Francky Dury: de kroniek van een (te lang) aangekondigd ontslag

© Belga Image
Jonas Creteur
Jonas Creteur Sportredacteur bij Knack.

Het was ooit een droomhuwelijk, tussen Francky Dury en Zulte Waregem. Het groeide jaren geleden al uit tot een schijnhuwelijk. En het leidde uiteindelijk tot een scheiding, die voor beide partijen te lang is uitgebleven. Waarom kwam het dan toch zover, vijf maanden voor het geplande afscheid? Een analyse.

Bij de buitenwereld leefde lang de perceptie dat Francky Dury bij Zulte Waregem onaantastbaar was, als hét gezicht van de club. De waarheid, zoals Sport/Voetbalmagazine al enkele malen heeft blootgelegd, is dat de eerste breuklijnen al lang zichtbaar waren.

Al sinds de bekerwinst in 2017, bijna víjf jaar geleden dus. De grote ambities van Dury strookten toen alsmaar minder met de niet evenredige financiële middelen van de club, die volop investeerde in het Regenboogstadion en geen grote risico’s wilde nemen.

Dat leidde in de daaropvolgende zomer al tot hevige botsingen tussen Dury, die zich ergerde aan dat “spaarzame imago”, en het bestuur. Zeker toen Essevee tot de winterstop een 4 op 39 neerzette – volgens de T1 wegens het gebrek aan kwaliteit in de kern. Niet toevallig wisselde de gedelegeerd bestuurder Hendrik Deruyck eind dat jaar zijn functie in voor een ‘gewoon’ bestuurszitje.

Algemeen manager Eddy Cordier werd daarop aangesteld als CEO, maar ook met zijn ex-assistent bij Zultse VV heeft Dury daarna nooit echt goed samengewerkt. Hij weigerde ook met de mensen van de scoutingscel, onder meer de binnen de club erg gewaardeerde Toon Mertens, te communiceren, en haalde hen on en off the record geregeld door de mangel. Uit onvrede met Dury stapte onder meer Stan van den Buijs later op.

Ook het contact met Jorik Vandendriessche, de sportief coördinator van de Essevee Jeugd Academy, was zo goed als onbestaande. Zoals ook de negatieve manier waarop hij spelers aanpakte en sommigen zelfs zonder pardon aan de kant schoof, om hen later toch weer op te pikken, veel wrevel veroorzaakte binnen de club.

Twee contracten

Spanningen die de zomer erop (2018) nog toenamen, toen de macht van Dury als sportief manager bij de transfers ingeperkt werd. Die stond toen op zijn achterste poten, maar Tony Beeuwsaert, sinds begin 2016 hoofdaandeelhouder van SVZW, zette hem toen al stevig op de grond: Zulte Waregem zou nooit meer van één persoon afhangen. Dury moest zich neerleggen bij de nieuwe structuur.

Francky Dury: de kroniek van een (te lang) aangekondigd ontslag
© Belga Image

Toen Essevee in het begin van het seizoen 2018/19 echter een 4 op 33 neerzette, werd het kookpunt al ei zo na bereikt. Maar er bleek een grote hinderpaal voor de definitieve breuk van het schijnhuwelijk: het tienjarige contract dat Francky Dury in 2013 had getekend, en in 2016 (onder toenmalig voorzitter Willy Naessens) zelfs nog met één jaar had verlengd, tot 2024. Twéé contracten zelfs, als coach én als sportief directeur, wat de situatie nog bemoeilijkte.

Die verbintenissen vroegtijdig beëindigen zou enkele miljoenen kosten, en die wilde Tony Beeuwsaert niet op tafel leggen. En van een minnelijke schikking wilde Dury ook nooit weten. Op dat vlak hield hij het been stijf. Niet alleen toen, maar ook de volgende jaren, toen zijn positie telkens weer ter discussie stond. Elk seizoen beleefde Zulte Waregem immers een stevige dip: 5 op 30 op het einde van de reguliere competitie 2019/20 (tot de start van de coronapandemie), 8 op 33 begin vorig seizoen.

