‘Kan 2021 tot meer realisme en budgettaire controle in het voetbal leiden?’

Hoofdredacteur Jacques Sys stelt aan het begin van het nieuwe jaar enkele goede voornemens voor aan de Belgische clubs.

Een nieuw jaar zorgt doorgaans voor nieuwe voornemens. Kan het dat dit ook in de voetbalwereld leidt tot een andere manier van denken? Met meer realisme en meer budgettaire controle? Met bestuurders die zich niet langer laten leiden door de waan van het moment maar hun club bouwen en uitbouwen met respect voor de beleidslijnen die ze zelf hebben uitgetekend? Met bestuurders die de clubcultuur beschermen en zich ook nu weer, tijdens deze mercato, niet laten beïnvloeden door makelaars die hun waar aanprijzen omdat ze daar zelf beter van worden? Of is het een utopie om dat te wensen? De voetballerij is een eeuwige carrousel: alle voorspellingen blijken steeds weer holle woorden te zijn, ze houden net zo lang stand tot er drie keer na elkaar wordt verloren.

Tien trainerswissels tijdens dit seizoen in de Jupiler Pro League, een record in Europa, ook al zijn daar twee trainers bij die zelf opstapten, er zal geen enkele club zijn die zich daar vragen bij stelt. En er wordt vaak kregelig en zuur gereageerd op mensen die dat van buitenaf wel doen. Zelfkritiek is een woord dat ook in de bestuurskamer amper bestaat.

Moet er langzamerhand ook niet eens nagedacht worden over een nieuwe moraal op het veld? De manier waarop scheids- en grensrechters tijdens wedstrijden worden beschimpt, neemt zo’n groteske vormen aan dat je haast een masochist moet zijn om deze job nog te beoefenen. In die zin is de gehandhaafde schorsing van Hans Vanaken een verstandige beslissing. Het mag dan zijn dat de middenvelder in de wedstrijd tegen Eupen ten onrechte rood kreeg en de reputatie met zich meedraagt een faire speler te zijn, het betekent niet dat je eender wat mag roepen.

Trainers moeten wat dat betreft het voorbeeld geven. Zij gaan langs de lijn soms tekeer als ongeleide projectielen. Voetbal is emotie en zorgt bij momenten voor frustratie, maar dat mag geen vrijbrief zijn om de controle over zichzelf te verliezen.

De coronapandemie heeft diepe bressen geslagen in de financiële huishouding van verschillende clubs. Het is nog maar de vraag of dat tot een verminderde activiteit zal leiden tijdens de mercato. Terwijl de inkomsten de komende maanden verder zullen slinken en het niet duidelijk is door welke financiële bronnen je dat gaan compenseren. Hier en daar zijn de kernen nog altijd even groot. Toch dreigen ook nu weer een hoop buitenlanders de competitie binnen te vallen. Het is een realiteit waar iedereen zich al lang bij heeft neergelegd. Dat Cercle Brugge en RE Mouscron een paar weken geleden aan een competitiewedstrijd begonnen met amper één Belg aan de aftrap, wordt geconstateerd maar amper becommentarieerd. Het maakt, naast de niet meer te stoppen overnames, deel uit van een nieuwe realiteit.

Laten we hopen dat lege stadions maar een tijdelijke nieuwe realiteit is. Corona heeft geleerd dat het voetbal op zich niet goed genoeg is, er is interactie met de fans nodig, met die aanhangers die voor sfeer zorgen en zich in het stadion volop kunnen identificeren met hun club. Evident zal het niet zijn om die overal terug te winnen. Terwijl het voetbal zonder supporters niet kan overleven. Ze zijn en blijven het patrimonium van iedere vereniging.

Laat het een hoop zijn dat ook het voetballeven zich in 2021 normaliseert. Met sterk leiderschap en met moedige en collegiale trainers. Hoe mooi was het niet om Vincent Kompany na de thuiswedstrijd van Anderlecht tegen Beerschot de door corona getroffen tegenstander een compliment te geven voor de inzet en de passie waarmee er was gevoetbald. Dat mag dan na een overwinning gemakkelijk zijn geweest, het staat misschien wel model voor een andere manier van denken. Met meer samenhorigheid in een wereld van egoïsme.