Een voorzitter die inworpen uitlegt en nutteloze medische tests: de wantoestanden in de Jupiler Pro League aangekaart

© Belga Image
Guillaume Gautier
Guillaume Gautier Journalist bij Sport/Voetbalmagazine en Sport/Footmagazine.

In een milieu waarin mond-aan-mondreclame nog altijd de wet uitmaakt, zijn het vaak de beste praatjesmakers die de grootste rollen mogen spelen. Zeker wanneer degenen die de portemonnee in handen hebben niet alleen naar hun instinct luisteren. Een trip door Absurdistan.

De man in kwestie is hier amper een dik jaar, maar hij kent al heel goed zijn weg. In een maatpak opgesmukt met een rood-witte das baant hij zich in een kolkend Sclessin, dat voor de komst van de paars-witte aartsvijand tot een hel wordt herschapen, voor de ogen van alle toeschouwers een weg van de eretribune naar de kleedkamer. Het is slechts enkele minuten voor de ploegen het veld op moeten en in de kleedkamer doen de mannen van coach Ron Jans de temperatuur al flink stijgen, wanneer ze plots hun voorzitter Roland Duchâtelet zien binnenkomen. Niet om zijn troepen aan te vuren, wel om hen een lesje in techniek te geven.

‘Hij was naar de kleedkamer gekomen om ons uit te leggen hoe we een inworp moesten nemen’, herinnert Réginal Goreux zich, die in de basiself stond als rechtsachter. ‘Hij ging in het midden staan en deed het voor, terwijl hij riep: ‘Je moet er genoeg kracht achter zetten, snel zijn.” Uiteindelijk zou Standard de drie punten thuishouden dankzij twee goals van Frédéric Bulot, maar met inworpen had die zege niks te maken.

In ’s lands eretribunes is de Antwerpse zakenman een vreemde eend in de bijt. Hij is in staat om een coach naar zijn bureau te roepen om hem uit te leggen dat strafschoppen over de grond moeten genomen worden, want een trap door de lucht kan over de deklat vliegen, terwijl een grondscherend schot nooit onder de achterlijn kan gaan. De redenering is loepzuiver, maar penalty’s zijn dat helaas niet altijd…

Duchâtelet is rationalist tot in de kist, soms neemt het absurde vormen aan. En dat in een wereld waarin doorgaans de emotie regeert, zelfs bij de clubvoorzitters. Vaak zijn dat voortreffelijke ondernemers, rijk geworden in de zakenwereld, die hun passie voor voetbal graag op een intensere manier willen beleven. In dat milieu verliezen velen snel elk gevoel voor evenwicht en weten ze geen maat te houden.

Ex-Standardvoorzitter Roland Duchâtelet
Ex-Standardvoorzitter Roland Duchâtelet© BELGAIMAGE

Geen medische controle nodig

Gedreven door een groot verlangen om de paars-witte harten te veroveren trok Marc Coucke zijn portemonnee wijd open om, bijna zonder onderhandelen, een koninklijk salaris aan te bieden aan Adrien Trebel, die voor die gelegenheid werd uitgenodigd op Couckes pompeuze kasteel in Merelbeke bij Gent. Dat contract, in augustus 2018 ondertekend voor een periode van vijf jaar, weegt nog altijd erg zwaar op de Brusselse financiën. Die hebben ook nog altijd te lijden onder een aantal extreme beslissingen, zoals de transfer van Bubacar Sanneh voor acht miljoen euro. Over die Gambiaanse verdediger zegt een voormalige medewerker van Sporting vandaag dat hij hooguit één miljoen waard was: ‘Van in het begin was dat zonneklaar. En zelfs voor één miljoen euro zou ik nog geaarzeld hebben.’

Michael Verschueren, in het bestuur van de club terechtgekomen met de vaste wil om in de voetsporen van zijn vader te treden maar zonder veel kennis van het milieu, gaf jonge beloften van Neerpede verloningen die even hoog waren als die van vaste titularissen bij clubs als Brugge of Genk. Vóór hem had Herman Van Holsbeeck er een gewoonte van gemaakt om blind te vertrouwen op bepaalde makelaars om van de transferperiode een succes te maken. En als hij dan al eens externe consultants inschakelde, gespecialiseerd in scouting en analyse, dan was dat eerder om zijn vriend Bill Kenwright, de voorzitter van Everton, een plezier te doen dan om een aanvaller te vinden die zijn eigen kern zou kunnen versterken.

Van in het begin was dat zonneklaar dat Sanneh niet zoveel waard was. Zelfs voor één miljoen euro zou ik nog geaarzeld hebben.’

De anekdotes die uit sommige stadions van onze topclubs lekken, schilderen het beeld van beleidsbeslissingen die veel weg hebben van paniekvoetbal. U weet wel: wanneer een ploeg aan het eind van de wedstrijd achter de feiten aanloopt, op achterstand staat en dan besluit om zoveel mogelijk aanvallers de wei in te sturen en hoge ballen in de backlijn te droppen als waren het meteorieten, in de hoop dat er hier of daar eens een goed valt.