Voor die campagne had Zulte Waregem al ingegrepen door Timmy Simons en Davy De fauw aan te stellen als nieuwe assistent-coaches. Ter vervanging Ronny Verriest (een vriend van Dury) en Eddy Van den Berge, de ogenschijnlijke vaste rechterhand van Dury, wiens relatie met de coach ook al was vertroebeld, zoals met nog meer leden van de technische staf.

Het bestuur wilde via de moderner voetbalvisie van Simons en De fauw de vastgeroeste trainingen en tactische patronen van Dury een nieuwe schwung geven, maar die bleef op zijn strepen staan. Met de slechte seizoensstart tot gevolg. Pas toen de T1 eindelijk inbond en meer defensiever ging spelen, keerde het tij.

Contract ingekort

Het nieuwe, verkleinde bestuur van Essevee (sinds begin dit jaar bestaande uit hoofdaandeelhouder Tony Beeuwsaert, Philippe Detaellenaere en Franck Tijtgat) besefte echter dat het zo niet meer verder kon en zette afgelopen zomer Dury onder druk om zijn lopende contract tot 2024 in te korten tot eind dit seizoen. Er werd een compromis bereikt, maar zijn ontslagvergoeding, tot 2024, bleef wél intact. Omdat Dury weer het been stijf hield.

Toch leek met de einddatum in zicht het spanningsveld wat verminderd. Zulte Waregem had zich flink versterkt, Dury zag zelf ook meer kwaliteit dan de voorgaande jaren en leek meer bereid tot overleg met zijn assistenten Simons en De Fauw. In de eerste zes matchen voetbalde Essevee ook vrij goed, zonder enkele discutabele scheidsrechterlijke beslissingen zat er zelfs meer in dan de 8 op 18 die het toen behaalde.

Mede door blessures van beoogde kernspelers als Joost van Aken, Bent Sørmo en Lasse Vigen ging het sindsdien echter van kwaad naar erger. Tot en met de jongste nederlaag tegen Union: 9 op 39, resulterend in een 17 op 57, en liefst 43 tegendoelpunten. Even weinig punten als in het seizoen 2018/19 na 19 speeldagen, toen al een dieptepunt onder leiding van Francky Dury, en nog twee tegentreffers meer dan het toenmalige negatieve record.

Bovendien stonden drie jaar geleden, na 19 matchen, nog twee ploegen onder Zulte Waregem in het klassement (op 16 teams), nu slechts één ploeg (Beerschot), op 18 clubs. Nooit in zijn clubgeschiedenis stond Essevee na eerste helft van de reguliere competitie zó diep in het klassement.

Francky Dury: de kroniek van een (te lang) aangekondigd ontslag
© Belga Image

Krampachtig puzzelen

Naast die rode cijfers keerden binnenskamers ook de ergernissen over het tactische systeem van Dury terug, met spelers die hij niet op hun beste positie zette en zonder een woord uitleg van de basis naar de bank (en omgekeerd) verhuisde – onder meer topschutter Jelle Vossen, die daarover zijn frustratie openlijk uitte.

Daar konden Simons en De fauw ook weinig aan veranderen, want Dury bleef als T1 de eindverantwoordelijkheid dragen én opeisen. Hij bleef krampachtig puzzelen en zoeken, op zoek naar de juiste defensieve balans. Vruchteloos echter, met een ontluisterende 5-1 nederlaag in Seraing, op de tiende speeldag.

De Esseveecoach werd bij de thuiskomst in Waregem aan zijn auto belaagd door supporters en was ook in de daaropvolgende match tegen Antwerp kop van jut. Maar een 2-1 zege, een van de slechts twee gewonnen thuiswedstrijden dit seizoen, redde toen zijn vel – mede dankzij een mak Antwerp.

