De Colombiaan van Club Brugge kende in zijn periode bij Club Brugge al de nodige tegenslag met enkele blessures, waardoor een basisplaats vaker niet dan wel voor hem was weggelegd. De Krant van West-Vlaanderen sprak met de middenvelder.
Hoe kijk je terug op de voorbije twee seizoenen bij Club Brugge?
Eder Balanta: ‘Ik denk dat het positief was: ik kreeg de kans om belangrijke wedstrijden te spelen, goeie dingen te doen voor het team én we werden twee keer op rij kampioen.’
Had je niet verwacht méér te kunnen spelen?
Balanta: ‘Ja. Daar werk ik voor. Maar ik kende enkele problemen, zoals spierblessures, en dat is altijd shit. Ik zou meer willen spelen, maar ik weet ook dat ik hier bij een van de grootste clubs van België ben en dat er altijd veel concurrentie is. Het is de coach die de beslissingen neemt, het enige wat ik zelf kan doen, is het beste maken van elke training en elke minuut speeltijd die ik krijg. Mij elke keer volledig geven. Pushen. Of ik nu één, tien of negentig minuten mag meedoen.’
Wat is de onderliggende oorzaak van je vele spier- en botblessures? Bij de Argentijnse topclub River Plate was je out met een gescheurde hamstring, met pubalgie, met een knieletsel en met een barst in het scheenbeen; en bij FC Basel kende je problemen met de adductoren, met je kuit, met …
Balanta: ‘Inderdaad… Hier ging het in mijn eerste seizoen wel wat beter. In het tweede was het weer moeilijker, ook door de coronasituatie. Wat er precies aan de basis ligt van al die blessures en wat ik zou kunnen doen om dat te veranderen, weet ik niet.’
Ben je hier gelukkig?
Balanta: ‘Ja hoor. Ik mis mijn familie, maar de mensen behandelen mij hier goed en de omstandigheden om te werken zijn top.’
Is je contract tot 2024 het beste dat je ooit tekende?
Balanta: ‘Neen. In Zwitserland verdiende ik meer.’
Hoe belangrijk is het zeezicht vanuit je appartement in Knokke?
Balanta: ‘Ik ben verhuisd! (lacht) Wanneer ik tijdens de zomer van de training terugkwam, moest ik er soms twee uur rondrijden alvorens ik mijn wagen ergens kon parkeren. Ik woon nu in een huis in een rustige buurt, ver weg van de zee en het strand.’
Dit interview verscheen in de Krant van West-Vlaanderen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier