Katrien Meire, vrouw tussen voetbalmannen: ‘Nergens pompt de testosteron zo hard als in het voetbal’

© .
Jef Van Baelen
Jef Van Baelen Journalist voor Knack

Je moet het maar doen: als jonge vrouw zonder bestuurservaring een van Engelands meest balorige clubs runnen. Ceo Katrien Meire heeft het bij Charlton Athletic niet onder de markt, maar opgeven? Staat niet in haar woordenboek. ‘Zelfs de brexit is deels mijn schuld.’

In Zuid-Londen wonen koppige mensen, en ze zijn er nog trots op ook. De arbeiderswijk Charlton ligt ten oosten van Greenwich, met zijn O2-arena, zijn nulmeridiaan en zijn Cutty Sark. De glamour van hipster-Londen lijkt in Charlton ver weg. De wijk telt één bezienswaardigheid: voetbalstadion The Valley. Heilige grond voor de supporters van Charlton Athletic. Letterlijk zelfs, want op het veldje achter de cornervlag laten de fanatieksten onder hen zich uitstrooien na hun afscheid van het aardse leven. Ooit was The Valley een van de grootste sportstadions ter wereld. 75.000 voetbalfans schreeuwden er zich doof. Vandaag mag je dat getal delen door drie. Het fiere Charlton speelt subtop in de League One, de derde klasse van het Engelse voetbal. Sportief draait de club vierkant sinds ze werd overgenomen door Roland Duchâtelet. In Engeland zien ze het voordeel van zijn veelbesproken netwerk niet.

De buitenlandse eigenaar wordt er uitgespuwd. In maart bezochten een paar honderd Charlton-supporters Sint-Truiden om er de zeventigste verjaardag van Duchâtelet te verpesten. Ze zien de eigenaar zelden in hun stadion, maar zijn spreekbuis krijgt het in Zuid-Londen zwaar te verduren. Amper 29 was Katrien Meire toen ze in 2014 door Duchâtelet in Charlton werd gedropt. Daar proberen ze de Tongerse zakenadvocate sindsdien buiten te pesten. De fans postten al eens haar ontslagbrief op de sociale media en lieten bij een thuismatch zelfs een vliegtuig over het stadion scheren met de duidelijke tekst: ‘Duchâtelet & Meire: #TimeToFly.’

Er passeerden spelersmakelaars die botweg zeiden: “Waarom praat ik met jou? Jij bent maar een vrouw, wat stel jij voor?

‘Twee mensen kregen vorig seizoen een eigen protestvliegtuig: ik en Arsène Wenger (trainer van Arsenal, nvdr). Geen slecht gezelschap’, grapt Katrien Meire. Ze kan er al mee lachen, de opstand lijkt ook geluwd. Maar het zijn zware jaren geweest. Zoals die keer dat een woeste supporter haar belaagde op de trein. Het filmpje ging viraal en leverde haar, als slachtoffer nota bene, nog meer kritiek op. The Sun noemde de jonge ceo ‘a Night-Meire’. Niemand blijft onbewogen bij zoveel negativiteit, toch? ‘Ik heb het een plaats kunnen geven’, zegt Meire. ‘Gelukkig steunde Roland mij door dik en dun. En weet je, het waren ook maar woorden. Niet leuk, maar je leert ermee leven. Ik hou een map bij met alle haatmails, elk bericht waarin men mij de vreselijkste dingen toewenst. Er zaten doodsbedreigingen bij, ja, maar eerlijk gezegd heb ik mij nooit fysiek bedreigd gevoeld. Bang worden leek me overdreven.’

Eén keer kreeg Meire het moeilijk: toen ze haar familie in Limburg lastig vielen. ‘Ze gaven een pamflet af met al wat ik verkeerd gedaan had hier bij Charlton en hingen dat her en der op in mijn thuisdorp. Dat ging veel te ver. Ik heb het idee dat ze dat ook wel inzagen. Het protest ging liggen. Onze luidste tegenstanders komen trouwens nog steeds naar elke wedstrijd. Ze benadrukken dat ze, behalve het ticket, geen pound uitgeven in het stadion. (lacht) Eigenlijk is het gek: alsof tegen het bestuur zijn op een of andere manier deel uitmaakt van hun identiteit als fan. Het seizoen dat we degradeerden, scandeerde een heel stadion mijn naam, gevolgd door the c-word. Het duurde tien minuten, maar voor mij leek het een eeuwigheid.’