Ondanks een bemoedigende 2-2 op KV Mechelen keerde ook daarna het tij niet. De defensie, in de succesjaren van Dury aan de Gaverbeek vaak hét fundament van zijn ploeg, bleef een zeer wankele stelling die bij de minste windvlaag instortte.

Na felle discussies binnenskamers, en druk van bovenaf, paste hij voor de cruciale match tegen Beerschot uiteindelijk zijn systeem aan, van 3-5-2 naar 4-3-3. Met succes: 2-0 winst, inclusief nog eens een clean sheet, waardoor de kloof met de laatste weer acht punten werd.

Doodlopende straat

Het bleek echter een zijsprongetje in een doodlopende straat: er volgden drie nederlagen op rij: 3-2 op Anderlecht, 3-0 op Club Brugge en 0-2 tegen Union, met tussenin ook een pijnlijke uitschakeling in de Beker van België, op Eupen: 3-2, na 0-2 te hebben voorgestaan.

In de laatste twee matchen, tegen Club en Union, kon de fusieploeg bovendien ook twee keer niet scoren, na dertien opeenvolgende matchen mét een doelpunt. Toen dankzij twee vlot scorende spitsen (Zinho Gano en Jelle Vossen zijn goed voor 21 van de 27 goals van Essevee) en assistkoning Jean-Luc Dompé.

De fauw en Simons, het nieuw duo van Zulte Waregem.
De fauw en Simons, het nieuw duo van Zulte Waregem.© Belga Image

De afhankelijkheid van dat trio bleek echter meer een vloek dan een zegen. Zij vielen de laatste twee matchen ook volledig stil. Mede omdat het vertrouwen bij alle spelers is gekelderd, wat woensdag tegen Union pijnlijk zichtbaar was in het spel. Daarnaast ook het vertrouwen van de spelers in hun coach, wiens negatieve coaching tot een te grote mentale druk leidde.

Aanvankelijk wilde het bestuur na de nederlaag op Club Brugge nog de drie wedstrijden tot Nieuwjaar afwachten (tegen Union, KV Mechelen, komende zaterdag, en Standard), hopend op een keerpunt. Maar na de nederlaag tegen Union was het kookpunt toch bereikt, toen op de tribunes de roep om het ontslag van Francky Dury luider was dan ooit en supporters achteraf ook de spelers belaagden.

Dury, die het zelf mentaal ook steeds moeilijker kreeg met alle kritiek, bleef niettemin koppig volharden en gaf achteraf aan dat de héle club, ook het bestuur, “solidair” moest zijn – een ongelukkige uitspraak gezien zijn eigen gebrek aan solidariteit in het verleden.

Nieuw duo

Uiteindelijk besliste hoofdaandeelhouder Tony Beeuwsaert om het deksel van de kookpot te halen, met het besef dat een degradatie meer zou kosten dan de ontslagpremie van Dury. En dat het onder hem als coach niet meer zou keren. Er móést ingegrepen worden, met oog ook op de cruciale maand januari, inclusief duels tegen KV Oostende, Cercle, OHL en Beerschot.

Aan Timmy Simons en Davy De fauw, die samen een rij opschuiven, om het vertrouwen te herstellen en tactisch wel de juiste keuzes te maken. Al is ook niet zeker of zij daar de kwaliteiten voor hebben, in een nieuwe rol mét eindverantwoordelijkheid. Zij zullen zich op korte termijn ook moeten bewijzen. Zodat het seizoen te veel onder Francky Dury geen faliekante afloop kent. En de vlek op diens lange carrière bij Zulte Waregem, waarin hij de club óók grote diensten heeft bewezen, niet nog groter wordt.

Een ding is zeker: ‘The Times They Are a-Changin’, zoals Bob Dylan in 1964 zong. Ook 58 jaar later aan de Gaverbeek.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content