Kamal Sowah (OH Leuven): ‘Leicester City ziet iets speciaals in mij’

Voor Kamal Sowah is voetbal zoveel meer dan doelpunten maken en poen scheppen. De Ghanees van OH Leuven wil in de eerste plaats zijn familie een beter leven geven. Gesprek met een voetballer met filantropische trekjes.

Uitzonderlijke tijden vragen uitzonderlijke maatregelen. En dus gaat het interview met Kamal Sowah niet door in de knusse kantine op het oefencomplex van OH Leuven, maar op de verharde weg naast het trainingsveld van de A-ploeg. Hoewel de wind een paar stevige kletsen uitdeelt, geeft de tengere Ghanees geen krimp. Sowah heeft een missie: triving greatness. De perfectie nastreven.

Na amper vijf maanden eerste klasse is hij goed op weg om zijn doel te bereiken. De 20-jarige middenvelder is een van de revelaties in de Jupiler League, hij schopte het bijna tot de brede selectie van de Black Stars ( zie kader) en hij mocht eind september een nieuw langdurig contract tekenen bij zijn moederclub Leicester City. ‘Leicester ziet iets speciaals in mij. Dat is de interpretatie die ik geef aan die contractverlenging, ‘ zegt Sowah. ‘Het betekent ook dat ze geloven dat ik een hoger niveau aankan dan waar ik nu zit.’

Sowah bereikte een eerste mijlpaal in zijn voetbalcarrière toen hij op aanraden van een kennis van zijn broer aansloot bij Sporting Club Accra. Hij was toen een jaar of zeven en de keuze voor de populairste club uit zijn wijk lag voor de hand. ‘Mijn moeder was niet voetbalminded. Toen mijn vader afkwam met een paar voetbalschoenen, pakte mijn ma die weer af zodat ik mij zou concentreren op mijn huiswerk.

‘Ze wilde dat ik een studiebeurs haalde om in Europa te komen studeren. Maar ik ging liever voetballen. Achteraf gezien zal mijn ma blij geweest zijn dat ik gespijbeld heb om te kunnen trainen ( lacht). Mijn vader heeft mij gepusht om door te zetten in het voetbal. Hij kocht schoenen, hij gaf mij geld om met het openbaar vervoer naar de trainingen te gaan… Zonder hem stond ik hier niet.’

Wat weet je nog van je eerste voetbalpasjes bij voor Sporting Club Accra?

Kamal Sowah: ‘Op straat leer je niet in teamverband spelen, het is er ieder voor zich. Na een van mijn eerste wedstrijden met Sporting Club Accra kreeg ik van de trainer te horen dat ik mijn ploegmaats in het spel moest betrekken.

‘Wat mij ook bijgebleven is, zijn de wedstrijdjes tegen jongens die op blote voeten moesten spelen. In het begin van de match denk je nog: ik moet oppassen dat ik die gastjes geen pijn doe met mijn noppen. Maar je gaat er zo in op dat je snel vergeet dat je tegenstander geen voetbalschoenen draagt. Anderzijds vond ik het leuk om zonder schoenen te spelen. Wanneer ik in Ghana ben, gebeurt het wel eens dat ik blootsvoets een balletje trap en dan komen al die herinneringen weer naar boven.’

Afvalrace

Je hebt je echte voetbalopleiding gehad in de Right to Dream Academy. Blijkbaar worden er elk jaar 25.000 tot 30.000 spelers getest die afkomstig zijn van heel West-Afrika en zijn er slechts een tiental gegadigden. Hoe ben jij daar binnengeraakt?

Sowah: ( knikt) ‘Ik had geluk dat Sporting Club Accra goede banden had met Right to Dream. Mijn trainer Fiifi ( Parker Hanson, nvdr) was ook scout voor Right to Dream. Maar in feite is het een heel gedoe om de uiteindelijke selectie te halen. Right to Dream organiseert in een eerste fase trials in verschillende West-Afrikaanse landen en daarna laten ze alle spelers naar Ghana komen voor een test van een week waarin elke dag spelers afvallen.

‘De eerste keer dat ik er mocht testen zat ik bij de laatste twintig, maar ik werd uiteindelijk weggestuurd. Mijn pa wist er niets van en ik ben zelfs uit het huis moeten wegglippen om te kunnen deelnemen aan de proeven. Het jaar daarop werd ik toegelaten op de academie, maar na een proefperiode van drie maanden werd ik met een onvoldoende teruggestuurd naar Sporting Club Accra. Ze zouden mij pas terughalen als ik op een aantal vlakken vorderingen had gemaakt.’