Vooral 31 augustus en 31 januari zijn bijzonder geschikte datums om die leerlingen eens onder de microscoop te leggen die te weinig hun best hebben gedaan en die proberen hun taken op de valreep toch nog afgewerkt te krijgen, terwijl ze de tijd niet meer hebben om dat op een serieuze manier te doen. Zo laat aan het eind van de zomer van 2016 de nog vrij nieuwe voorzitter Bruno Venanzi de Monegaskische linksachter Elderson Echiejile naar de oevers van de Maas komen, een deal die onderhandeld werd door sportief adviseur Daniel Van Buyten en diens makelaar Christophe Henrotay. Dat leverde een factuur op van een half miljoen euro voor een speler die geblesseerd was, zo blijkt uit een door Football Leaks geopenbaarde mail van Nicolas Holveck, adjunct-directeur generaal van AS Monaco, aan zijn CEO Vadim Vasiljev: ‘Ik heb aan Standard laten weten dat ze geen medisch onderzoek hoefden te doen, omdat het om een uitleenbeurt gaat. Anders zouden we hangen!’ Het verhaal getuigt van een uitzonderlijk gebrek aan voorzichtigheid.

Daniël Van Buyten
Daniël Van Buyten© Belga Image

Het visitekaartje van een Serviër

Het gebeurt nochtans niet zelden dat makelaars die kind aan huis zijn bij een bepaalde club, er weten voor te zorgen dat hun poulain geen medische controle moet ondergaan of dat de resultaten daarvan niet zwaar genoeg doorwegen om de transfer tegen te houden. Zo staan in het putje van de winter van 2020 twee jonge spelers op het punt om in Gent te tekenen: de Colombiaan Brayan Gil Hurtado en de Ivoriaan Eboué Kouassi. Ze passeren langs het dokterskabinet en ze krijgen daar allebei een onvoldoende. Nochtans wordt de eerste gehuurd door de Buffalo’s, daarbij goed geholpen door de prominente rol die zijn zaakwaarnemer Roger Henrotay in de Gentse transferpolitiek speelt. Wat de tweede betreft: die wordt enkele dagen nadat hij in de Ghelamco Arena is afgewezen, opgevist door KRC Genk. De Zuid-Amerikaan, die eerder ook van de scoutingcel een onvoldoende kreeg, zal zeven maanden later terug de Atlantische Oceaan over vliegen zonder ook maar één speelminuut op zijn teller.

Maar het brengt allemaal geen verandering teweeg in de Gentse transferpolitiek, die erg laks is wat de medische testen betreft – en dat ondanks de hoge fysieke eisen die Hein Vanhaezebrouck stelt, dat is algemeen bekend. Zo werden vorige zomer nog Pelé Mboyo en Darko Lemajic aangeworven, hoewel ze van de medische staf geen groen licht hadden gekregen. Voor de Serviër stond het licht zelfs duidelijk op rood, omdat zijn fysieke parameters niet voldeden om op het hoogste niveau te voetballen.

KAA Gentvoorzitter Ivan De Witte
KAA Gentvoorzitter Ivan De Witte© BELGAIMAGE

Nu had de 1m98 lange reus, die uit de Letse eerste klasse kwam, wel alles om voorzitter Ivan De Witte te charmeren, want die herhaalt graag dat ‘om goed pressing te kunnen spelen, een spits minstens 1m90 moet zijn’. En met een snel doelpunt in de Ghelamco Arena, in de voorrondes van de Conference League, gaf de speler onder de ogen van de voorzitter meteen zijn visitekaartje af. Een vaste waarde, ondanks de absurditeit van een transfer die op één enkele prestatie was gebaseerd. Olivier Myny, die onhoudbaar was voor de Gentenaars tijdens een verplaatsing naar de Freethiel, had ei zo na zijn carrière voortgezet in een blauw-wit shirt – Michel Louwagie was erg verbaasd dat zijn naam niet voorkwam op de shortlist van zijn scouts.

Emoties bepalen het beleid

Vanzelfsprekend zijn er velen die hun voorstellen in de oren van de voorzitters willen fluisteren. De trommelvliezen die de laatste tijd het vaakst trillen zijn die van Paul Gheysens, de schatrijke baas van Antwerp die zonder rechterhand zit sinds de samenwerking met Luciano D’Onofrio in de lente van vorig jaar werd stopgezet. Aangezien de Great Old besloten heeft om zonder sportief directeur te werken – zoals Charleroi dat al jaren doet, met Mehdi Bayat als verantwoordelijke voor de transfers – proberen tal van makelaars of advocaten uit het voetbalmilieu zich slag om slinger in de positie te manoeuvreren van vertrouwensman van de Ghelamco-CEO, die zich veel meer met de sportieve gang van zaken inlaat dan men zou denken. Hoewel de voorzitter van stamnummer 1 zich doorheen de week zelden in de kleedkamers laat zien, schrikt hij er niet voor terug om tijdens de rust van een wedstrijd, wanneer de eerste 45 minuten niet naar wens verlopen zijn, een laconiek berichtje naar zijn coach te sturen om de een of de andere vervanging in het elftal te suggereren. Maar hij ontsteekt na affluiten niet in woede als zijn verzoekjes niet ingewilligd werden.

