In deze rubriek beschrijft onze nieuwe hoofdredacteur Bart Aerts eigenzinnig wat hem het voorbije voetbalweekend is opgevallen.
1. De slechtste/beste verdediger
Kan OH Leuven het Union van dit seizoen worden? Dat vroegen we ons zaterdag op deze website af. In de confrontatie tussen beide teams op speeldag 10 was het niet helemaal duidelijk wie het thuisvoordeel had. Sinds de Brusselaars hun Europese thuismatchen in het King Power at Den Dreefstadion afwerken, kennen de supporters de weg naar Leuven. Union Saint-Gilloise speelde zaterdag tegen OHL comme à la maison: zonder complexen, vooruitgestuwd door supporters die al na twintig minuten de thuisaanhang konden overstemmen. 0-2 stond het dan, met dank aan twee centrale verdedigers: een lucky goal van Ismaïl Kandouss en een kopbaldoelpunt van Christian Burgess.
Wat is die alweer aan een straf seizoen bezig. Toen de Brit vorig seizoen pas mocht debuteren in 1A na enkele speeldagen op de bank, zei gelegenheidskapitein Casper Nielsen in de kleedkamer voor de match Union-Standard: ‘Burgie, je hebt een fantastisch mentaliteit getoond toen je niet speelde, je bent een voorbeeld voor ons allemaal. Je was de beste verdediger in 1B, toon dat vandaag op het veld.’ Vanaf die dag speelde Burgess bijna alles, heer en meester centraal in de afweer.
De geboren Londenaar heeft zijn opleiding als voetballer genoten bij Arsenal. ‘Jongens van mijn generatie waren sterker en breder.’ Na passages bij Middlesbrough FC, Hartlepool United (Britse vierde klasse) en Peterborough United (derde klasse), verkaste Burgess in 2015 naar Portsmouth FC. Vijf jaar later stonden ze bovenaan de League One met Burgess als Speler van het Jaar. In de zomer van 2020 vertrok hij gratis naar Union in 1B.
Zijn kopspel is een ijzersterk wapen in de verdediging, maar zeker ook op stilstaande fases. Dat bewees hij zaterdag eens te meer. Met zijn imposante duelkracht ontzenuwt hij vaak de aanval van de tegenstander. Om dan met één splijtende pass de vijandelijke linies te ontwrichten en de tegenaanval te lanceren.
Scheidsrechter Jonathan Lardot zal me hierin tegenspreken, na Antwerp-Union enkele weken geleden zou hij de Britse rots in de Unionbranding ‘de slechtste centrale verdediger ooit’, genoemd hebben. Het Referee Department ontkende achteraf niet dat hij dat gezegd zou hebben, maar het was uit de context gerukt. Als het waar is, dan is het vooral van de pot gerukt.
Meer uitleg kwam er toen niet. Zo willen scheidsrechters polemiek vermijden. Het gevolg zou zijn dat ze op elke uitspraak van de arbitrage of op elke gecontesteerde beslissing moeten reageren. Er valt iets voor te zeggen, natuurlijk.
2. De pratende/zwijgende scheidsrechter
De scheidsrechter van OHL-Union, Erik Lambrechts, gaf onlangs wél meer uitleg in Sjotcast, de podcast van Het Nieuwsblad. Twee uur lang zelfs. ‘Refs hebben meer stress voor het theoretisch examen dan voor Standard-Club Brugge’, zei hij onder meer. Opvallend was ook dat Lambrechts vertelde dat het enkele jaren geleden nog mogelijk was om scheidsrechters na een match vragen te stellen en ‘dat de media daar toen amper gebruik van maakten’. Op het gevaar af van een maandagse oorwurm… Wanneer ik hem dat hoorde zeggen, neuriede ik spontaan de Counting Crows: ‘Don’t it always seem to go that you don’t know what you’ve got till it’s gone’.
Lambrechts leidde de match zaterdag autoritair en met veel persoonlijkheid. Opstootjes meteen in de kiem gesmoord. Terwijl spelers van OHL de match soms leken te verwarren met het WK schwalbe en de Unionisten zich eens te meer experts in het subtiel tijdrekken toonden, negeerde hij dat met flair. Wanneer preventie van escalatie het doel is, primeert het gezond verstand op de strikte toepassing van het reglement. Zoiets. Gele kaarten trok Lambrechts alleen maar wanneer het echt nodig was. Geen scheidsrechterlijke controverse gedurende negentig minuten en dus geen enkele journalist zou een interview hebben aangevraagd, mocht het nog mogelijk geweest zijn.
