Het hallucinante levensverhaal van Antwerpkeeper Alireza Beiranvand

Nomade, schaapherder, dakloze, autowasser, straatveger,… Wie de biografie van de Iraanse doelman doorneemt, merkt dat hij al al heel wat watertjes doorzwom. Een portret.

Eén letter verschil slechts, maar de internationale voetbalwereld blijft het moeilijk hebben met het onderscheid tussen Genk en Gent.

In januari overkwam het ook het Iraanse nieuwsbureau Tasnim. Dat kondigde fier aan dat Alireza Beiranvand een akkoord had bereikt met KAA Gent. De doelman van de Iraanse nationale ploeg had een afkoopclausule van 700.000 dollar (tegenwoordig een goeie 620.000 euro) in zijn contract met Persepolis staan, en die zou Gent ophoesten. Beiranvand zou in Gent de ploegmaat worden van Milad Mohammadi, lazen de Iraanse voetbalfans.

Helaas klopte het niet. De ploeg die wél bezig was met Beiranvand, was KRC Genk. Gaëtan Coucke had het in het najaar minder goed gedaan dan verwacht en Maarten Vandevoordt was dan wel een talent, maar vooral nog zeer jong. Er was na de blessure van Danny Vukovic, het hele seizoen out, ruimte voor een nieuwe doelman.

Zo kwam Beiranvand in beeld. Getipt door gewezen Iraans bondscoach Marc Wilmots? Ongetwijfeld. Wilmots kwam onder de indruk van de atletische mogelijkheden van zijn doelman. ‘Van het kaliber Courtois/Mignolet’, signaleerde hij, ‘hij gaat jullie nog verrassen.’

Genk, dat in een eerste fase aan Thomas Didillon dacht, ging in januari voluit voor Beiranvand. Drie keer kampioen, Iraans voetballer van het Jaar, weliswaar nog drie jaar onder contract, maar mét een opstapclausule.

Alleen, er was nog een club geïnteresseerd: Antwerp, waar Luciano D’Onofrio ook werd getipt door Wilmots. Op 24 januari werd Beiranvand in Genk verwacht, maar hij stapte in Teheran niet op het vliegtuig. Op Instagram had de doelman wel al afscheid genomen van de supporters van Persepolis, maar hij trainde die dag gewoon mee met zijn club.

Een paar telefoontjes later had Genk door waarom: er was een kaper op de kust. Genk trok daarop de stekker uit de onderhandelingen en ging alsnog voor Didillon. Persepolis kondigde meteen aan dat de doelman bleef tot het einde van het seizoen, maar wél een akkoord had met een Belgische club. De naam van Antwerp werd toen nog niet genoemd, later wel.

Gisteren landde hij op Zaventem. Eindelijk. Dat had eigenlijk al een maand geleden moeten gebeuren, meldde de Teheran Times op haar website. Op zondag 14 juni staat daar te lezen dat Beiranvand die dag vanuit Teheran naar België moest vertrekken, maar dat het niet lukte. Hij meldde zich nog wel op de luchthaven, maar Covid-19 verhinderde een vlucht.

Ook zijn papieren bleken niet in orde. Met een maand vertraging landde hij gisteren alsnog op de nationale luchthaven. Na een coronatest wachtten hem medische tests. En daarna een contract voor drie seizoenen.

Nomade

Wie is de doelman die met Jean Butez moet strijden om de opvolging van Sinan Bolat als titularis van Antwerp?

Vlak voor het WK 2018 publiceerde The Guardian zijn levensverhaal, geschreven door een landgenoot, Behnam Jafarzadeh, die werkt voor Varzesh3.com. Iran zat er in de groep met Spanje, Portugal en Marokko, en werd toen nog gecoacht door Wilmots’ voorganger Carlos Queiroz. Die had in de kwalificaties indruk gemaakt, vandaar dat men reikhalzend uitkeek naar zijn team.

Jafarzadeh koos ervoor om de spots op de nationale doelman te zetten, vanwege diens wonderbaarlijke levensloop. Zijn verhaal wordt, na de zege tegen Marokko, later wereldwijd overgenomen, ook door Belgische media, omdat het zo inspirerend is.

Ali Beiranvand is kind van een nomadefamilie. Hij wordt geboren in Sarabias, maar eigen aan nomaden is dat ze geen vaste verblijfplaats hebben. In het spoor van zijn familie zwerft Alireza rond door de streek, op zoek naar grasland waarop hun schapen kunnen grazen. Als oudste kind moet hij al snel mee werken. Zijn taak: weilanden zoeken.

