In de schaduw van Junior Malanda en Franck Berrier groeide Jonathan Delaplace uit tot steunpilaar bij Zulte Waregem. De Fransman heeft echter nog heel andere pijlen op zijn boog.
In de schaduw van Junior Malanda en Franck Berrier groeide Jonathan Delaplace uit tot steunpilaar bij Zulte Waregem. De Fransman heeft echter nog heel andere pijlen op zijn boog, zo vertelt hij in een interview met Sport/Voetbalmagazine.
Delaplace ging in 2007 voor de Franse derdeklasser ES Fréjus Saint-Raphaël voetballen, de kleine middenvelder ontpopte er zich als de smaakmaker, terwijl hij ook de fundamenten van een andere carrière legt.
“Als semiprof moest ik wel een opleiding volgen voor het geval mijn voetbaldroom zou uiteenspatten”, vertelt Delaplace. “Ook mijn vader drong daar sterk op aan. Omdat ik via hem en mijn broer, verpleger bij de landmacht, geïnteresseerd geraakt was in de geneeskunde, besloot ik in hun voetsporen te treden.”
Aangezien een zware doktersstudie niet combineerbaar was met voetbal, begon Delaplace aan een 3,5 jaar durende opleiding tot verpleger, mét bijhorende stages.
“Ook dat was niet vanzelfsprekend. Ofwel had ik de voormiddagshift – van 6.30 tot 16 uur – ofwel de avonddienst – van 15.30 tot 21 uur – waardoor ik af en toe verstek moest geven voor een training. Gelukkig begreep de coach dat mijn diploma halen voorrang kreeg. Bovendien heb ik élke gemiste training ingehaald: alleen of met de reserven. Die droom, hé…”
Ondanks de vaak lange dagen was die studie opgeven ook geen optie. “Ik vond het zelfs boeiend: het contact met de patiënten, hun genezingsproces opvolgen, de voldoening van iemand beter te zien worden door mijn zorgen, het teamwork… Al waren er ook moeilijke momenten, zeker de sterfgevallen. Telkens weer een harde confrontatie met de realiteit als je dat niet gewoon bent. Ik herinner me iemand met wie ik voor zijn operatie nog gebabbeld had. Een kwartier later kreeg hij in de operatiekamer een fatale hartaanval, terwijl ik door het venster aan het toekijken was. Even slikken hoor. Ik haat een voetbalmatch verliezen, maar een mens zien sterven is nog veel erger. Al leer je daar op den duur op een of andere manier wel mee omgaan. Dat moet ook, als je als verpleger je job goed wil uitoefenen.”
Of Delaplace na zijn voetbalcarrière die draad weer wil oppikken? “Dat zal afhangen van waar ik de komende jaren beland en of ik later al dan niet in het voetbal wil blijven – misschien als trainer”, zegt hij. “Sowieso is het geen vak waar je meteen weer kunt instappen, hé. Nieuwe verzorgingstechnieken en -toestellen, de geneeskunde die elke dag evolueert… Ik zou veel moeten inhalen.” (JC)