Spelers interviewen is en blijft uiteraard vaste koek en MOTM Burgess had het in zijn vraaggesprek over de twaalf matchen in zes weken die de vicekampioen nu wachten. Allemaal de schuld van het Qatarese winter-WK. Ondanks het vertrek van enkele sleutelspelers lijkt de reservenbank van Union intussen wel beter gestoffeerd dan vorig seizoen. Karel Geraerts kon zaterdag kleppers als Bart Nieuwkoop, José Rodriguez en Loïc Lapoussin uit de basiself houden. Met het oog op alweer een duel in de Europa League deze week, in en tegen het Portugese Braga, geeft dat de Brusselse burger moed.
3. De verrassende/verraste debutant
Wie mist in het Dudenpark intussen Felice Mazzu nog, die bij Anderlecht hardnekkig probeert wat bij Union wél zo goed lukte? Het was zondag opnieuw zo flets en inspiratieloos. Uitgerekend ex-Anderlechtspeler Ryota Morioka maakte voor Charleroi de winning goal. Vieren deed hij ingetogen. Ook aan de bank vierden de spelers niet. Ze leken wel een time-out te houden. Blijkbaar een nieuwe vorm van tijdrekken.
‘In je hoofd wil je nu die titel’, probeerde Mazzu in de docureeks Mauve zijn spelers nog te motiveren bij het seizoensbegin. Maar Mazzu’s mayonaise der liefde en motivatie pakt niet in het Astridpark. ‘Een gebrek aan efficiëntie’, bleef de coach gisteren op de persconferentie na de match mordicus volhouden.
Maar het grote verschil met Union is dat de spelersgroep een oersterke winnaarsmentaliteit heeft, ook dit seizoen. Bij Anderlecht hebben ze dat niet of alleszins veel te weinig momenteel. En het spelintellect van iemand als Teddy Teuma ontbreekt; de aanvoerder is nog belangrijker geworden na het vertrek van Casper Nielsen.
De Deen doet het trouwens prima bij Club en hoopt vurig op een vliegticket richting Qatar. Zaterdag was hij opnieuw op de afspraak in Jan Breydel en had hij een belangrijk aandeel in het horendol spelen van KV Mechelen.
Maar straffer was het verrassende debuut van Jorne Spileers. Amper 17 jaar, al 10 jaar bij blauw-zwart en voor het eerst in de selectie van de eerste ploeg. Pas daags voordien had Carl Hoefkens hem gezegd dat hij niet naar Virton moest met Club NXT. Hij kwam godbetert met de trein naar het stadion en had in de dagen voor de match nog een strafstudie gekregen voor het gooien van kastanjes.
Ondanks de verrassing dat hij mocht starten speelde Spileers met veel vertrouwen en was hij zelden op een foutje te betrappen. ‘In het begin was er wat gezonde stress, maar eenmaal ik in de match zat en met de steun van de ervaren jongens bleef ik op mijn gemak’, zei hij achteraf. Like a boss.
Misschien moet Hoefkens Hein achterna en nu luid roepen en hard op tafel kloppen dat hij nóg een Duivel wil. Zeno Debast speelde 21 matchen bij de hoofdmacht van Anderlecht en werd Rode Duivel. Zijn 22ste partij speelde hij zondag, met nog meer flegma, getankt tijdens de twee interlands tegen Wales en Nederland. Zeldzaam lichtpunt in de paarse duisternis.
Als een 20-tal matchen de selectielat is voor Roberto Martínez zal Qatar ijdele hoop zijn voor Spileers, want voor de Duivels richting woestijn reizen speelt Club Brugge maar dertien matchen in 44 dagen meer…
Dat speelschema is al even zot als Spileers nu al associëren met het WK, maar Hoefkens heeft er toch maar weer een pion bij om te roteren. De weelde bij Club blijft groeien nu Tajon Buchanan (meteen goed voor een doelpunt) en Noa Lang (die de voorzet voor die goal trapte) opnieuw inzetbaar zijn en meteen grossierden in gretigheid. En dan is Clinton Mata nog op komst.
Bij Union was Dante Vanzeir terug uit blessure. Hij scoorde het derde en laatste doelpunt, nog maar zijn tweede competitiegoal dit seizoen. Als de pocketspits de komende weken zijn vergelijking met een ketchupfles waarmaakt (‘eens die opengaat, is die niet meer te stoppen’) en de goals blijven volgen, dan moeten we de vraag waarmee we gestart zijn, misschien anders stellen: kan Union zichzelf opvolgen als seizoensrevelatie?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier