Een onvolmaakt Anderlecht en de symfonie van Genk: de balans na de eerste negen speeldagen

© Belga Image
Guillaume Gautier
Guillaume Gautier Journalist bij Sport/Voetbalmagazine en Sport/Footmagazine.

Met het vuur bij Standard, de statistische anomalie van de Zebra’s, de sensatie van Genk, het paarse middenveld en de verrassing uit Leuven bespreken we de opvallendste trends op tactisch vlak in het eerste kwart van de competitie.

Ronny Deila, middenvelders en de hel

Aan het begin van het seizoen was het moeilijk voor te stellen dat een elftal dat bijna identiek is aan dat van Mbaye Leye of Luka Elsner van vorig seizoen in staat zou zijn om Club volledig zoek te spelen en vier zeges op rij te boeken. Naast de drive die al lang zoek was in het prinsdom, heeft Ronny Deila een tactisch recept gevonden waarin zijn beste spelers schitteren en wist hij ook de spelers die al op weg leken naar de uitgang te integreren in zijn verhaal.

Na heel wat strubbelingen en een druk einde van de zomermercato presenteerde de Noorse coach zich tegen Club met een 3-6-1-formatie waarbij de ruit op het middenveld voor koppijn zorgde bij de mannen van Carl Hoefkens. Het was een manier voor de coach van de Rouches om het gebrek aan flankspelers die het verschil kunnen maken te compenseren. Zo verschenen Selim Amallah, William Balikwisha (een van de revelaties van het seizoensbegin) en vooral uitblinker Philip Zinckernagel continu tussen de lijnen. Zo lag de oplossing voor de problemen van Standard gewoon op het middenveld.

Zinckernagel was dé grote man in de zege van Standard tegen Club Brugge.
De verdediging van Charleroi

Na een nederlaag tegen Westerlo, al de derde in vijf thuiswedstrijden, nam Charleroi opnieuw een duik in het klassement. De Zebra’s zagen hun netten trillen bij elke kans die ze tegenkregen, wat de indruk van een lekke defensie, bijna ongezien in het Zwarte Land, versterkte.

Het is bijna ironisch dat net in de statistieken, waar coach Will Still zo een fan van is, te zien is dat de Carolo’s de tweede beste verdediging van de competitie hebben. Na negen wedstrijden staan de Zebra’s pas op 9,21 verwachte tegendoelpunten. Alleen het Union van Karel Geraerts doet beter. In de rangschikking van effectieve tegendoelpunten staan zowel Charleroi als de Brusselaars echter in de rechterkolom.

Naast het feit dat Charleroi niet geholpen wordt door de mindere vorm van Hervé Koffi – die volgens de statistieken 3,93 doelpunten meer tegen kreeg dan ‘verwacht’ – en door een verdediging die niet zo hecht is als vorig seizoen, mist de ploeg ook een echte killer voor doel om de slechte prestaties achterin wat te compenseren met doelpunten. Zit er voor Still dan nog iets anders op dan wachten tot de storm overwaait?

Edward Still met de handen in de haren, waarom werkt zijn verdediging niet? © BelgaImage
De symfonieën van Wouter Vrancken

Het Antwerp van Mark van Bommel mag dan wel aan de leiding gaan met zijn indrukwekkende 27/27, de prijs voor de meest spectaculaire en leukste ploeg gaat naar het KRC Genk van Wouter Vrancken. In Limburg vond de ex-coach van KV Mechelen wat ontbrak aan zijn toverformule Achter de Kazerne: verdedigers die in staat zijn de ruimte in hun rug en die van het aanvallende middenveld te domineren.

Gerustgesteld door de individuele kwaliteit op de eigen helft, kan Genk zich dan volledig laten gaan in de aanval. Ondanks het vertrek van Theo Bongonda, Junya Ito en Kristian Thorstvedt, verblijdt Genk de fans met een knap passenspel en continue positiewissels aan de rand van het strafschopgebied. Mike Trésor, die bevrijd is van de vaste positie die hem niet paste, is qua statistieken helemaal ontploft, terwijl kapitein Bryan Heynen al vijf keer wist te scoren, meteen ook zijn record in één seizoen en dat al na negen speeldagen.

Wouter Vrancken heeft de juiste formule gevonden bij KRC Genk.
Anderlecht en de onvolmaakte 3-5-2

De stijlbreuk was totaal. Het was een aangekondigde verandering van de filosofie van het huis, opgezet als een religie door Vincent Kompany tijdens zijn paars-witte periode. Achter hem arriveerde Felice Mazzù met respect voor de ex-Rode Duivel, maar ook met zijn eigen ideeën. De 3-5-2 werd een blijver, die voor zoveel feestelijke avonden in Parc Duden heeft gezorgd. Dat systeem zorgt dat sommige spelers kunnen excelleren maar op het middenveld zorgt het toch voor problemen. Daar lijkt niemand in staat om de rol van de eenzame nummer 6 op zich te nemen, terwijl de aanvallende middenvelders net opgelukt zijn dat er geen twee verdedigend ingestelde spelers in het centrum van het veld rondlopen.

Na het verlies van Adrien Trebel, die zijn tomeloze energie nogmaals toonde, is paars-wit nog steeds op zoek naar de juiste formule om de driehoek op het middenveld te laten schitteren. Misschien ligt de oplossing in een transformatie naar een 3-4-2-1, waardoor spelers als Lior Refaelov of Yari Verschaeren tussen de linies kunnen spelen, waar ze het best voor gevaar kunnen zorgen en waar ze iets minder vaak in hun achteruitkijkspiegel hoeven te kijken.

Waar eindigt dit OH Leuven?

Het was de grote verrassing aan het begin van dit seizoen. OH Leuven was zeer actief op de transfermarkt om een kern te vervangen die vooral gebaseerd was op geleende spelers en begon met een knal aan het seizoen door enkele toppers het vuur aan de schenen te leggen en te winnen van de kleinere clubs in de JPL. En dat dankzij een spectaculair spel met heel wat tempowisselingen en uitgekiende counters. Aanvoerder Mathieu Maertens, de onderschatte kapitein van de Leuvenaars, is de drijvende kracht achter het team waarin de jonge Louis Patris als verdediger de ballen verstuurt, Musa Al-Tamari zijn tegenstanders suf dribbelt en Casper De Norre maar blijft lopen.

Zal het verhaal van Marc Brys’ team vergelijkbaar zijn met dat van Union? De statistieken suggereren dat het eerder zal neigen naar dat van Beerschot onder Hernan Losada. Want achterin staat Leuven pas op een voorlaatste plaats wat betreft verwachte doelpunten tegen. En aan de andere kant van het veld presteren ze dan weer te goed, met zestien doelpunten voor ‘slechts’ 10,9 xG. Is dit een zeer effectief spelplan of een statistische anomalie? Het antwoord zal waardevolle aanwijzingen geven over de eindstand van OHL.

© belga
Dit viel ons nog op

– Bernd Hollerbachs altijd nauwgezette defensieve organisatie bij Sint-Truiden.

– De ‘diamantcombinaties’ die Antwerp gevaarlijk maken in de meeste wedstrijden terwijl het een erg traag tempo speelt.

– De eeuwige problemen van KAA Gent om hun controle om te zetten in rijpe doelkansen.

– De brutaliteit van het spel van Westerlo onder Jonas De Roeck, met constante positiewisselingen om de tegenstander te storen.

– KV Mechelen heeft grote moeite om een defensief evenwicht te vinden, ook al nemen ze minder risico’s in het aanvallende compartiment.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content