Voorzitter zijn van Standard is niet simpel en zeker niet in deze tijden. Vandaag verschijnt Standard namelijk voor het BAS en dreigt het naar Tweede Amateur te worden gezet. Hoe is het zo ver kunnen komen? Een overzicht van het voorzitterschap van Bruno Venanzi.
Eerlijk gezegd hebben we lang geloof gehecht aan zijn discours. Hoe zou men ook niét verleid kunnen worden door een voorzitter die zijn club, haar geschiedenis en haar supporters goed kent. Een voorzitter die opgegroeid is op een paar kilometer van Sclessin, te midden van veel nieuwe eigenaars die uit alle windstreken komen. Bruno Venanzi schreef een succesverhaal met Lampiris, een gas-en-elektriciteitsleverancier, en zijn overname van Standard in 2015 was dan ook voorpaginanieuws.
Maar de media-aandacht maakt al snel plaats voor frustraties. Na een thuisnederlaag tegen Westerlo in oktober staat Standard zelfs even laatste. Het optimisme van de eerste weken is weg. Nochtans is Daniel Van Buyten naar Sclessin gekomen, als raadgever van de voorzitter. En de oude coach Slavo Muslin (gehaald door de vorige baas, Roland Duchâtelet) wordt vervangen door de jonge, beloftevolle Yannick Ferrera.
Venanzi is een lafaard, hij legt de fout altijd bij iemand anders’, vertelt een kernspeler.
Het begin mag dan al moeilijk zijn, Venanzi is niet over één nacht ijs gegaan bij de overname. Die is weloverwogen gebeurd en aangemoedigd door zijn vriend, spelersmakelaar Christophe Henrotay. ‘Tijdens een vakantie op Mauritius vertelde hij me dat hij de club wilde kopen. Ik heb hem aangeraden om zich eerst te integreren, de zaken te analyseren, om te zien waar hij terechtkwam. Door vicevoorzitter te worden kon hij uiteindelijk een deal met Duchâtelet bekomen.’
‘Het was een beetje een droom die werkelijkheid werd’, herinnert Venanzi zich nog. ‘Ik had om zo te zeggen de Lotto gewonnen. Ik was erg opgewonden en ik heb moeten leren om daarmee om te gaan.’
Op enkele maanden tijd ontdekt de voorzitter een milieu dat hij nog niet kende. Henrotay introduceert hem bij de internationale elite. Venanzi trekt naar Bayern, Juventus, Olympiacos, Tottenham, Chelsea, Benfica, Atlético Madrid, PSG, Lyon, Monaco… Naar Chelsea gaat hij met Van Buyten, ze worden er persoonlijk ontvangen door José Mourinho en zitten nadien aan tafel met Willian, Branislav Ivanovic en Diego Costa.
Dat heeft wel allemaal een prijs. De ex-verdediger van Bayern vangt 500.000 bruto euro per jaar voor advies dat zelden de moeite waard is. Venanzi zou later toegeven dat de prijs-kwaliteitsverhouding niet echt goed zat.
De zomer van Henrotay
Venanzi ziet alle kleuren van de regenboog in dat eerste seizoen, dat kan samengevat worden in zeven dagen: Standard mist play-off 1 na een nederlaag tegen KV Mechelen op de laatste speeldag maar pakt vervolgens wel de Belgische beker tegen het Club Brugge van Michel Preud’homme. De club redt haar seizoen en Ferrera redt zijn vel (toch voor enkele maanden). ‘Dit jaar chips, volgend jaar bier’, roept een euforische Venanzi, verwijzend naar de Croky Cup en de Jupiler Pro League.
Dat loopt alweer snel mis. Van Buyten en Olivier Renard (die in februari 2016 sportief directeur werd) geloven niet langer in Ferrera. Enkele dagen later staat Mircea Rednic in Luik, op initiatief van de ‘raadgever’ die de voorzitter voor een voldongen feit zet. Maar vanwege geruchten over malversaties bij bepaalde transfers ten tijde van Duchâtelet wil Venanzi dan toch niet weten van de Roemeense coach. Ferrera blijft nog tot 3 september en wordt dan vervangen door Aleksandar Jankovic.
In de zomer voorspelt Big Dan: ‘Er zullen in alle geledingen veranderingen komen.’ Algemeen directeur Bob Claes en academiedirecteur Christophe Dessy vertrekken. Het duo Henrotay-Van Buyten haalt in de laatste uren van de mercato nog een resem spelers, onder wie de illustere Farès Bahlouli, Elderson, Soares of Wallyson (die nochtans afgewezen was bij de medische tests).
De volgende mercato is helemaal surrealistisch. Adrien Trebel wil niet mee op stage en forceert zo een transfer naar Anderlecht. Rond de Algerijn Ishak Belfodil speelt zich een hele transfersoap af. Uiteindelijk geraakt hij niet weg en dat betaalt Standard duur. Om te vermijden dat zijn vedette op het eind van het seizoen gratis vertrekt, verlengt Venanzi diens contract met een jaar. Belfodil en zijn makelaar strijken daar samen bijna 6 miljoen euro (!) voor op. Maar Belfodil laat de tweede seizoenshelft niet veel meer zien en Standard mist opnieuw play-off 1.
