ruim vijf jaar geleden debuteerde hij met Club Brugge tegen KV Mechelen, de club die hij dit seizoen met zes goals en elf assists bijna naar 1A trapte. Op de vooravond van het eerste finaleduel met Beerschot Wilrijk: de roots van Nikola Storm.

Het was ergens in het voorjaar van 2015. Het zonnetje scheen en de ouders van Nikola Storm blikten, samen met zijn drie jaar jongere broer Benjamin die bij de U19 van Cercle voetbalde, terug op zijn eerste twee seizoenen in de A-kern van Club Brugge. Donald Storm was tevreden dat Nikola kansen had gekregen van Michel Preud’homme, maar tegelijk ontgoocheld over zijn statistieken: twee goals in de beker, één assist tegen HJK Helsinki.

Hij zuchtte eens diep. ‘Ik heb Nikola al dikwijls gezegd dat hij egoïstischer moet zijn.’ Hij gaf een voorbeeld, van tijdens de bekermatch tegen Cercle Brugge enkele weken ervoor, toen Nikola alleen voor de doelman kwam en de bal opzijlegde voor Boli Bolingoli. Dat vond zijn zoon vanzelfsprekend. Want, legde hij uit: ‘Mijn ploegmaat kon een hattrick scoren.’ Donald trok de schouders op. ‘Hij had de keeper zelf in twee moeten trappen. Veel te braaf, hé.’

Een man van de assists, ook toen al. Jarenlang geboetseerd als winger. Mannetje voorbijgaan en de ballen in de voeten van de spits of infiltrerende middenvelders schuiven. Hij was geen veel-scorer. Nooit geweest, ook niet in de jeugdreeksen. Daar scoorde Tuur Dierckx, zijn maatje, aan de lopende band. Een gave, zei Donald.

Véronique, mama Storm, luisterde aandachtig mee. En nuanceerde de matige cijfers. Nikola had, zo klonk het, dat seizoen ‘zeker al tien bijna-assists gegeven, alleen had hij de pech dat ze er die ballen niet intrapten.’ Hij had het er soms zelf over (‘Ik kan er toch niet aan doen dat ze mijn assists niet afmaken?’) en het stoorde hem óók, maar assistent-trainer Philippe Clement stelde hem altijd gerust. ‘Niet forceren, Nikola, dat komt wel.’ Maar in Brugge zou het niet gebeuren. De cijfers. Het rendement. In het Jan Breydelstadion vonden ze het niet genoeg.

Voetbal in de tuin

Nikola Storm groeide op in Maldegem, een gemeente van 16.000 inwoners, de poort naar het Meetjesland. Nog net Oost-Vlaanderen. Op zijn zesde trok hij naar de oefenveldjes van het Maurice De Waelestadion van Koninklijke Sportkring Maldegem – toen nog een derdenationaler. Mama en papa ontfermden zich tijdens de thuiswedstrijden over de vips, vader gaf er training aan de nationale miniemen, speelde zaalvoetbal in tweede nationale én provinciaal voetbal. Nikola was er altijd bij. Het verhaal van de appel en de boom.

Voorjaar 2004. Nikola Storm, tien jaar jong, werd door Sporting Lokeren voor een Talentendag uitgenodigd. Zijn ouders wilden niet gaan, maar lieten zich door de jeugdcoördinator van KSK Maldegem ompraten. De training was geen uur bezig, toen ze hoorden dat hij mocht blijven en ze meteen een rondleiding in het stadion kregen. Nikola was overdonderd, in de auto was hij niet meer te houden. ‘Ik wil naar Lokeren!’ Club Brugge was ook al eens langs geweest, maar dat had vader afgehouden. Hoeveel jonge gasten breken er in Brugge door? En: Lokeren was een warme club, waar de ouders het goed met elkaar konden vinden.

Maldegem-Lokeren, enkele rit: 52 kilometer. Drie keer per week. En het jaar erna ging Benjamin ook naar Lokeren. Training om zes uur ’s avonds, Nikola pas anderhalf uur later. Ze waren alle twee bezeten van voetbal en liepen godganse dagen in voetbaltenue. Zelfs op zondag, tot wanhoop van Véronique. Achter de villa had Donald een klein voetbalveldje, inclusief lijnen en doeltjes, aangelegd en ‘verschillende keren heraangelegd’, waarop ze met hun viertjes – Nikola, Benjamin, pa en… ma – legendarische wedstrijden speelden.

Of ze volgden techniektrainingen bij Geert Troch, trainer van minivoetbalclub AZ’77, een eerstenationaler. Nikola leerde er de kleine ruimte beheersen en mocht vanaf de U11 in competitie beginnen te spelen, maar de ouders gingen op de rem staan. Te belastend. Drie avonden trainen in Lokeren, een training minivoetbal en nog eens twee wedstrijden in het weekend… ‘Spijtig’, zei Nikola.

Anderlecht of Club?

In het voorjaar van 2004, een paar maanden voor zijn veertiende verjaardag, zijn Anderlecht en Club Brugge geïnteresseerd. De familie twijfelt. Ze hebben het allemaal naar hun zin in Lokeren. Een goed ploegje, de U14, met vier jongens die ooit in eerste klasse zouden voetballen: Björn Engels en Nikola bij Club, Dennes De Kegel ( Cercle Brugge, nu KFC Duffel, nvdr) en Alexander Corryn ( Lokeren, Antwerp en nu ook bij KV Mechelen, nvdr). Vrienden onder elkaar, maar ze vertrekken toch. ‘We vreesden dat hij in Lokeren niet veel meer zou bijleren’, legt Donald uit.

De volgende knoop om door te hakken: Anderlecht of Club? Ze gaan op gesprek bij Henk Mariman, de Brugse jeugdcoördinator, en krijgen het gevoel dat hij Nikola van binnen en van buiten kende. Anderlecht had ook zijn huiswerk gemaakt, voor Jean Kindermans lag een dikke bundel waarop ‘Nikola Storm’ was geschreven. Enorm goed ontvangen ook, voor een thuiswedstrijd, maar het was iets zakelijker. Mariman, vonden ze, straalde meer passie uit.

Maar: Club Brugge en de topsportschool in Sint-Michiels zijn een tegenvaller. Nikola is klein, een gemakkelijk slachtoffer voor bullebakken. Véronique vóélt dat er iets aan de hand is. ‘Ik had een vermoeden dat hij werd gepest, maar het ging veel verder dan woorden. Fysiek geweld, blauwe plekken, krassen maken op het scherm van zijn iPad… Ook op school.’

Veertien jaar en doodongelukkig, op een avond zegt hij tegen zijn vader dat hij naar Lokeren wil terugkeren. Tot alles, bijna per toeval, aan het licht komt. Véronique: ‘Hij had niet getraind, maar ze hadden zijn kleren in de modder gedraaid, zodat hij aan de trainer wel moest vertellen wat er aan de hand was. Henk heeft er onmiddellijk de angel uitgetrokken en die gasten buiten gesmeten.’

Storm blijft in het Jan Breydelstadion, maar ruilt de topsportschool voor het Instituut Zusters Maricolen in Maldegem. In zijn vertrouwde omgeving, vooral dat, want de school was toen al bijzaak. Waarom 80 procent proberen te halen als je met 50 procent ook al geslaagd bent? Voetbal stond afgetekend op één, net voor tennis.

Voetballen op instinct

Té braaf, zijn ouders kregen het tientallen keren te horen. Op school én op de club. Op voetbaltechnisch vlak freewheelde de winger door de evaluaties, maar hij moest meer voor zichzelf opkomen. Björn De Neve, trainer bij de U17, moest voor een ommekeer zorgen. Mariman had de ouders gewaarschuwd – De Neve zou hem af en toe proberen te kraken en veel meer van hem eisen -, maar het werkte: de flitsenvoetballer ontwikkelde zich in de loop van het seizoen tot een speler die ook voor de ploeg leerde denken.

Club Brugge is overtuigd van zijn potentieel, op vraag van Philippe Clement verkast hij in het zesde jaar van de humaniora opnieuw naar de topsportschool en zo kan hij ’s morgens weer met de beloften trainen. Eerst met Clement, daarna met Bart Wilmssen. ‘Bart was de man van de discipline, met wie Nikola het in het begin heel moeilijk had’, vertelde Donald ooit. ‘Hij heeft er hem zelfs een paar keer afgehaald, in de groep was geen plaats voor ego’s. ‘Amai, welke trainer is dat?’ Tot hij zag dat Bart het goed meende. Hij kon van een gewone speler een goeie maken, op voorwaarde dat je in zijn verhaal meeging. Rond de leeftijd van 17, 18 jaar zijn er veel jongens die kraken, maar Nikola was geen uitgaander.’

Juan Carlos Garrido haalt hem in juli 2013 naar de A-kern. Birger Verstraete, Brandon Mechele, Björn Engels, Bolingoli en Dierckx krijgen hun speelminuten, maar Storm moet geduldig zijn. ‘Tweevoetig, waardoor hij zowel op de linker- als rechterflank kan spelen – naar binnen komen en trappen -, maar ook een centrale rol als aanvallende middenvelder kan’, analyseerde Mariman. ‘Geen passeur, zoals Víctor Vázquez, maar eerder een lopende speler die naar de zijkant kan uitwijken en met zijn snelheid daar acties kan maken. Een jongen die bovendien heel coachbaar, volgzaam en zelfkritisch is. Hij doet me soms denken aan Mousa Dembélé: goede dribbel, maar tegelijk een speler die óók niet veel scoort. Mousa heeft daar in de jeugdreeksen nochtans veel op gewerkt, maar dat is nu eenmaal de eigenheid van de speler.’

