Nieuwe chouchou Fábio Silva: ‘Anderlecht was de juiste stap om mij weer te verzoenen met het voetbal’

Fábio Silva maakte op korte tijd zo’n geweldige indruk dat hij zijn recente voorgangers in het Lotto Park doet vergeten. Een gesprek met een speler die geboren werd om doelpunten te maken. ‘Scoren was een obsessie voor mij.’

Terwijl de camera’s van Mauve, de documentairereeks over Anderlecht, gretig blijven draaien laat Fábio Silva (20) zich aan het Lotto Park gewillig fotograferen door een aantal vrouwelijke fans. Er volgt zelfs een korte fotoshoot aan de ingang van brasserie Green Park, een vertrouwde plek bij Anderlechtsupporters die sinds kort wordt uitgebaat door een Portugese Brusselaar. Terwijl Silva afscheid neemt van het gezelschap, vliegen de obrigado’s hem om de oren. Het is het lot van een speler van Anderlecht die zich inno time naar het sterrendom heeft gehesen.

Eigenlijk was Silva voorbestemd om bij Anderlecht te voetballen. Papa Jorge Silva speelde in 1996 op het vermaarde Tournoi Espoirs de Toulon in Frankrijk ooit tegen Stéphane Stassin. Die laatste is jeugdtrainer bij Anderlecht en de vader van Lucas Stassin, de aanvalsleider van RSCA Futures. En Silva zelf liep met de U19 van Portugal drie jaar geleden Lucas Lissens en Antoine Colassin tegen het lijf, die eveneens sterkhouders zijn bij de U23 van paars-wit. ‘Anouar El Hadj ken ik ook van een jeugdwedstrijd tegen België. We wonnen en ik gaf twee assists (wedstrijd bij de U16 in november 2017, nvdr). En ik herinner mij een match tegen Sebastiano Esposito’, vertelt Silva al grasduinend door zijn herinneringen. ‘Ik heb een goed geheugen en ik kan mij bijna alle gasten herinneren die ik ooit op een voetbalveld heb ontmoet. Ik heb het allemaal in mijn hoofd opgeslagen. Ik ga uit van het principe dat je de wedstrijden met je land nooit mag vergeten.’

Jouw vader Jorge heeft twee caps versierd bij Portugal en speelde onder andere met Fernando Couto, Beto, Vitor Baía, Luís Figo, Rui Costa, Pedro Pauleta, Sérgio Conceição en Nuno Gomes. Jouw oudere broer Jorge is ook profvoetballer. Hoe was het om groot te worden in een voetbalfamilie?

Fábio Silva: ‘Thuis stond alles in het teken van voetbal. We keken voetbal, we speelden voetbal en wanneer we tijdens de vakantie naar het strand trokken, werd er alleen maar gevoetbald. Met het ouder worden, kreeg ik van mijn vader de do’s-and-don’ts mee om carrière te maken. Hij vertelde mij hoe je als voetballer op het juiste pad kon blijven. In dat opzicht was het handig om in een voetbalnest op te groeien.’

Je bent geboren in 2002. Oftewel een jaar na de historische titel van jouw vader met Boavista in 2001. Wat heb jij daarvan meegekregen?

Silva: ‘Ik weet dat hij met Boavista Champions League heeft gespeeld (tegen Borussia Dortmund, Manchester United, Bayern München, nvdr) en dat hij een degelijke techniek had. De zaken die ik mij van hem herinner als voetballer situeren zich vooral op het einde van zijn carrière. Op voetbalvlak zijn er trouwens geen raakpunten tussen ons. Maar ik heb het hem al vaak genoeg gezegd: tegen mij had hij geen schijn van een kans gemaakt. (lacht)’

Je bent een product van de jeugdacademie van FC Porto en het Dragon Force-project en volgens jouw vader ben je een fanatieke Portista. Dat valt niet te rijmen met jouw passage bij Benfica in 2015.

Silva: ‘Héél mijn familie supportert voor Porto en ik zat bij thuiswedstrijden niet ver van de harde kern. Porto is mijn club, maar toen ik op mijn dertiende mijn broer kon volgen naar Benfica, was de keuze snel gemaakt. Mijn ouders moesten hun tienerzoon loslaten en toch vonden we allemaal dat een verhuis naar Benfica op dat moment de juiste stap was. Ik ben er gegroeid als mens en ik heb er op jonge leeftijd zaken opgepikt die mij nu nog van pas komen. De rivaliteit tussen de twee clubs is helaas zo groot dat sommige mensen niet willen begrijpen dat die twee jaar bij Benfica mij gekneed hebben als voetballer. Ik vond het fijn bij Benfica en ik moet de mensen van de club, die zich met veel warmte over mij ontfermd hebben, bedanken voor de impact die ze gehad hebben op mijn loopbaan.’

God in de Midlands

Uiteindelijk keerde je in 2017 terug naar Porto en na je doorbraak in 2019 heb je tal van records gebroken. Dat van jongste speler in de competitie, jongste speler in de Europa, jongste basisspeler, jongste doelpuntenmaker en jongste doelpuntenmaker in de competitie. Wat ging er allemaal door jouw hoofd in die periode?

Silva: ‘Na winst van de Youth League met Porto was er veel buitenlandse belangstelling, maar na Benfica had ik beslist dat ik Porto niet zou verlaten voor ik er met de A-ploeg had gespeeld. Tijdens mijn eerste wedstrijd in het Estádio do Dragão had ik overal kippenvel. Ik voelde mij zo trots. Ik had gevochten om zo ver te geraken en ik was klaar om Porto te veroveren.’

Je hebt uiteindelijk maar 21 duels voor Porto gespeeld, waarvan vijf als basisspeler. Want in de zomer van 2020, een jaar na jouw debuut, betaalde Wolverhampton 40 miljoen euro om jou naar de Premier League te halen.

Silva: ‘In voetbal zijn er bepaalde parameters die je niet in de hand hebt. Porto kampte met financiële problemen en dat was mijn manier om de club te helpen. Of ik niet liever als basisspeler vertrokken was? Ik kijk niet graag achterom. Alles gebeurt om een reden. Zelfs nu zal je mij niet horen zeggen dat ik langer bij Porto had moeten blijven.’

Je werd deze zomer door jouw landgenoot Matheus Nunes voorbijgestoken als duurste inkomende transfer van Wolverhampton. Maar heeft het prijskaartje van 40 miljoen euro jou niet met te veel druk opgezadeld?

Silva: ‘Nee, ik kan goed omgaan met druk. In feite doet het mij niets. De mensen in Oekraïne hebben met onuitstaanbare druk te maken. Families die in overlevingsmodus zitten, vaders die hun kinderen geen eten kunnen geven… Dat beschouw ik als een hachelijke situatie. Ik doe waar ik van hou, voetballen, en daar komt in mijn ogen geen druk bij kijken. En dat transferbedrag? Ik kan niet vermijden dat iedereen daar een mening over heeft en dat het iets teweegbrengt bij voetbalsupporters. Maar ik mag daar niet mee inzitten – het zou een averechts effect hebben op mijn prestaties op training en in de wedstrijden.’

In je eerste seizoen bij Wolverhampton vond je vier keer de weg naar doel. Je verbrak zelfs het record van Cristiano Ronaldo als jongste doelpuntenmaker in de Premier League

Silva: ‘Dat was die penaltygoal tegen Burnley. Ik mocht een half uur voor het einde van de match invallen bij een 2-0-achterstand en een minuut voor tijd versierde ik een strafschop. Ik stond niet op de lijst en gezien de context was het niet aan een 19-jarige invaller om te trappen. Toen flitste het door mijn hoofd dat ik die strafschop wou nemen en na wat overleg kreeg ik een go van een van mijn Portugese ploegmaats. Ik voelde mijn hart in overdrive gaan – dit was mijn moment om te scoren – en ik trapte de bal binnen.’

Maar je belangrijkste doelpunten waren de twee tegen aartsrivaal West Bromwich.

Silva: ‘Als je scoort tegen West Brom ben je hier een god, die boodschap kreeg ik op dag een mee van de supporters. En ik scoorde in de heen- en terugwedstrijd (grijnst). De fans van Wolverhampton zijn ongelooflijk. Vanaf de eerste minuut heb ik veel affectie van hen gekregen. Zelfs toen ik niet speelde. De fans stonden achter mij en ik heb geprobeerd om hen op het veld iets terug te geven.’

Vorig seizoen kon je de nul niet van de tabellen vegen. Wat onthoud je van die periode?

Silva: ‘Soms moet je dat soort episodes meemaken om een klik te maken in je hoofd. Ik moet misschien iets veranderen aan mijn manier van spelen: zo interpreteerde ik de hele situatie. Als je jong bent en je hebt niet de juiste entourage, dan kan je eronderdoor gaan. Gelukkig kon ik heel die tijd rekenen op de onvoorwaardelijke steun van mijn familie, vrienden en makelaar.’

Complete voetballer

Anderlecht was er heel vroeg bij om jou te strikken. De eerste contacten dateren al van tijdens de winterstop. Waarom heeft het zo lang geduurd voor je huurovereenkomst getekend was?

Silva: ‘In januari hoorde ik van mijn vader en makelaar voor het eerst dat er een opportuniteit was om uitgeleend te worden aan Anderlecht. Wolverhampton wilde niet meewerken aan een tussentijdse transfer, maar met Anderlecht bleven we de maanden daarna contact houden. We werden uitgenodigd op de bekerfinale tegen AA Gent en in mijn hoofd had ik al beslist dat ik voor Anderlecht wilde voetballen. Ik heb toen ook aan het bestuur duidelijk gemaakt dat Anderlecht voor mij de juiste stap was om vrijuit te kunnen spelen en mij weer te verzoenen met het voetbal.’

Was het geen risico om naar Anderlecht te komen? Tussen het moment dat je de bekerfinale tegen AA Gent bijwoonde en het officialiseren van je transfer vertrok Vincent Kompany. Bovendien waren er geen garanties dat Anderlecht de groepsfase zou halen in de Conference League. Hebben die twee zaken jou niet aan het twijfelen gebracht?

Silva: ‘No, man. Ik heb nooit getwijfeld om naar Anderlecht te komen. Ik had andere opties – een van die clubs zit zelfs in de Champions League – maar Anderlecht was de juiste move in mijn carrière. De club wilde mij echt en dat gevoel was wederzijds. Daarna was het aan de clubs om eruit te komen.’

Je beleefde tegen Oostende een droomdebuut en je bent nu al de publiekslieveling van het Lotto Park. Hoe heb je de voorbije weken beleefd?

Silva: ‘Ik heb er echt van genoten. Een heel stadion jouw naam horen zingen… Crazy! Ik sta dus elke morgen op met een glimlach op mijn gezicht. Ik denk telkens: let’s go training. Als ik er gelukkig bij loop, dan ben ik op het veld ook een betere voetballer.’

Je hebt een neus voor doelpunten en het valt op dat je alle facetten beheerst. Je scoorde al met een strak schot, met het hoofd, met een opwippertje,…

Silva: ‘Wie mijn kopbaldoelpunt tegen STVV heeft gezien, zal nooit gedacht hebben dat ik tot vorig seizoen eigenlijk niet kon koppen. Ik weet waar ik goed in ben, maar ik train om mijn niveau op te krikken. Ik heb een behoorlijke rechtervoet, maar aan mijn linkervoet is er nog wat werk. Ik trek mijn streng op voorzetten en nu wil ik mijn schoten vanop afstand perfectioneren. Ik kan hoog springen, maar mijn timing kan beter. Als je hard genoeg werkt, krijgt je wat je verdient. Daarom wil ik niets aan het toeval overlaten.’

Zegt het iets over jouw skills dat er geen lucky goal tussen zat?

Silva: ‘Begrijp mij niet verkeerd: je moet soms geluk hebben. Maar geluk komt niet op bestelling, je moet het zelf afdwingen. Ik zie mezelf als een complete aanvaller, maar ik ben nog geen afgewerkt product. Dat kan ook niet op je twintigste. Ik ben wel een betere versie van mezelf in vergelijking met vorig seizoen.’

Dubbele rol

Met treffers tegen Seraing, Oostende, STVV en Paide Linnameeskond deed je waarvoor je gehaald werd. Maar besef je dat de fans nu ook doelpunten van jou verwachten in topwedstrijden?

Silva: ‘Ik weet wat er van mij verwacht wordt, maar ik ben geen spits die enkel bezig is met zijn eigen statistieken. Als ik scoor, ben ik even van de wereld – dat geef ik grif toe – maar ik knap ook het vuile werk op. Met mijn vechtlust en de manier waarop ik druk zet en de gaten dicht loop, maak ik mij op een andere manier nuttig voor de ploeg.’

Zowel op aanvallend als verdedigend vlak sta je geen moment stil. Woeker je niet te veel met je krachten of heb je energie te veel?

Silva: ‘Ik ben nu eenmaal dat type speler. Voor een aanvaller neem ik best veel verdedigende taken op mij. Mocht ik de luchtduels, de lijf-aan-lijfgevechten met de centrale verdedigers en het gebikkel om de bal uit mijn spel wissen, dan zou ik niet meer dezelfde speler zijn. Als ik pompaf ben, zal ik uit mezelf teken doen aan de trainer dat hij er iemand anders moet opzetten. Maar ik wil geen sprint overslaan uit schrik om de match niet te kunnen uitspelen. Zo zit ik niet in elkaar.’

Op internet circuleren er filmpjes van jou als jonge snaak bij Porto. Je droeg toen al het rugnummer negen. Wanneer heb jij beslist: nu word ik aanvaller?

Silva: ‘Voetbal draait om doelpunten. Wanneer laait de passie het hoogste op bij de fans? Bij het vieren van een goal. En scoren is het beste gevoel dat je op een voetbalveld kan krijgen. Ik wilde aanvaller worden omdat scoren een obsessie was voor mij. Vroeger nam dat enorme proporties aan. Ik kon lang blijven piekeren over een gemiste kans en ik geraakte gefrustreerd als ik geen doelpunt had gemaakt. Om dat te verhelpen, werk ik met iemand die mij leert om die negatieve gevoelens te kanaliseren. Scoren of een assist geven, blijft voor mij iets wonderbaarlijks, maar ik weet ook dat ik iets kan betekenen voor de ploeg in een andere rol dan die van doelpuntenmaker.’