Van werf tot trofee
Het blijft rommelen. Venanzi ontslaat Van Buyten, na een zelfmoordinterview in La DH. Renard heeft nu de vrije hand op het sportieve vlak, maar zijn taak is enorm. Hij moet een veel te brede kern (een erfenis van Duchâtelet) inkrimpen en een nieuwe coach vinden. Er vallen verschillende namen. Mogi Bayat stelt Felice Mazzu voor. Venanzi droomt van Sérgio Conceição (die voor Porto kiest) en stelt zich uiteindelijk tevreden met een Portugese lagekostenvariant, Ricardo Sá Pinto. ‘Ik wil dat mijn spelers sterven op het veld!’, eist de mythische speler van Sporting. Na twee barre seizoenen, enigszins gered door de beker, kan de Luikse club wel een elektroshock gebruiken.
Van bij het begin beseft Venanzi het belang van de basis. Zo kraakt hij na de bekerzege thuis een flesje rode wijn samen met enkele ultra’s. Hij weet dus ook dat hij na de vorige twee seizoenen niet opnieuw mag falen in de competitie. Sébastien Pocognoli en Paul-José Mpoku moeten het vuur in de kleedkamer komen oppoken. Het wordt een doldwaas seizoen. Lange tijd lijkt het op een fiasco uit te draaien, maar uiteindelijk kent het een happy end. De komst van Gojko Cimirot en Mehdi Carcela in januari zorgen voor een ommekeer. Het seizoen eindigt met een knal: bekerwinst en een tweede plaats in het kampioenschap na een epische remontada.
Enkele maanden daarvoor zou niemand dat gedacht hebben. Venanzi had trouwens al lang geanticipeerd op de tijd na Sá Pinto. Tijdens een partijtje golf, in september 2017, benadert hij een van zijn jeugdidolen, Michel Preud’homme. Enkele weken voor de bekerfinale tegen Genk bereiken beide mannen een akkoord. MPH komt met heel zijn gevolg naar het Koning Boudewijnstadion en een dag later gooit Sudpresse een bommetje: ‘MPH naar Sclessin’. Sá Pinto is ontzet: ‘Ze ontnemen mij mijn overwinning.’
De methode-Venanzi
‘Bruno is een man die het conflict mijdt’, vertelde Axel Lawarée ons eens. Lawarée was een van de eerste slachtoffers van het tijdperk-Venanzi. ‘Het is een lafaard, hij legt de fout altijd bij iemand anders’, vertelt een kernspeler. Dat woord duikt wel meer op wanneer de persoon moet omschreven worden.
In volle eindsprint wordt Sá Pinto een contractverlenging voorgespiegeld, hoewel zijn lot dan al lang bezegeld is. Op de avond voor de laatste wedstrijd, tegen Charleroi, wordt algemeen directeur Alexandre Grosjean het veld in gestuurd om een eind te maken aan het avontuur van de Portugees.
Ironisch genoeg vertelde Venanzi ons, een jaar nadat hij de macht overnam: ‘Voetbal is een milieu waar de leugen regeert. Dat bevalt me niet, het is niet mijn manier van werken. Het is misschien daarom dat men zegt dat ik vriendelijk ben, maar ik ben niet naïef.’
Nochtans neemt hij de codes van het voetbalmilieu snel over. Olivier Renard moet van een journalist horen dat hij opzijgeschoven is en na de komst van Preud’homme directeur rekrutering zal worden. Zijn voorzitter had hem kort voordien nog verzekerd dat hij het jaar erop dezelfde functies zou mogen bekleden. En Renard is maar een van de velen die de methode-Venanzi mocht ondervinden.
‘Wanneer je hem wat bruuskeert, dan antwoordt hij jaja zonder je aan te kijken, laat hij zich in zijn zetel vallen en wordt hij helemaal rood’, vertelt een speler ons.
Prijskaartje
Bij het begin van het nieuwe seizoen, dat de eerste twee gerateerde jaren moet doen vergeten, zorgt de aanstelling van Preud’homme ervoor dat Standard weer groot nieuws is. Meer journalisten zakken naar Sclessin af en de fans dromen natuurlijk van de titel. De ervaring en het charisma van Saint-Michel gaan structuur en stabiliteit geven aan een club die daar veel nood aan heeft, zo benadrukt men in de bestuurskamers. Olivier Renard van zijn kant, ziet zijn beslissingsbevoegdheden met de maanden afnemen.