Anywerpvoorzitter Paul Gheysens
Anywerpvoorzitter Paul Gheysens© BELGAIMAGE

Voor de technische staf van Antwerp verloopt het dagelijks leven nu alleszins een stuk rustiger dan een aantal maanden geleden, toen sportief adviseur D’Onofrio het presteerde om zijn transferpolitiek met zijn legendarische flair te ontplooien zonder de minste rekening te houden met data, of om er bij de opeenvolgende coaches op aan te dringen om bepaalde spelers in hun plannen op te nemen. Onlangs was er ook zo’n geval van bevoegdhedenvermenging op Sclessin, toen voorzitter en sportief directeur ad interim Bruno Venanzi besloot dat zijn spelers veel baat zouden hebben bij een ochtendlijke trainingssessie geleid door Madani Rahmani, wereldkampioen kickboksen en tevens personal coach van de voorzitter.

Het is vaak tijdens de wedstrijden, wanneer de emoties van een hele week in enkele uren worden samengebald, dat de redelijkheid in de kleedkamer achterblijft. De emoties schieten soms naar het zenit en het resultaat van een wedstrijd durft dan al eens het beleid van de dagen nadien te bepalen. Over de CEO van een bepaalde topclub wordt gefluisterd dat je best met hem gaat onderhandelen de dag na een overwinning, want dan is de kans op hogere premies of een beter contractvoorstel aanzienlijk hoger. Zelfs in een milieu dat grote financiële moeilijkheden kent, die nog verergerd zijn door de pandemie, worden niet alle centen met dezelfde nauwgezetheid geteld.

De vrienden van Kenny

Vaak is de samenstelling van een sportieve cel of van een spelerskern meer het resultaat van mond-aan-mondreclame en ons-kent-ons dan van een zorgvuldige casting en bekwaamheden. In Deinze, dat in de zomer van 2021 naar 1B promoveerde, werden de sleutels van de transferperiode gedeeltelijk toevertrouwd aan een zekere Kenny Victoor, die eigenlijk naar het Burgemeester Van De Wielestadion was gehaald als operationeel directeur (COO). Hij was aanbevolen door de controversiële Patrick Orlans, wiens rechterhand hij was in Oostende. De jonge dertiger uit Brugge won het vertrouwen van voorzitter Denijs Van De Weghe, de enige verantwoordelijke voor het sportieve beleid, en fluisterde hem twee namen in van spelers met wie hij al sinds lang bevriend was: Ronald Vargas en Renato Neto. ‘Dankzij mijn zes jaar ervaring op het hoogste niveau en aangezien ik goeie vrienden heb in het kampioenschap, die ik al geholpen heb met het invullen van hun belastingaangifte, ken ik de cijfers. Daarom kan ik een grote hulp betekenen voor de voorzitter’, legde Victoor destijds uit in de Krant van West-Vlaanderen.

De Venezolaan zou slechts 285 minuten spelen in 1B en de Braziliaan kwam amper aan het dubbele. Vandaag de dag draagt geen van beide oud-eersteklassers nog het oranje shirt van Deinze. Kenny Victoor is er zelf ook niet meer. Tussen al zijn werk met de plannen voor een nieuw stadion, het samenstellen van een budget op het niveau van een profclub en de sportieve adviezen om de kwaliteit van de kern te verbeteren, had de Bruggeling ook nog tijd om een eersteklasseclub te contacteren om er spelers als Brecht Dejaegere te stallen. Een bocht in de richting van het makelaarschap allicht. Of hij daarnaast ook nog tijd overhad om spelers te vertellen hoe ze best een inworp kunnen nemen, is niet geweten.

10 nieuwe stadions in Polen, 1 in België

In een recente studie van money.co.uk naar de beste stadions in Europa scoorden twee Poolse pareltjes erg goed: het Stadion Narodowy (2012) belandde op de tweede plaats en de Arena Gdansk (2011) op de elfde stek. Ook België eindigde hoog, maar dan op een andere lijst, die van de slechtste arena’s. Het Koning Boudewijnstadion strandde op de tweede plaats en het Jan Breydelstadion van Club Brugge op de achtste. Het is tekenend voor het verschil tussen Polen en België: in het land van Robert Lewandowski werden de afgelopen 25 jaar maar liefst 10 nieuwe stadions van meer dan 10.000 toeschouwers uit de grond gestampt, terwijl we het in onze contreien alleen met de Ghelamco Arena moesten doen. We vergeleken ook even met een aantal andere Europese landen die niet tot de Big-5 behoren.

In deze lijst werden geen gerenoveerde stadions opgenomen, tenzij het oude stadion helemaal afgebroken werd om er een compleet nieuw te zetten. Het gaat ook steeds over arena’s van meer dan 10.000 toeschouwers.

Een voorzitter die inworpen uitlegt en nutteloze medische tests: de wantoestanden in de Jupiler Pro League aangekaart

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content