Guillaume Gautier, huisanalist van Sport/Voetbalmagazine, legt de sportieve wijzigingen bloot die Frank Vercauteren aanbracht bij RSC Anderlecht.
De harde confrontatie met de realiteit en de noodzaak om snel punten te pakken, hebben Anderlecht ertoe aangezet om enkele van hun idealen te laten verdampen en het tot danskunst verheven voetbal overboord te gooien. En daar zat Frank Vercauteren voor veel tussen. Dankzij de vijf punten die de Brusselaars behaalden in een tijdspanne van een week kan de kleine prins van het Astridpark nog altijd met een ongeslagen status pronken. Met een stijl die op een aantal punten weliswaar ver verwijderd is van het voetbal dat Vincent Kompany voor ogen had toen hij in het Lotto Park neerstreek.
Vercauteren legt niet alleen de nadruk op de stilstaande fases – een manier om in een handomdraai de effecten van zijn methodes aan te tonen – maar hij heeft zijn spelers ook de toestemming gegeven om de bal aan de tegenstander te laten. In de eerste wedstrijden van het seizoen viel er nochtans niet te onderhandelen over het balbezit. Tegen Genk kon Anderlecht zich zelfs de luxe veroorloven om te scoren na een tegenaanval opgezet door Yari Verschaeren en afgewerkt door Kemar Roofe. En twee weken daarvoor tegen STVV had Anderlecht vier schoten tussen de palen bij elkaar gesprokkeld na een fluks omschakelingsmoment. Het zijn cijfers om van te duizelen aangezien het fenomeen zich slechts vijf keer had voorgedaan in de eerste tien duels van het seizoen.
In een klassieke 4-4-2, waarbij de posities strikt werden ingenomen bij balverlies, werden de risico’s op de eigen speelhelft bovendien tot het minimum herleid. Het is voortaan geen vreemd zicht meer om Hendrik Van Crombrugge een bal ver te zien wegtrappen, terwijl de ex-doelman van Eupen nog niet zo lang geleden zelfs in de meest absurde situaties een van zijn centrale verdedigers als afspeelpunt moest gebruiken. Linksachter Sieben Dewaele schuift tijdens de opbouwfase nog altijd door naar positie zes, maar het valt op dat hij niet meer systematisch aangespeeld wordt door zijn ploegmaats.
Voor de verdediging installeerde Vercauteren Edo Kayembe, die ondanks een sublieme assist op Alexis Saelemaekers meer opvalt door zijn onstuimigheid op fysiek vlak dan uitblinkt met geniale baltoetsen. Het is het zoveelste bewijs dat Vercauteren koste wat kost op zoek is naar een perfect evenwicht op het middenveld en zijn offensieve types bijgevolg naar de flanken heeft verbannen. De comeback van paars-wit zal dus meer dan ooit afhangen van de individuele exploten van de wingers.
