Gille Van Binst hoopt dat hij de hemelpoort binnen mag

Jacques Sys, hoofdredacteur van Sport/Voetbalmagazine en al 45 jaar in de journalistiek, diept iedere zondag een anekdote op uit zijn lange carrière.

Af en toe mag hij nog eens zijn zegje doen, Gille Van Binst, de ex-verdediger van Anderlecht. Zoals bij de dood van Rob Rensenbrink bijvoorbeeld toen Gille overal, tot zelfs in De Zevende Dag, opdraafde om te vertellen over de kwaliteiten van de magistrale linksbuiten.

En soms wordt er hem ook eens gevraagd om zijn licht te laten schijnen over de prestaties van Anderlecht, de club waarvoor hij twaalf jaar voetbalde, maar nu nog maar sporadisch naartoe gaat. Hoe slechter Anderlecht speelt, zei hij vaak, hoe grootser de ploeg uit zijn periode wordt. En als aanvallende rechtsachter droeg hij bij tot de successen van paars-wit. Gille paste perfect bij de ziel van Anderlecht.

Vandaag, 5 juli, wordt Gille Van Binst 69 jaar. Een paar jaar geleden zei hij in een bui van neerslachtigheid dat hij nooit 70 zou worden. Hij doorworstelde toen een moeilijke periode, nadat bij hem de ziekte van Parkinson was vastgesteld. Maar door medicatie is dat vandaag onder controle. Gille blijft actief. Hij schrijft bijvoorbeeld een column in het weekblad ’t Pallieterke waarin hij soms grasduint in het verleden. En een paar jaar geleden schreef hij het boek ‘Circus Voetbal’ waarvan er meer dan 10.000 exemplaren werden verkocht.

Nooit in onze carrière hebben we een meer kleurrijke voetballer ontmoet dan Gille Van Binst. Het was een plezier om hem te interviewen. Want Gille zei altijd wat hij dacht, hij praatte amusant en pikant, maar soms ook cynisch en provocatief, hij was en is een geboren causeur die zijn teksten met de hem eigen, droge humor doorweeft.

Voor een verhaal over concepten en doelpunten moest je niet bij hem zijn, veel liever had hij het over feesten en uitspattingen, waarmee hij het beeld cultiveerde van een voetballer die onvoldoende voor zijn vak leefde. Terwijl dat niet zo was. Maar Gille wist wel alles wat er gebeurde. Hij pleegde bijvoorbeeld bij contractbesprekingen van zijn ploegmaats aan de deur te staan om af te luisteren.

Lachend zei hij een tijdje geleden in een interview met Het Nieuwsblad dat hij hoopt dat hij de dag dat hij aan de hemelpoort belt, ook binnen mag. Omdat daar veel spelers van Anderlecht zitten die weten dat hij van veel op de hoogte is.

Gille Van Binst blijft een uniek figuur. Een man zonder omwegen die niet zou passen in het huidige voetbal waarin interviews worden nagelezen. Hij zou dat gewoon niet aanvaarden. Altijd voerde Gille Van Binst het hoge woord, maar in feite was dat niet meer dan een façade: diep in zijn binnenste is hij onzeker, een man van twijfels en nood aan (zelf)bevestiging.

Prachtig vindt hij het als de mensen hem nu nog altijd herkennen. Dan schudt hij een eindeloze reeks verhalen uit zijn mouw. Het is telkens weer een uitstap in een ander voetbaltijdperk. Het is daarbij verbluffend dat Gille zich nog ieder detail herinnert. Hoezeer hij nu ook tot rust is gekomen, in zijn flat in Zaventem, de draad met zijn carrière heeft Gille Van Binst nooit doorgeknipt.