‘Dit is echt het seizoen van de trainers. Iedere week staat er wel iemand ter discussie’

Hoofdredacteur Jacques Sys ziet dat Vincent Kompany zichzelf overschat heeft door naar Anderlecht te komen en dat John van den Brom een zwalpend KRC Genk niet meer op de rails krijgt.

Eigenlijk was dat voor hem een geschenk uit de hemel. Vincent Kompany kon na zijn spelerscarrière bij Manchester City assistent worden van Pep Guardiola. Een grote blijk van erkenning. Eén of twee seizoenen werken aan de zijde van de misschien wel beste coach van de wereld, een tactisch sterke trainer, iemand die oefeningen onderbreekt en spelers beter maakt, een fanatieke man die sleutelt aan details en alle aspecten van het vak beheerst. Het zou voor Vincent Kompany een ideale leerschool geweest zijn, anders nog dan als speler waar je toch aan de andere kant van de barrière staat.

Maar Kompany wilde lopen voor hij kon stappen. Hij heeft een hoog zelfbeeld, ook al omdat hij tijdens zijn actieve carrière onder de lof werd bedolven en tot een icoon uitgroeide. Dan mag je, zoals Kompany, nog intelligent zijn, op den duur ga je jezelf overschatten. Dus streek Kompany, nu 21 maanden geleden, als sportieve baas bij Anderlecht neer. Vrijwel heel het land applaudisseerde. Alsof de Reddende Engel uit de hemel was neergedaald. Amper nuance, maar blinde adoratie.

Zou Vincent Kompany nu voor de spiegel gaan staan? Komt hij dan tot de constatatie dat het te vroeg was om deze stap te zetten en in augustus vorig jaar ook nog eens Frank Vercauteren opzij te laten schuiven? En hoe denken de bestuurders van Anderlecht die deze beslissing namen daarover? Als zij dit project willen verderzetten, dan heeft dat een reden.

Vincent Kompany weet op den duur niet meer hoe hij wedstrijden van Anderlecht moet analyseren. Dat was ook zo na de pijnlijke 0-2-nederlaag van afgelopen zondag tegen KV Kortrijk. Hij zei dat hij na de lamentabele verrichting tegen Cercle een reactie had verwacht, maar zag dat het nog slechter was. Je kan niet blijven prediken in de woestijn. Ontluisterend zwak was hetgeen Anderlecht tegen KV Kortrijk liet zien. Het vond geen antwoord op de intelligente veldbezetting van KVK. Kompany kon tactisch niet bijsturen, nadat hij in de opstelling al een paar vreemde keuzes had gemaakt.

Anderlecht moet zich intern over een en ander buigen. Deze ploeg is uiteraard niet de sterkste uit de geschiedenis, maar in de huidige kern zit nog altijd voldoende talent, met snelheid én techniek. Daarmee kom je in het moderne voetbal al een heel eind.

Dit is echt het seizoen van de trainers. Iedere week staat er wel iemand ter discussie. Nu was dat John van den Brom na een belabberde reeks prestaties van KRC Genk. Zondag volgde er met de 1-2-nederlaag tegen Beerschot een nieuw dieptepunt.

John van den Brom is een trainer die een ploeg een bepaald elan kan geven. Hij deed bij Anderlecht en nu ook bij KRC Genk. Dan hoor je alleen maar positieve verhalen over zijn aanpak. KRC Genk heette zelfs een titelkandidaat te zijn toen het onder Van den Brom een paar uitstekende matchen had gespeeld. Maar vanaf het moment dat de ploeg een terugval kent, heeft Van den Brom het kennelijk moeilijk om een en ander weer recht te trekken. Dat zag je bijvoorbeeld ook in zijn tweede seizoen bij Anderlecht waarin hij werd ontslagen. Nu krijgt de Nederlander de ploeg weer niet uit de impasse.

KRC Genk had na het vertrek van Philippe Clement geen gelukkige hand in het aantrekken van trainers. Felice Mazzu en Hannes Wolf, ze voldeden uiteindelijk niet. En nu is er dus Van den Brom die aanvankelijk met succes verder borduurde op de fundamenten die de uit eigen beweging vertrokken Jess Thorup legde, tot de terugval kwam. Dan kan je als bestuur weer naar een nieuwe trainer zoeken. Maar waar ben je dan als club mee bezig? De vraag die zich nu vooral opdringt is waarom die trainers telkens weer verkeerd worden gescreend.