Trainer Karl Robinson troostte zijn baas op zijn eigen manier: ‘Katrien, ze beledigen alleen wie het in hun ogen waard is beledigd te worden! Jij bent tenminste iemand. Beter bekend zijn als the Margaret Thatcher of Belgium dan nergens over de tongen gaan.’

Hebt u zelf fouten gemaakt?

Katrien Meire: Ik heb onderschat dat voetbal hier een andere dimensie heeft dan in België. Ik ben verknocht aan STVV, naar Belgische normen ben ik een hevige fan, maar dat stelt niets voor in vergelijking met de intensiteit waarmee Engelsen het voetbal beleven. Hun club is hun álles. Raak daaraan en je pleegt heiligschennis. Alles wat je verandert, zien ze als een belediging van de traditie. Voor mij als ceo is dat moeilijk, want ik moet wel vooruit. We willen jonge fans lokken, en misschien willen die wel eens iets nieuws. Vernieuwen zonder je oude supporters voor het hoofd te stoten, is een lastig verhaal in het Engelse voetbal.

Katrien Meire, vrouw tussen voetbalmannen: 'Nergens pompt de testosteron zo hard als in het voetbal'

Herman Van Holsbeeck, uw collega bij Anderlecht, kijkt niet graag terug naar foto’s van vijf jaar geleden. Voetbalmanager: het is een baan die zijn tol eist.

Meire: (lacht) De ceo van Brighton waarschuwde me: ‘Oh my god, Katrien, voor ik aan deze job begon, had ik nog haar!’ Loslaten kun je zo goed als nooit, het voetbal wacht op niemand. Dat hou je alleen vol als je supergedreven bent. Een voetbalclub is geen bedrijf, ook niet voor wie er werkt. Verlies drie matchen op rij en je denkt dat de wereld vergaat. De ceo moet dan zijn medewerkers van de grond rapen, terwijl hij of zij zelf ook diep zit. Gelukkig ben ik van nature optimist. De pagina snel kunnen omslaan, is het geheim van elke geslaagde manager.

Hoe bent u bij Roland Duchâtelet op de radar gekomen?

Meire: Ik las in de krant dat Roland de mediarechten van Sint-Truiden individueel wou verkopen, in plaats van collectief. Toevallig mijn expertise als advocate. Ik heb hem gemaild: ‘Kijk, ik ben fan van uw club, en ik ken daar iets van. Als u wilt, geef ik graag advies.’ Dat mailtje heeft mijn leven op zijn kop gezet. Twee uur later mocht ik langskomen.

Ik was graag advocaat, maar miste toch de onblusbare passie die ik rond het voetbalveld vond. Ergens in mijn achterhoofd zat: ooit wil ik in die sector werken.

Wat gebeurde er op kerstavond 2013?

Meire: Toen vroeg Roland mij totally out of the blue of ik directeur wou worden bij Charlton Athletic. Er was amper bedenktijd, maar die had ik ook niet nodig. Wie zegt nee tegen zo’n kans? In het begin was het eerder vaag. Roland zocht iemand ‘om hem te vertegenwoordigen binnen de club’. Ik dacht: een paar keer per maand op en af naar Londen, waarom niet? (lacht)

Van de ene dag op de andere werd ik ceo van een bedrijf van 80 mensen, spelers niet meegerekend. Zonder bestuurservaring, in een sector waarin vrouwen zeldzaam zijn, en nog eens in het buitenland ook. Allemaal drempels. Een vriend zei: ik weet niet of je heel stom bent of heel moedig. (lacht luid) Een combinatie van de twee, wellicht. In het begin was ik misschien een beetje naïef, zeker in mijn omgang met spelersmakelaars, maar dat is er nu wel uit. Een noodzakelijke leerschool. Je moet ervaren welke agenten hun vak verstaan en wie niet te vertrouwen valt.