Venanzi probeert eerst nog de kool en de geit te sparen. Hij doet zijn uiterste best om de nieuwe coach, annex sportief directeur, annex vicevoorzitter, niet voor het hoofd te stoten. MPH is de echte baas van de club. ‘Hij heeft niet de sleutels van de club, maar de complete sleutelbos gekregen’, zo zegt een werknemer van de club fijntjes. ‘Met azijn vang je geen vliegen’, aldus de nieuwe algemeen directeur Alexandre Grosjean in Sport/Voetbalmagazine.
Dat is het minste wat je kunt zeggen. De terugkeer van Preud’homme naar Standard heeft een prijskaartje: 1.500.000 euro bruto per jaar (zonder premies) waar nog 70.000 euro per maand bijkomt als vicevoorzitter, en dat over vier jaar. Een record voor België.
Bayat not welcome
In zijn bagage neemt Preud’homme ook Mogi Bayat mee, die twaalf maanden eerder scheldberichten stuurde aan het adres van het duo Renard-Venanzi omdat hij niet betrokken was geweest bij de komst van Uche Agbo. Op de vraag ‘wat komt Bayat doen bij een deal tussen een voorzitter en een van de meest ervaren personages uit ons voetbal?’ antwoordt Venanzi ons: ‘Dat is omdat Michel me dat gevraagd heeft toen de onderhandelingen echt op gang begonnen te komen. Hij laat zijn belangen behartigen door Mogi, omdat hij de hele tijd gecontacteerd werd door buitenlandse clubs ( sic). Met Michel verliep alles ook emotioneel. Mogi zei altijd: ik bekommer me om het contract, maar ik wil daar niet voor vergoed worden. Dat heb ik wel geweigerd. Want ik wil geen morele schuld hebben tegenover hem.’
Venanzi heeft het ook niet zo voor de man, of dat is toch wat hij beweert. Maar met MPH, Emilio Ferrera en Benjamin Nicaise heeft Mogi voortaan zijn voet tussen de deur op Sclessin. Zelfs de vrouw van de voorzitter, notaris Catherine Jadin, die al langer dan vandaag invloed heeft bij Standard, lijkt gecharmeerd door de nieuwe huismakelaar. ‘Mogi is de Chanel onder de makelaars’, antwoordt ze op een vraag over de tussenpersonen.
Op 10 oktober 2018 breekt het voetbalschandaal uit. Mogi Bayat vliegt achter de tralies. Het echtpaar Venanzi is gechoqueerd door het geweld van zijn aanhouding en brengt een bezoek aan de vrouw en kinderen van Mogi. Zodra hij weer vrij komt, verliest Bayat geen seconde om in zijn oude gewoontes te vervallen. Hij laat Nicolas Raskin bij Standard tekenen, klopt zich op de borst dat hij de salariseisen van de jonge middenvelder naar beneden gekregen heeft, maar eist ter compensatie wel zelf een grotere commissie. Business as usual… Bayat gooit ook zijn netten uit in de Académie, hij drukt meer en meer zijn stempel op Standard. Dat is niet naar de zin van de ultra’s, die een spandoek ophangen dat niets aan de verbeelding overlaat: ‘Steek een vuurpijl af en je krijgt zes maanden, licht het Belgisch voetbal op en ze rollen de rode loper voor je uit. Bayat not welcome.’ Wanneer ze die boodschap zien, lopen de voorzitter en zijn vrouw rood aan. Hoe is het mogelijk dat iemand die al het lelijke in het voetbal verpersoonlijkt, een tweede leven kon beginnen bij een club die lange tijd een afkeer had van veel makelaars?
In de zomerse transferperiode voor het seizoen 2019/20 heeft Standard geld in kas door het vertrek van Moussa Djenepo, Razvan Marin en Christian Luyindama. Zo komt Felipe Avenatti voor een bedrag van 3,5 miljoen euro, plus 700.000 euro bonussen. Venanzi denkt dat hij opgelucht kan ademhalen, maar veel voorziene uitgaande transfers laten op zich wachten: Carcela, Pocognoli, Mpoku… Preud’homme wil van die sterke karakters af. Bij zijn terugkeer schafte hij de spelersraad af, een soort van link tussen het bestuur en de kern. Ondertussen loopt zijn tweede seizoen bij Standard op zijn eind en dat heeft – ook gezien de omstandigheden – niks om warm van te worden, integendeel.
Terwijl de club via allerlei media het Luikse volk tracht te sussen, toont algemeen directeur Alexandre Grosjean zich achter de schermen een stuk minder zelfverzekerd: ‘Het coronavirus heeft mogelijk catastrofale gevolgen voor de club.’ Een ex-medewerker beweert: ‘De terugkeer van Preud’homme is de grootste nederlaag van Venanzi geweest.’. Met drie rechtszaken die de club boven het hoofd hangen (Operatie Propere Handen via Dejan Veljkovic, het dossier Henrotay dat bij het federale parket zit en de affaire- Edmilson) en de financiën die in de rode cijfers zitten, is de droom van Bruno Venanzi uitgedraaid op een nachtmerrie.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
