Ofte hallo. Niet Guangzhou maar Shanghai SIPG maakte Ivan Leko de voorbije weken het hof. Liever was de Kroaat in België gebleven, maar Antwerp zette geen stap in zijn richting.
Van coaches die worden ontslagen na slechte resultaten schrikken we al lang niet meer, Philippe Montanier was zaterdag al de zevende dit seizoen in de Jupiler Pro League. Van coaches die zelf opstappen omdat ze een andere uitdaging interessanter vinden, moeten we dat stilaan ook niet meer doen. Vroeger gebeurde dat slechts sporadisch, Frank Vercauteren ruilde KRC Genk in 2011 in voor Al-Jazira, Michel Preud’homme zag in het voorjaar van 2017 van zijn laatste contractjaar bij Club Brugge af om een sabbatical te nemen en Philippe Clement stapte een paar maanden later, in december, over van Waasland-Beveren naar KRC Genk ondanks een contract met geel-blauw.
Dit seizoen zijn ze al met twee: in het allerheiligenweekend ruilde Jess Thorup KRC Genk voor Kopenhagen en tien dagen geleden lichtte Ivan Leko Antwerp in van de belangstelling uit China. An offer you can’t refuse, vanwege Shanghai SIPG. Van de ene havenstad naar de andere, in voetballand is het maar een kleine stap.
Balans
Nochtans. Klein was/is de stap niet. Ratio vs emotie, ego vs groepsgevoel. Toen Ivan Leko op 28 mei werd voorgesteld als coach van Antwerp, klonk er veel ambitie uit de mond van de Kroaat. Ambitie die paste bij die van de voorzitter, die fors in ploeg en stadion investeert, en na drie jaar László Bölöni toe was aan iets nieuws. Maandenlang had de Kroaat langs allerlei kanalen zelf signalen gegeven dat hij ‘zéér graag’ op de Bosuil aan de slag wilde, uiteindelijk kreeg hij zijn zin. De oogjes onder de volle kuif glinsterden.
In plaats van te vragen om toch te blijven, klonk het Antwerpse bestuur koel: ‘Welke schadevergoeding willen ze betalen?’
Zes maanden later kan de balans alleen maar positief zijn: Antwerp won de bekerfinale, het voetbal dat de Great Old liet zien, was verzorgder, Europees werd Tottenham geklopt en overwinterde de ploeg, en dankzij een zege tegen Charleroi vorige zondag parkeerde Leko de ploeg bij de (korte) winterstop op de rand van de vierde plaats die recht geeft op POI. Even leek de Great Old van meer te mogen dromen, maar harde confrontaties met Genk (4-2) en Club Brugge (0-2) maakten duidelijk waar – voorlopig – de grens van de ambitie moet worden getrokken: net onder die twee die straks strijden voor de titel. Antwerp is daarin een outsider.
Qua ontwikkeling van individueel talent, noodzakelijk om ook op de transfermarkt wat te recupereren van de geleverde inspanningen, is de balans positief. Zeker, Lamkel Zé viel niet in het gareel te houden, die zit in een impasse die hij zelf in de hand werkte. Maar jongens als Hongla, Seck, Miyoshi en de oudjes De Laet en Refaelov presteerden sterk dit najaar. Antwerp werd zo minder afhankelijk van Mbokani, al tikte die zondag leep de winst op het scorebord. God is nog niet dood, om het met Nietzsche te zeggen.
En in doel verliep de transitie Bolat- Butez nagenoeg rimpelloos, op één slechte week na: toen Alireza Beiranvand op basis van wat hij liet zien op training een mooie kans kreeg, maar die verprutste door vooral zijn eigen kwaliteiten – de verre uitgooi – in de verf te willen zetten, en niet die van het collectief – voetballen van achteruit. Het kostte Antwerp een verloren match tegen Club Brugge, Leko kritiek, Beiranvand gezichtsverlies en de ploeg dure punten.
Drie dagen later wreef Zulte Waregem nog eens wat extra zout in de wonde, door de ploeg een vierde verlies op rij (na ook een uitnederlaag bij Tottenham) aan te smeren. Al de zesde in de Jupiler Pro League en samen met die bij Cercle de meest pijnlijke.