Je kreeg van Right to Dream twee keer een buis. Op zo’n jonge leeftijd moet dat toch zwaar aangekomen zijn?

Sowah: ‘Er zijn momenten geweest dat ik dacht: ik haal het niet. Maar ik ben altijd blijven voetballen. En weet je wat het leuke is aan Ghana? Dat er een hoop academies zijn die de deuren kunnen openen naar Europa. Ik heb mijn hoofd leeggemaakt en ik heb een test afgelegd op de Feyenoord Academy ( sinds 2014 heet die West African Football Academy, nvdr). Ik werd eruit gepikt en toen ik na vier maanden mijn contract mocht tekenen, hoorde ik via mijn voormalige coach van Sporting Club Accra dat Right to Dream een plaats voor mij had gereserveerd. Het aanbod van Feyenoord was op financieel vlak meer dan oké en toch koos ik voor Right to Dream. Ik had niet gedacht dat ik er ooit zou terugkeren.’

Wat heeft jou toen over de streep getrokken om dat lucratieve contract van Feyenoord links te laten liggen?

Sowah: ‘Tal van zaken. Fiifi had mij overtuigd dat die stap beter was voor mij. Right to Dream werkte toen ook samen met Manchester City en er was de getuigenis van een buurjongen die niet was geslaagd op de Feyenoord Academy. Hij zei: ‘Feyenoord zal jou alles geven, maar ze gaan jou niet naar het hoogste niveau pushen.’

‘Mijn vrienden verklaarden mij gek omdat ik niet eens een contract kreeg van Right to Dream. Mijn vader, mijn moeder en de rest van de familie waren razend op mij toen ze de bedragen hoorden die Feyenoord aan mij wilde spenderen. Maar na een paar maanden waren de plooien met iedereen gladgestreken.’

Met Right to Dream heb je aan enkele bekende toernooien deelgenomen in Europa zoals de Gothia Cup Sweden. Wat herinner je je nog van je eerste trip naar Europa?

Sowah: ‘Ik dacht: mijn droom komt uit. Een tijdje daarvoor was ik net niet goed genoeg en plots mocht ik aan Europese toernooien deelnemen. Er spookte van alles door mijn hoofd: ik kan het maken als profvoetballer, daar heb ik jaren voor gebeden. In het begin had ik heimwee naar Ghana en eenmaal terug thuis wilde ik gelijk weer het vliegtuig nemen richting Zweden.’

Kwam er ook stress bij kijken? Want je kreeg de kans om je te bewijzen aan Europese scouts.

Sowah: ‘Ik was veertien en ik mocht met een oudere leeftijdsgroep naar Europa gaan om te voetballen. Dat op zich was crazy. Ik had geen tijd om stress te hebben. Ik wist gewoon: hier moet ik zijn, hier kan ik mezelf aan de wereld tonen.’

Waardige ambassadeur

Eind januari 2018, een paar weken na je 18e verjaardag, werd je naar Leicester City getransfereerd. Hoe zijn ze jou op het spoor gekomen?

Sowah: ‘Via mijn makelaar heeft Leicester City beelden van mij gezien. Maar ik denk dat ze vooral onder de indruk waren van een match die ik tegen hen heb gespeeld met Right to Dream in de Milk Cup in Manchester.

‘Er hadden zich in het verleden al andere clubs voor mij gemeld, maar mijn makelaar had dat bewust voor mij stilgehouden. Hij wilde niet dat al die transferbeslommeringen in mijn hoofd zouden kruipen. De interesse van Leicester kon hij niet verzwijgen. Ik moest even bekomen toen mijn makelaar vertelde dat Leicester City mij een contract wilde geven. Ik zei het nog tegen mijn ma: dit kan niet waar zijn. Leicester gaf mij een unieke kans om mijn leven een andere wending te geven.’

Enkele dagen nadat je je contract had getekend bij Leicester City, streek je al neer bij OH Leuven. Je ligt al drie jaar onder contract bij The Foxes, maar je hebt er nog nooit getraind.

