Noë Dussenne, nieuwkomer in de defensie van AA Gent, blikt terug op zijn jaar Italië en legt uit waarom het voor veel Belgen een flinke aanpassingsperiode vergt om in de Serie A te aarden.
Na ervaringen bij Mons, Cercle en Mouscron, koos de Belgische verdediger vorige zomer voor een Italiaans avontuur bij Crotone. Een jaar later staat hij terug in België. Wat liep er fout in Italië?
In een interview met Sport/Voetbalmagazine, dat eerder deze zomer afgenomen werd, is Dussenne openhartig: ‘Het was een lang jaar, ik was blij dat ik vrienden en familie kon gaan opzoeken. Je bent er je eigenlijk niet van bewust als je hier zit, hoe moeilijk het leven is aan de andere kant van de wereld. Mensen denken soms dat wij een droombestaan hebben, maar een jaar lang alleen leven in Crotone is niet altijd het paradijs. Niemand hebben om tegen te praten als je thuiskomt van training. Ik had niet verwacht dat ik er zo op mezelf teruggeworpen zou worden. De club organiseerde geen cursussen, Italiaans sprak ik niet. Ik moest dus alleen de taal leren. Dat zijn allemaal kleine dingetjes die je moreel ondermijnen. Crotone was ook klein. Geen cinema, geen commercieel centrum. Buiten het strand valt er niet veel te beleven. In de zomer krioelt het er van de toeristen, maar de winters zijn vrij saai.’
Tactisch
In Gent, dat hem voor één seizoen leende van de Italianen, moet hij een gestrande carrière weer vlot trekken. Wat leerde hij in Italië? Dussenne: ‘Tactisch veel. Ik heb gespeeld in Napels, tegen Roma, tegen Fiorentina. Ik heb in de gang wat woorden gewisseld met Radja Nainggolan. Dan denk je toch: dit is niet stom, je zit hier tussen de groten. Die slotfase van het kampioenschap, toen we de laatste tien wedstrijden alleen maar verloren van Juventus, zal ik nooit vergeten. De sfeer op de tribunes in die laatste match was magisch.’
Maar feit blijft, en dat bewijst ook het moeilijke eerste jaar van jongens als Dennis Praet, Jordan Lukaku of Sven Kums én het zijne: de overstap van de Jupiler League naar de Serie A is voor niemand makkelijk. Waaraan ligt dat? Dussenne: ‘Het voetbal is er helemaal anders en je kunt dat hier eigenlijk niet leren. Van een verdediger vragen ze niks in de opbouw. Een pass in de breedte in de achterste lijn is verboden. Het gaat er boem naar voren. Toen ik Kums kruiste, vertelde ik daar wat over en hij zei dat het bij Udinese net hetzelfde was. In zijn geval, een speler die graag voetbalt, is dat een trieste zaak. Defensief speelde voor mij nog wat anders: ik was gewoon aan mandekking en moest plots zone spelen. Er was geen marge, je had geen recht op een foutje. Maakte je er toch eentje, dan vloog je uit de ploeg. Dat zijn de regels, ik kende die op voorhand. Ik denk dat ik er op acht wedstrijden meer leerde dan op twee jaar in België.’
