‘Eddy Snelders, de man die onpasselijk werd bij elke lofbetuiging’

© Belga
Jacques Sys
Jacques Sys Jacques Sys is een Belgische sportjournalist

Eddy Snelders, co-commentator op Sporza Radio, was ooit zelf voetballer. Hij was een speler met zelfkennis, iets wat nu nog zelden voorkomt.

Geregeld hoor je hem als co-commentator op Sporza Radio. Of je ziet hem op televisie. Eddy Snelders analyseert dan rustig de wedstrijden. Hij zegt waar het op staat, nooit brutaal met de voeten vooruit, wel scherp als het moet, maar altijd met de nodige nuance. Hij moet zich niettemin vaak ergeren aan voetballers die zichzelf overschatten.

Zo was Eddy Snelders zelf niet. In zijn carrière bleek de Antwerpenaar de nuchterheid in persoon. Hij bewierookte nooit zijn prestaties, hij verheerlijkte nimmer zichzelf. Toen sommigen vonden dat hij een plaats verdiende in de nationale ploeg, lachte hij dat weg. Snelders vond dat hij daarvoor gewoon een halve stap te traag was. Hij zou nochtans één interland spelen, op 14 oktober 1981, in en tegen Nederland. Het veranderde zijn zelfbeeld niet. Ook voor de absolute top woog hij naar eigen zeggen te licht omdat hij ieder seizoen een paar weken in een dal belandt.

Eddy Snelders werd onpasselijk van welke lofbetuiging dan ook. Hij beschikte nochtans over een uitstekende techniek en het vermogen om een actie vooruit te denken. Snelders was niet snel, maar hij dacht snel en bracht zo tempo in het spel. Hij was eerst middenvelder en later libero. Op die positie, grijnsde hij, kon hij zijn gebrek aan snelheid nog beter camoufleren. Snelders kende een meer dan fraaie carrière die zich van 1976 tot 1997 uitstrekte. Hij speelde achtereenvolgens voor Antwerp, Lokeren, Lierse, Standard, KV Kortrijk, Germinal Ekeren, opnieuw Lierse, om uiteindelijk zijn loopbaan te beëindigen bij Germinal Ekeren, waar zijn vader ondervoorzitter was. Snelders wilde graag de kaap van de 600 competitiewedstrijden bereiken, maar hij stopte toen het echt niet meer ging, hij wou eerlijk zijn met zichzelf.

Carrière in woorden

De tijden zijn veranderd. Zelfkennis is veel voetballers vreemd. Het verhaal gaat dat een verdediger van Antwerp zich ooit liet foppen door zijn ploegmaats die hem hadden verteld dat hij opgeroepen was voor de nationale ploeg. “Ik international? Eindelijk”, riep hij en balde triomfantelijk de vuisten. Eddy Snelders kan met dat soort verhalen alleen maar lachen. Te vaak, ervoer hij, proberen sommigen carrière te maken met woorden. Eddy Snelders wil er in een bui van nostalgie wel eens over mijmeren. Over trainers die tijdens persconferenties aangaven wat er verkeerd was gelopen, terwijl het er volgens hem om ging om dat vooraf in te calculeren. In zijn carrière zag Eddy Snelders een stoet trainers passeren. Opmerkelijk dat hij vooral gecharmeerd was door Georges Leekens met wie hij later bij de nationale ploeg als assistent zou werken. Geen trainer die volgens hem zo goed kon bepalen wanneer hij naast of boven de spelersgroep moest staan en die zoveel aandacht schonk aan het randgebeuren, die wist dat vooral spelersvrouwen sfeerbepalend waren. Dus betrok hij de vrouwen bij een en ander en zorgde hij ervoor dat er geen irritaties ontstonden. Maar of Leekens zich in zijn verdere carrière heeft laten leiden door deze wijsheid?

(Jacques Sys, hoofdredacteur van Sport/Voetbalmagazine en al ruim 40 jaar in de journalistiek, graaft iedere zaterdag in zijn archief)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content