Sowah: ‘Klopt. Maar ik vond het geen slecht idee van Leicester om mij vanaf dag één bij Leuven te stallen. De eerste dagen zat ik in een roes: ik was 18 jaar en ik mocht meteen meetrainen bij de A-ploeg. Dat ik onder de vleugels terechtkwam van Nigel Pearson – een grote meneer in Engeland en een van de beste managers die Leicester gekend heeft – was een extra stimulans voor mij.’

Met Pearson heb je in je eerste halve seizoen amper 243 minuten gespeeld. Hij liet jou zelfs op de linksback opdraven.

Sowah: ( lacht) ‘Dat was op Moeskoren. En ik speelde toen de slechtste match in mijn carrière. In Ghana had ik op alle mogelijke posities gespeeld, maar die dag in Moeskroen was ik de weg wat kwijt. Of ik last had van zenuwen? Nee, want ik had mijn debuut al gemaakt in Play-off 2.

‘Eigenlijk ben ik niet snel nerveus. Als ik een topmatch moet spelen, dan spoel ik in mijn hoofd even terug naar de periode toen ik als 14-jarige bij de U18 van Sporting Club Accra werd gedropt. De oudere jongens waren daar niet blij mee, ze vonden dat ik op mijn leeftijd niets te zoeken had in de ploeg. Je moet op mentaal vlak gewapend zijn om met zo’n situatie om te gaan. Talent alleen volstaat niet.’

Op jouw Instagram postte je een aantal maanden geleden de volgende zin. We left home to feed home. Not to impress the street and compete with our colleagues? Wat zit er achter die boodschap?

Sowah: ‘Ik weet niet hoe andere voetballers erover denken, maar ik ben niet naar Europa gekomen om te paraderen met het talent dat ik gekregen heb. En ik wil ook niet in de clinch gaan met mijn collega’s. Ik ben hier om mijn naasten te helpen. De financiële toekomst van mijn familie verzekeren, was een van mijn belangrijkste drijfveren om profvoetballer te worden. Ze hebben zoveel voor mij gedaan dat ik hen dat ik tien keer zou moeten terugbetalen. Ik wil aan de mensen tonen dat ik de zoon ben van mijn ouders en dat ik een goede ambassadeur ben voor Ghana.’

Je familie helpen is dus belangrijker dan een betere voetballer worden. Is dat niet te veel druk voor een jonge kerel van twintig jaar?

Sowah: ‘Bij mij komt het alleszins niet op die manier binnen. Het is geen last en ik moet mij niet forceren om voor mijn familie te zorgen. Voetbal is fun en als ik goed speel, haal ik er profijt uit voor mijn familie.’

Ghanese solidariteit

In Ghana rekent niet alleen jouw naaste familie op jou, maar ook jouw verre familie, jouw vrienden en de gemeenschap waar je bent grootgebracht. Is het moeilijk om voor iedereen goed te doen?

Sowah: ‘Ik ben opgegroeid in Zongo, een ruige buurt waar van alles gebeurt. Je moet er vechten om te overleven. Maar de liefde die de mensen van Zongo mij geven, kan je niet in geld uitdrukken. Ik identificeer mij zo hard met mijn wijk dat het mij staande houdt wanneer ik op een voetbalveld sta. Ik wil iets teruggeven aan de buurt die zoveel heeft bijgebracht. Ik wil Zongo op de kaart zetten. Die mensen moeten trots zijn op mij. Mijn familie is uit Zongo verhuisd toen ik mijn eerste contract bij Leicester heb getekend, maar mij krijg je daar niet weg. Tijdens mijn vakanties in Ghana zal je mij elke dag in Zongo vinden. Zelfs mijn ma vraagt zich af waarom ik altijd daar rondhang. Maar ik ga mij echt niet anders voordoen omdat ik nu in Europa voetbal. Een buitenstaander zal Zongo wellicht als bedreigend ervaren, maar voor mij is het safe. Ik voel enkel positieve vibes als ik bij mijn maten ben.’

Onder Ghanese voetballers heerst er een grote solidariteit. Jullie gunnen elkaars succes zo blijkt.

Sowah: ‘Ja, dat is echt zo. Ik kende Nana Ampomah totaal niet, maar hij was een van de eerste jongens die mij een sms stuurde toen ik in België aankwam. Ghanezen willen elkaar helpen want we weten hoe zwaar het was om in Europa te geraken. Veel talentvolle spelers hebben niet eens de kans gekregen om Ghana te verlaten. Alleen al uit respect voor de jongens die zijn achtergebleven, moeten wij er samen alles aan doen om te slagen.’