Aanbieding
Uitgerekend in die periode stapte Leko naar Luciano D’Onofrio om hem op de hoogte te brengen van de Chinese belangstelling van Shangai SIPG. Niet de beste timing, maar in het voetbal kies je zelden het momentum. Een financieel krachtig team, dat in de Chinese Super League werd uitgeschakeld in de halve finales van het kampioenschap en in de Aziatische Champions League in de achtste finales.
Hulk en Oscar waren er dit najaar de sterren, André Villas-Boas ooit trainer, tot Vítor Pereira het drie jaar geleden overnam. Een rijke, ambitieuze club, sportief top. Leko kreeg wat inside info over de ploeg – Hulk vertrekt, Oscar blijft – en werd gepolst naar zijn interesse.
Zeggen dat de Kroaat met open armen in die van de Chinezen sprong, is de waarheid geweld aandoen. Tegenover een smak meer poen stonden heel wat opofferingen: de familie van de Kroaat wilde in Antwerpen blijven. De kinderen studeren hier en doen dat uitstekend. Ook zijn professioneel team valt uit mekaar. Assistent-trainer Rudi Cossey liet direct weten geen zin te hebben in een Aziatisch avontuur, Edward Still aarzelde. Als ook hij neen zegt, zoals hij dat al deed tegen een avontuur bij Al Ain in de Verenigde Arabische Emiraten, mag Leko alleen naar China.
Toen de Kroaat Antwerp op de hoogte bracht, wist hij dit alles en aarzelde hij om te springen. Een inspanning, lees opwaardering, van zijn contract vanwege de club had hem aan boord gehouden. Leko ziet het potentieel op/van de Bosuil, als Covid-19 voorbij is, met de hulp van de fans. De versterking kwam laat – te laat in zijn ogen voor dit seizoen – maar de kwaliteit om er wat van te maken, is er. Dat liet hij node achter.
Waar hij zich in misrekende, was in de cool waarmee een en ander werd ontvangen. In plaats van te vragen om toch te blijven, klonk het Antwerpse bestuur koel: ‘Je hebt nog een contract tot 30 juni 2022, welke schadevergoeding willen ze betalen?’ Leko, 42, en emotioneel zo vulkaan als hij coacht, schrok. Hart en ziel gegeven, van maandag 8 uur tot zondagavond 24 uur voetbal en dan zo’n koele reactie.
Op de achtergrond speelt ook dit. Het voetbalschandaal dat in oktober 2018 zijn kop op alle voorpagina’s van binnen- en buitenlandse media bracht. Belastingfraude, witwassen van geld. Twee jaar later staan we voor de financiële afwikkeling van die zaak. Een zaak die centen kost, aan advocaten met straks allicht een forse boete en achterstallen te regulariseren. En dan wordt zo’n offer you can’t refuse ook weer belangrijk, om de toekomst van het gezin veilig te stellen. En begint zoiets mee door het hoofd te malen. Tot je een beslissing moet nemen, waarin de ratio het haalt op wat je echt wil.
Toekomst
Antwerp moet nu op zoek naar een opvolger voor een coach die, na zijn twee jaar bij Club Brugge, ook nu onbuigzaam zijn eigen zin bleek door te drijven. Immuun voor alle druk van buitenaf en binnenin. Een koppigaard, die Mbokani liet staan (tot hij niet meer kon) en hem dan spaarde (ook in Londen). Iemand die in Brugge oorlog zocht met Refaelov (en andere vedetten) en hem in Antwerpen weer in de armen sloot (nadat de speler zelf ook tot inzicht kwam). Iemand die hard werkte, maar wel altijd zelf zijn ding deed (en de kritiek achteraf ook aanvaardde, zoals voor zijn tactiek in Kortrijk, of de keuze van de doelman). Iemand die iets achterliet, in Brugge en nu ook weer. Een coach die kleur bracht in deze kale voetbaltijden, je hoorde maar één iemand roepen langs de lijn.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
