Didier Lamkel Zé: de cijfers achter de cavalier seul van Antwerp

© BELGAIMAGE
Guillaume Gautier
Guillaume Gautier Journalist bij Sport/Voetbalmagazine en Sport/Footmagazine.

Sinds de komst van Frankie Vercauteren is Lamkel Zé opnieuw van goudwaarde voor de Great Old. Maar wat maakt de Kameroener nu net zo sterk?

Het voetbal is onder invloed van trainers meer collectief geworden dan ooit en zou zich dus logischerwijze moeten ontdoen van die ongrijpbare profielen die zich losmaken van de realiteit van hun ploeg. Maar dan zou men voorbijgaan aan het feit dat het voetbal die nodig heeft, nu misschien zelfs meer dan ooit. Om te verhinderen dat een tegenstander in zijn kaarten kan kijken, moet een trainer kunnen rekenen op zo’n man die iets kan doen wat hijzelf zich niet kan inbeelden. Want de beste manier om je bedoelingen niet te verraden, is allicht ze zelf niet kennen.

Didier Lamkel Zé is een havik, een solitaire roofvogel die alleen het stillen van zijn honger in gedachten heeft. Hij cirkelt eenzaam rond, alsof er rondom hem niks bestaat, tot het moment dat hij zich op zijn prooi stort. Bij die jacht lijkt niets hem te kunnen tegenhouden. Om hem af te stoppen moest Anderlecht fouten begaan op het moment van zijn balaanname. Als je wacht tot hij zich draait en op de goal af stormt, ook al moet hij nog 50 meter overbruggen, ben je onherroepelijk te laat.

Vorig seizoen zette László Bölöni zijn Kameroense vleugelspeler op de linkerflank. Weg van de bal, die aangetrokken werd door de activiteit van Aurélio Buta, de speler die het vaakst aan de bal kwam in de basiself van de Roemeen. Geïsoleerd, bijna afgesneden van het spel, was Lamkel Zé daar een speler van eenmalige acties. Een man van miraculeuze verschijningen eerder dan een instrument van collectieve symfonieën. De ex-speler van Niort sloot het seizoen af zonder één enkele assist.

De Kameroener, die in het strakke positiespel van Ivan Leko de ruimte miste, leeft weer op in het voetbal van Frank Vercauteren, dat meer gericht is op de defensieve organisatie dan op combinaties in balbezit. Zonder Dieumerci Mbokani legt Vercauteren de nadruk op de grilligheid van Lamkel Zé, door hem uit zijn blok te halen en hem in de punt te posteren, als een verkenner die geen oog heeft voor de rest van zijn regiment. Daar loopt Super Didier op zijn eentje rond, zijn samenspel met andere spelers van de Great Old lijkt er vaker onder dwang te komen dan uit eigen wil. Dat belet hem evenwel niet om beslissender te zijn dan ooit. Wanneer hij op weg gezet wordt naar de goal, zoals een rugbyspeler naar de achterlijn, walst de nummer 7 alles plat wat op zijn weg komt. Alleen en volkomen vrij. Dat is allicht ook de beste manier om rendement te halen uit zijn talent.

Cijfers

2,44: Didier Lamkel Zé doet gemiddeld 2,44 progressive runs per match, dat zijn loopacties waarbij zijn ploeg meer dan tien meter opschuift op de helft van de tegenstander.

17,21: de aanvallende bulldozer van de Bosuil speelt met lef en risico en verliest dan ook ruim 17 keer per match de bal.

50% : de helft van zijn doelpunten dit seizoen maakte hij van buiten de backlijn. Hij is ook realistischer vanop afstand (4 goals uit 11 schoten) dan van dicht bij het doel (4 goals uit 27 schoten).

88%: Ivan Leko stelde hem weinig op (19% van de totale speeltijd), maar sinds de coachwissel is dat gevoelig verbeterd (88%).

118: Sinds Frank Vercauteren op de bank van de Great Old zit, is Lamkel Zé om de 118 minuten beslissend.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content