Moeit u zich ook met het sportieve beleid?

Meire: Meer dan de gemiddelde ceo. Ik doe de transfers en onderhandel over de contracten. Als die niet uitpakken zoals gewenst, moet je begrijpen waar het aan ligt. Is het de manager? Zijn het de spelers? Kunnen de spelers niet brengen wat de coach vraagt, of willen ze niet?

Een jonge vrouw is een rariteit in uw functie. Hebt u ooit seksisme ervaren?

Meire: Ik kan er een boek over schrijven. Seksisme bestaat in alle werkomgevingen, maar nergens pompt de testosteron zo hard als in het voetbal. Op afzondering gaan met een profclub, dat is een scoutskamp maal tien. Elke vrouw die voorbijkomt, krijgt een opmerking. Bij ons op The Valley valt het mee, maar ik maak er dan ook een strijdpunt van. Diversiteit is een sterkte. Bedrijven met alleen maar mannen, daar dreigt al snel een harde, onvriendelijke sfeer te ontstaan. Mopjes maken over vrouwen, gays en al wat niet in het plaatje past, hoort erbij in het voetbal, maar je moet dat niet accepteren als een fact of life. Er zijn spelersmakelaars gepasseerd die botweg zeiden: ‘Waarom praat ik met jou? Jij bent maar een vrouw, wat stel jij voor?’ Zodra ze beseffen dat ze hun eigen ruiten hebben ingegooid, piepen ze wel anders.

Er passeerden spelersmakelaars die botweg zeiden: “Waarom praat ik met jou? Jij bent maar een vrouw, wat stel jij voor?

Het gerucht gaat dat u in de running bent voor een topjob bij de Engelse voetbalbond.

Meire: Er is een vacature waar ze graag een vrouw voor willen, maar ik kom niet in aanmerking. De Football Association wil iemand van buiten het voetbal. Dat mijn naam viel, heeft bij de Charlton-fans het een en ander losgemaakt: als de FA mij aanstelt, bewijzen ze daar pas echt hoe onbekwaam ze zijn. (lacht) Hun petitie verzamelde duizenden handtekeningen.

De stad Londen plant in deze buurt 30.000 nieuwe woningen en het valt te vermoeden dat de nieuwkomers geld zullen hebben: aan de overkant van de Theems blinken de banktorens van Canary Wharf. Goed gezien van zakenman Duchâtelet om hier een voetbalclub te kopen.

Meire: We moeten Charlton volks houden, want dat maakt ons uniek. Ga maar eens kijken bij de Londense clubs die Premier League spelen. Als je al aan kaartjes raakt, dan kosten ze je een fortuin. Arsenal vraagt meer dan 1000 pond (1125 euro) voor een seizoensabonnement. Wie kan dat betalen? Hier vind je voor een redelijke prijs nog de authentieke Engelse voetbalsfeer. Als sportief de vlam in de pan slaat, dan bezit deze club een enorm potentieel. Charlton is een slapende reus.

Ik hou van Engeland, maar het is veel meer een klassenmaatschappij dan België. In Engeland tel je pas mee als je geld hebt. Je portefeuille bepaalt waar je studeert, waar je woont, en voor een groot stuk ook wie je bent. Niet in Charlton. Bij ons is iedereen welkom.

Het viel me op dat er bij het protest niet alleen op de man of de vrouw wordt gespeeld, maar ook op het land. Belgian is bijna een scheldwoord hier.

Meire: Meer en meer voetbalclubs komen in buitenlandse handen. Dat wringt bij de Engelsen: het voetbal is van hen en dat moet zo blijven. Laatst zei iemand hier op een vergadering iets wat zo extreem xenofoob was, dat ik er koude rillingen van kreeg. ‘Belgen zijn hier niet gewenst.’ Wat zoiets in je losmaakt, valt niet te beschrijven.

Heeft de brexit er iets mee te maken?