7 december 2013 wordt een dag om nooit meer te vergeten. Een kwartier voor tijd mag hij tegen KV Mechelen Maxime Lestienne vervangen, in het andere kamp staan Seth De Witte en Joachim Van Damme. Niemand die toen kon vermoeden dat ze vijf jaar later ploegmaats zouden zijn. Want, zag ook Michel Preud’homme, Storm kon een revelatie op de flanken worden. Na het vertrek van Lestienne (Al-Arabi) stonden José Izquierdo en Felipe Gedoz nog iets hoger in de pikorde, maar de 20-jarige winger had goede punten gescoord en kon in januari 2015 – samen met Mechele en Engels – zijn contract tot 2019 verlengen.

Twijfelen

Hij had zijn plaats in de A-kern van Club Brugge, werd hem door de technische staf voorgehouden. Hij begon het zelf ook te geloven, iets wat hij in de beslotenheid van de woonkamer graag toegaf. ‘Ik heb het gevoel dat ik het bij Club kan maken.’ Maar enkele maanden erna moest hij vertrekken. Eerst naar Zulte Waregem. Dat werd geen succes, maar hij stak de hand in eigen boezem. Hij was naar het Regenboogstadion vertrokken, gaf hij later toe, met een mentaliteit van ‘ik ga daar alles spelen’.

Toen dat niet gebeurde, staken de twijfels opnieuw de kop op. Ook een rode draad in zijn opleidingsjaren. Een gevoelige jongen, zagen ze in Brugge. Een mislukte actie bleef net iets langer hangen dan een goede dribbel. Het glas was, wist ook Francky Dury, eerder halfleeg dan halfvol. ‘Hij moet nog leren dat als hij een kans mist, hij zich meteen op de volgende actie moet concentreren.’ Één troost: Op het gala van de Gouden Schoen, januari 2016, valt hij in de prijzen. Of, beter, zijn toenmalige vriendin Bo Hulst: het 18-jarige model wint de Gouden Pump.

Hij keert terug naar het Jan Breydelstadion, waar de concurrentie na de komst van Anthony Limbombe nóg groter is. Moeilijke maanden, amper een handvol korte invalbeurten. Drie Brugse ‘probleemgevallen’ – Sébastien Bruzzese, Bolingoli en Mechele – worden tijdelijk uit hun lijden verlost door STVV. Storm staat ook op het lijstje van de Kanaries, maar omdat een club slechts drie spelers van eenzelfde club mag huren, kiest de Maldegemnaar na een gesprek met Emilio Ferrera voor Oud-Heverlee-Leuven. Degradatievoetbal in… 1B.

Maar het blijkt een goede keuze, ook al wordt Ferrera enkele dagen na zijn komst ontslagen. Dennis van Wijk is een believer, het geloof van de jonge aanvaller groeit en wanneer hij in de zomer van 2017 opnieuw aan OHL kan worden uitgeleend, twijfelt hij niet. Vertrouwen, het doet iets met een (gevoels)mens, zag ook assistent-trainer Hans Vander Elst. ‘Hij moet vertrouwen krijgen van de staf en de ploegmaats om te presteren. Leandro Trossard, die een jaar bij OHL voetbalde, was op dat vlak met hem vergelijkbaar.’

Hij behoort wekelijks tot de uitblinkers, op een onbewaakt moment zegt Dennis van Wijk dat Storm ‘meer last had van de plassen op het veld dan van zijn tegenstander.’ Van Wijk wordt enkele maanden erna vervangen door Nigel Pearson, maar in moeilijke omstandigheden tekent de Oost-Vlaming voor zijn beste seizoen in zijn nog prille carrière: 10 goals en 9 assists, eindelijk kan hij kwaliteit aan rendement koppelen. Dat KV Mechelen, gedegradeerd naar 1B, hem definitief van Club Brugge wil overnemen, is voor niemand een verrassing. Wie is er op dat moment trainer Achter De Kazerne? Juist, Dennis van Wijk. ‘Streng, maar ik had in Leuven al een goed gevoel en weet wat hij van mij verwacht: acties maken.’

Maar na een matige start, 2 op 9, moet Van Wijk opkrassen en duwt Wouter Vrancken hem naar een vaste plaats op de linkerflank. Naar binnen snijden en zelf trappen met rechts – zijn beste voet -, of buitenom langs de tegenstander glijden en de ballen naar Igor de Camargo mikken. Storm tekent in de beker en de competitie voor 11 assists, de Braziliaanse Belg voor 17 goals. Een koningskoppel, waar andere teams alleen maar konden van dromen.