De vrije tijd mag hij opvullen met sport. Hij gaat voetballen en speelt ook dal paran, een lokaal spelletje waarbij je stenen moet gooien zo ver als je kan.

Wanneer hij twaalf is, gaat de familie zich settelen in zijn geboortestad. Sarabias. Tijd voor nog meer sport, denkt Alireza, en hij gaat lokaal voetballen. In de spits, uiteraard. Maar als op een dag de doelman van het ploegje zich blesseert en hij hem vervangt doet hij het zo goed, dat hij doelman wil worden.

Vader protesteert. Met voetballen verdien je de kost niet in Iran. Hij moet gaan werken, vindt pa. Om zijn woorden kracht bij te zetten, verscheurt de man de sportkleren van zijn zoon. Alireza staat in die dagen diverse keren met blote handen te keepen, vertelt hij aan Jafarzadeh.

En nu begint een nieuw nomadenbestaan. De hunkering naar sport is zo groot dat hij thuis wegloopt. Hij leent geld bij een familielid en neemt de bus naar Teheran. Op die bus ontmoet hij een voetbalcoach. Hij vertelt de man zijn droom en die zegt: ‘Je mag bij mijn clubje trainen, als je me betaalt.’ Uiteraard heeft de jongen het bedrag dat de man noemt niet, en hij slaat het aanbod af.

Zonder geld of onderdak zwerft hij in Teheran rond. Vaak in de buurt van de Azaditoren, een pleisterplaats voor arme migranten. Op een nacht biedt een jonge zakenman hem een kamer aan, maar uiteindelijk accepteert hij zijn voorstel niet. Zo veel als kan probeert hij wel te trainen.

Beiranvand legt tests af bij een voetbalploeg en blijft daar nadien rond hangen. Hij valt in slaap, en als hij ’s anderendaags wakker wordt, ligt er geld naast hem. Niet onterecht zien passanten in het kind een dakloze. Voor het eerst in Teheran heeft hij eten voor een degelijk ontbijt.

En dan keert het geluk. De trainer die hij in de bus ontmoette, ziet hoe volhardend de jongen is en is nu wel bereid om hem op te nemen en een kans te geven. Zonder betaling. Hij zorgt voor onderdak en een ploeg. Beiranvand heeft wel centen nodig en gaat werken in het kledingfabriekje van de vader van een ploegmaat. Al snel gaat hij daar ook slapen.

Straatveger

Eens nomade, altijd nomade, en zo gaat het leven verder. Zijn volgende job is die in een carwash. Omdat hij inmiddels behoorlijk groot is, mag hij de SUV’s wassen. Op een dag duikt een bekend oud-voetballer op als klant: Ali Daei, ooit nog aan de slag bij Bayern München. In de carwash kennen de collega’s zijn droom en ze sporen hem aan om Daei om raad te vragen. Beiranvand durft niet, hij is te beschaamd om zijn situatie aan de vedette uit te leggen.

Volgt een nieuwe club. Die laat hem in de gebedsruimte van de ploeg slapen. Maar die oplossing is slechts tijdelijk, de nomade moet opnieuw ander onderdak zoeken. Dat wordt een pizzarestaurant. Als hij niet sport, gaat hij daar aan de slag en ’s nachts kan hij daar ook blijven slapen.

Op een dag komt zijn coach er langs. De man weet niks van dat werk en Beiranvand wil dat ook zo houden. Als de baas hem toch verplicht zijn coach te bedienen, dient de doelman een paar dagen later zijn ontslag bij de pizzazaak in.

De nomade blijft nomade en het geluk begint hem in de steek te laten. Hij vindt een job als straatveger, maar als hij geblesseerd raakt door bij een andere ploeg te trainen dan diegene voor wie hij speelt, moet hij daar weg. Hij moet nu niet op zoek naar een nieuwe job, maar wel naar een nieuwe club, vindt er een, maar die trainer twijfelt. De droom lijkt voorbij.

Daarop keert het geluk nog een keer: zijn oude ploeg, Naft, wil hem alsnog een nieuwe kans geven. En vanaf dan, vanaf 2014, wordt het alleen maar beter. Titularis bij de Iraanse beloften, titularis in zijn ploeg, een toptransfer binnen Iran, titularis bij de A-ploeg en nu een transfer naar Europa.

Zelfs het oude spelletje dal paran levert hem nu voordeel op. Een van de punten waar Marc Wilmots hem hoog inschat, is zijn uitgooi. Ver én precies. Uitgerekend de kwaliteiten die je voor het stenen gooien ook moet hebben. De tegenstand is gewaarschuwd, Alireza Beiranvand (in september 28) kan tot 70 meter (!) ver gooien.