Het seizoen zit erop, de kampioen en de degradant zijn bekend, hoog tijd dus om alle clubs in onze Jupiler Pro League door te lichten. Vandaag: het seizoen waarin KV Oostende van gegenpressing naar smakeloos voetbal ging.
Resultaat
Bij het begin van vorig seizoen, toen de volledige revisie van de kern onder leiding van een jeugdcoach evenveel twijfel als nieuwsgierigheid opriep, had Gauthier Ganaye de doelstellingen van Oostende als volgt geformuleerd: het behoud afdwingen en een meerwaarde creëren voor één of twee spelers. Maar de mannen van Alexander Blessin overtroffen de verwachtingen ruimschoots en flirtten zelfs even met deelname aan de Champion play-offs. Dat niveau konden de kustjongens in hun tweede campagne van het Pacific Group-tijdperk niet vasthouden: Oostende zakte dit seizoen terug naar de normaliteit. Dankzij een behoorlijke eindsprint (12/30) legde het alsnog beslag op de twaalfde plaats en dat is een eigenlijk gevleide positie.
Het grootste deel van het seizoen bezondigde het team, dat kwalitatief veel zwakker uitviel dan het jaar voordien, zich aan ademloos voetbal. Onder leiding van Yves Vanderhaeghe werden de overwinningen vooral op grinta behaald. Twaalf maanden nadat het de bovenste helft van de rangschikking had gekraakt, herviel Oostende dus in de anonimiteit. En slaagde er zelfs niet meer in om de marktwaarde van de mooiste schelpen van zijn strand op te drijven.
Spel
Van gegenpressing naar de karikatuur van een risicoloos en smakeloos voetbal: het is soms maar één stap. Het offensieve spektakel van KVO verwaterde door het verdwijnen van de ogen van Andrew Hjulsager en de dijen van Fashion Sakala. Maar ook defensief kon Oostende niet meer de (toen zeer opmerkelijke) kwaliteit van jaar voordien herhalen. Stonden er op het einde van de vorige reguliere competitie slechts 41 tegendoelpunten op het conto, dan slikte Oostende dit seizoen 61 goals. De verdediging kreeg het eigen strafschopgebied veel minder goed onder controle, ook al omdat hogerop de pressing werd verwaarloosd, wat de kwetsbaarheid van de achterhoede blootlegde.
Vooraan zocht KVO heel snel, maar vond het te zelden zijn buitengewone capaciteit om ruimte te creëren in de as van het veld. Het jaar voordien bleek de ploeg daar formidabel bedreven in, nu lukte dat veel minder, waarschijnlijk omdat de vers aangetrokken spelers minder voor deze door Blessin uitgestippelde collectieve choreografie geschikt waren dan hun voorgangers. Toen dan ook nog eens de Duitse professor zelf vertrok, werd het voetbal aan de kust nog gewoner. Vanderhaeghe rekende alleen nog op de zelfopoffering van zijn spelers en op stilstaande fasen om te scoren.
Speler: Maxime D’Arpino
Van de sleutelspelers van het seizoen voordien was Maxime D’Arpino de enige die het avontuur aan de kust nog met een jaar verlengde. In collectief opzicht gaf hij minder prominent present, maar in aanvallend perspectief bleek hij des te bepalender als auteur van enkele even mooie als belangrijke goals. Op het middenveld was D’Arpino opnieuw de man die het verschil maakte. Die status had hem in staat moeten stellen om in zijn carrière eindelijk een stap vooruit te zetten, maar een kapotte knie kost hem deze zomer waarschijnlijk een transfer. Een kwestie van tijd: met het gemak en de dynamiek waarmee hij het spel leest en verdeelt, kan de Franse middenvelder bij veel ploegen aan de bak.
Jong talent: Frederik Jäkel
Het vertrek van Jack Hendry en Arthur Theate holde de verdediging van Oostende uit, en Steven Fortes nam dat niet in handen zoals men had verwacht. De kwetsbaarheid achterin was een terugkerende kopzorg in de Diaz Arena. Gelukkig kon de kustploeg rekenen op de stelselmatige progressie van Frederik Jäkel, die het seizoen voordien al de strijd voor een basisplaats aanging met Anton Tanghe. Dit seizoen startte hij bijna altijd en stelde hij zelden teleur: de Duitse reus groeide uit tot een van de meest betrouwbare backs van de Jupiler League.
Het cijfer: 234,9
Vorig seizoen al verstuurde Oostende lange ballen bij de vleet, vaak tot grote frustratie van Maxime D’Arpino. KVO bleef dit seizoen trouw aan deze tactiek, zelfs na de exit van Alexander Blessin. Alleen leverde dat directe voetbal niet meer dezelfde efficiëntie als vorig jaar op. In het klassement van het aantal pogingen tot voorzet per wedstrijd bekleedt de kustploeg logisch genoeg de voorlaatste plaats – alleen Cercle Brugge, dat in zijn voetbal dezelfde klemtonen legt, doet nog slechter dan de 234,9 passen per match van KVO.
Toekomst
Terwijl sommigen uitgingen van een missie op korte termijn – vanwege een visie en een methode die niet bepaald strookt met de idealen van de gegenpressing die de clubeigenaars zo graag naar voren schuiven – vat Yves Vanderhaeghe ook het volgende seizoen aan als trainer van KV Oostende. Allicht krijgt hij een radicaal herschikte spelerskern onder zijn hoede, een onvermijdelijk gevolg van het import-exportbeleid van de Amerikanen die aan het roer staan.
Aan de kust hoopt men toch dat de bazen ditmaal meer tijd en energie besteden aan lokale transfers. Vorige zomer concentreerden ze zich vooral om niet te zeggen uitsluitend op de overname van Nancy. Dat manoeuvre draaide bovendien op een fiasco uit: hoewel het vijf spelers van Oostende huurde – waaronder vier die ook aan de kust alleen maar op doorreis waren – eindigde Nancy in de Franse Ligue 2 op de laatste plaats. Dan mag KVO nog niet mopperen. Ook al kende het een veel minder succesvol seizoen dan het vorige, in een constellatie van clubs in volle sportieve crash kan het veruit de beste resultaten voorleggen. Zouden de Amerikanen zich dus niet beter en meer richten op hun meest gezonde club? Of moeten ze in Oostende veeleer vrezen voor een sneeuwbaleffect?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