Meire: Die is deels mijn schuld, dat kan niet anders. (lacht) De uitslag van het referendum verbaasde me niet. Al wat uit Europa of de EU komt, wordt door de media negatief ingekleurd. Ik verwacht geen drama’s van de brexit. Er komt een periode van grote onzekerheid aan, maar uiteindelijk komt het goed.

Katrien Meire, vrouw tussen voetbalmannen: 'Nergens pompt de testosteron zo hard als in het voetbal'

Dat clubnetwerk dat Roland Duchâtelet heeft uitgebouwd: wat is daar de bedoeling van?

Meire: Dat moet u Roland vragen. (lacht)

Hij antwoordt niet. En u zit hier voor me.

Meire: Het idee erachter is geweldig. Je kunt kennis delen en efficiënter omgaan met kosten. Eén keer per jaar zitten de netwerkclubs samen om te zien hoe we elkaar kunnen helpen. De manager van Alcorcón (uit de Spaanse tweede klasse, nvdr.) wou een speler van Queens Park Rangers. Wel, ik heb de contacten gelegd en mijn oor te luisteren gelegd of dat wel een interessante aankoop was. De interessantste kostendeling zijn natuurlijk transfers binnen het netwerk, maar dat blijkt lastig door het klasseverschil tussen de clubs, en het eigene van elk voetballand. In het begin hebben we dat verkeerd ingeschat. Toen haalden we spelers van Standard. Goeie voetballers, maar Engels voetbal is niet iedereen gegeven. Je moet tegen een stootje kunnen, het spel wordt niet snel stilgelegd. Charlton speelt meer dan vijftig wedstrijden per jaar en een uitmatch naar Rochdale betekent vijf uur op de bus en vijf uur terug. Het is ook niet sexy om op een koude dinsdagavond te voetballen voor een paar duizend man. Ik heb spelers geweten die de oren lieten hangen, omdat het minder glamoureus bleek dan ze het zich hadden voorgesteld.

Droomt u van de Premier League?

Meire: Toen wij het hier overnamen, dachten we snel promotie te maken, maar dat bleek naïef. Toen speelden we nog in the Championship, de Engelse tweede klasse. Financieel-economisch is dat waarschijnlijk de minst verantwoorde voetbalcompetitie ter wereld. Iedere club bloedt geld om toch maar naar de Premier League te kunnen. Je moet 50 miljoen pond inzetten, louter om kans te maken op promotie. Geschift.

Uw baas heeft geld.

Meire: Maar hij gooit het niet graag over de balk, en gelijk heeft hij, nee? Charlton is, zoals haast elke Engelse club, verliesgevend, maar op termijn willen we graag zo veel mogelijk zelfbedruipend zijn. Wij vinden dat goed bestuur, onze tegenstanders zullen het interpreteren als een gebrek aan ambitie.

Roland is niet als andere eigenaars. Ego of emotie spelen bij hem geen rol, en dat is ook zijn kracht. De eigenaar van Everton vertelde me dat het voetbal hem ziek had gemaakt: je steekt er je geld, al je passie en kunde in en nog word je bedolven onder de kritiek. Nee, dan bekijk je het beter een beetje zakelijker.

Katrien Meire, vrouw tussen voetbalmannen: 'Nergens pompt de testosteron zo hard als in het voetbal'

De fans van Charlton verwijten Roland Duchâtelet dat hij nooit in het stadion zit. Waarom komt hij niet gewoon eens?

Meire: Roland is een drukbezet man, en wil in het weekend bij zijn familie zijn. Dat is een levenskeuze waar je eigenlijk alleen maar respect voor kunt hebben. Het wil niet zeggen dat hij niet om Charlton geeft, waarom zou hij anders zo veel in deze club investeren?

Toen de kritiek losbarstte, zou het voor u toch ook mooi zijn geweest als er iemand naast u stond om de klappen mee op te vangen?

Meire: Roland heeft mij achter de schermen honderd procent gesteund, maar en plein public uitgescholden worden, daar wordt niemand beter van. Geloof me, ik weet er alles van. (lacht)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content