Dimata luidt alarmbel over malafide transferpraktijken: ‘Ik ben erin geluisd’

Anderlechtspits Landry Dimata klaagt in Sport/Voetbalmagazine de wantoestanden aan in de relatie tussen makelaars en jonge voetballers. ‘Ik vind het mijn taak dit in de openbaarheid te brengen.’

‘Ik ben naar Anderlecht gekomen met de gedachte dat ik evenveel zou verdienen als bij Wolfsburg’, vertelt Landry Dimata (22) over zijn transfer vorige zomer. ‘Ik werd onder druk gezet om te tekenen en nu stel ik vast dat de cijfers in mijn contract niet overeenkomen met wat Didier Frenay (zijn voormalige makelaar, nvdr) mij had beloofd.

‘Mijn passage bij Wolfsburg heeft mij dingen doen inzien. Er was zelfs sprake van misbruik van vertrouwen door mensen uit mijn vroegere entourage. En die werden op hun beurt opgelicht. Aan het hoofd van die organisatie stond er een man: Frenay. Ik heb geld van hem geëist toen ik vernam wat hij op mijn rug had verdiend.’

‘Dodi (Lukebakio) en ik zijn met hem beginnen te onderhandelen om een oplossing te vinden, maar Frenay ging de hele kwestie uit de weg. Vreemd aangezien hij ons als zijn eigen zonen beschouwde… Hij beweerde dat hij geld had gegeven aan mijn moeder en dat hij een deel had afgestaan aan mijn vader. Een man die ik sinds mijn zeven jaar niet meer had gezien!

‘Die man kletst er maar op los. Zijn leugens zitten zo goed in elkaar en hij kan het zo mooi uitleggen dat je hem op zijn woord gelooft. Toen ik de samenwerking met Frenay heb stopgezet, werd ik via telefoon gestalkt door makelaars die mij probeerden te overhalen met een gepolijst discours. Er zijn zeker makelaars met goede bedoelingen, maar het overgrote deel denkt enkel aan zijn bankrekening.’

Randdebielen

Ook aan zijn transfer van Oostende naar Wolfsburg hangt een wrange nasmaak, erkent Dimata: ‘Na enkele wedstrijden in eerste klasse was mijn transfer naar Duitsland beklonken. Het heeft niet lang geduurd voor ik begreep dat het zo snel was gegaan omdat mijn makelaar close was met de sportief directeur van Wolfsburg.

‘Mijn case is geen alleenstaand geval. In theorie maakt een transfer deel uit van een sportief plan. Of omdat een speler naar een bepaalde club wil gaan. In de praktijk worden spelers getransfereerd omdat de makelaar en de club goede banden hebben met elkaar. Je moet dus niet versteld staan dat er hoge commissielonen worden bedisseld en allerhande constructies vorm krijgen. Weet je dat ze zelfs bij Anderlecht verbaasd waren dat Frenay meer aan mijn transfer had verdiend dan ikzelf?’

‘Er was maar een juiste conclusie: ik ben erin geluisd. Hoe kan je anders verklaren dat die man een veelvoud van mijn gage heeft binnengehaald? We oefenen een schitterend beroep uit, maar het is niet iedereen gegeven om stand te houden in het wereldje.

‘Een ding mogen de mensen niet vergeten: als een speler niets laat zien tussen de lijnen, dan kan een makelaar niets uitrichten. Loopt het wel vlot, dan mag je zelfs je moeder als makelaar inschakelen want de voorstellen zullen toch binnenstromen.

‘Ik wil wel af van het imago dat voetballers idioten zijn. Soms ligt de schuld bij ons. Maar het zijn vooral mensen uit het voetbalmilieu die dat beeld onderhouden. Voor hen zijn we randdebielen die enkel op een bal kunnen trappen en niet in staat zijn om na te denken.’

‘Ik heb mijn transfer naar Anderlecht geforceerd. Ik wilde opnieuw elke week voetballen. Aanvankelijk wilde Frenay niet weten van een terugkeer naar België. Hij wilde mij in Wolfsburg houden. Voor bepaalde makelaars, niet allemaal, zijn alle middelen goed om een vertrouwensband op te bouwen met een speler. Auto’s, geld en zelfs vrouwen… Je zoekt dat soort afleidingen niet bewust op, maar je kan snel de pedalen verliezen.’

‘Vandaag voel ik mij prima in mijn vel’, besluit Dimata zijn pleidooi. ‘Ik ben niet meer dezelfde kerel als bij Wolfsburg. Ik kan eindelijk mezelf zijn. Ik ben jong, maar ik ben op korte tijd getuige geweest van krankzinnige taferelen. Mijn persoonlijke parcours was een goede leerschool. Dit verhaal kon ik niet voor mezelf houden, ik vond het mijn taak om het in de openbaarheid te brengen. Want nogmaals: ik weet dat veel voetballers zich in mijn verhaal zullen herkennen.’