Thomas Kaminski, de keeper van KAA Gent, vertelt in een pakkende monoloog in Sport/Voetbalmagazine hoe zijn vader hem pushte en hoe hij daar nu, vreemd genoeg, heel blij mee is. ‘Zwakheden werden niet aanvaard.’
Thomas Kaminski: ‘Mijn papa was keihard en toonde weinig gevoelens naar ons toe. Het was alleen maar het beste dat we moesten brengen. Zwakheden werden niet aanvaard. Zo simpel was het.
‘In een wedstrijd op zaterdag had ik een blessure opgelopen. ’s Avonds maakte mijn vader mijn voet los en op zondag moest ik met hem heuveltjes gaan lopen zodat ik sneller op het veld zou terugkeren. Hij pushte mij constant. Wanneer ik een slechte wedstrijd speelde, praatte hij niet tegen me. Dat is nog zo. Bij Kopenhagen en Anderlecht speelde ik niet, dus dan kwam hij ook niet kijken. “Ik moet daar niet bij zijn”, zei hij dan en praatte niet meer met me. Hij kon die teleurstelling niet verwerken.
‘Ik kreeg ook eens een artikel van hem met de kop: “Alle keepers blunderen, behalve Jean-Marie Pfaff”. Hij zei: “Jij moet naast Pfaff komen te staan.” Niet qua carrière, zo dacht hij niet. Maar wel qua fouten: zodat ze zoiets over mij zouden zeggen. Ik heb het artikel nog ergens liggen. Het hing boven mijn bed.
‘Hij wilde mij op die manier motiveren en dat lukte. Ik knipte krantenartikels uit van fouten om die boven mijn bed te hangen. Ze herinnerden mij er elke dag aan waarvoor ik train. Om fouten te voorkomen. Ik ben daar nu heel blij mee, ik waardeer de aanpak van mijn papa heel erg, want kijk waar het me heeft gebracht… Ik had het niet anders gewild. Hij wil gewoon het beste voor zijn kinderen. Dat weet ik nu, maar toen, op dat moment … ja, dat was heel moeilijk.’
