Amateurclub Diegem Sport: ‘Een fusie hoeft niet voor ons’

Sommige dorpen hebben een voetbalclub in de nationale amateurreeksen. Bij Diegem Sport in Vlaams-Brabant vinden ze dat best leefbaar.

Vorig weekend verloor Diegem Sport de topwedstrijd in tweede nationale amateurs op het veld van leider Lyra-Lierse met 3-1. Achteraf was sportief coördinator Pieter Jacobs, zoon van voormalig eersteklassetrainer Ariël Jacobs, best trots op de ploeg: ‘Omdat we het met een ploeg die gemiddeld vier jaar jonger was tegen een club met een veel groter budget prima deden tot minuut 78, toen we 1-0 voorstonden.’ Lyra-Lierse is in die reeks, samen met de nummer twee Hoogstraten, favoriet voor de titel.

Diegem zakte na een goeie start met een 2 op 12 wat weg en staat nu halfweg de rangschikking. ‘De ambitie bij ons is in de linkerkolom eindigen, maar de sportief verantwoordelijken zijn het erover eens dat we mogen mikken op de top vijf’, meent Jacobs.

Geen dure spelers

De gemeente Diegem leunt aan bij Brussel – als het verkeer meezit, sta je op minder dan een halfuur aan de Grote Markt – maar behield zijn dorps karakter, al is de bevolking de laatste decennia flink toegenomen. Toch gaat het nog altijd maar om zo’n 6.000 inwoners, samen met die andere fusiegemeente Machelen goed voor 16.000 inwoners. Maar de noodzaak tot fuseren voelt de club niet. ‘Dat hoeft voor ons niet. Zoals wij nu werken, mikkend op eigen jeugd, zonder tekengelden of dure contractspelers, is dit niveau perfect leefbaar’, stelt Pieter Jacobs vast.

Eigenlijk verloopt het voetbal in Diegem vandaag zoals voorheen. Weinig spelers of vrijwilligers hebben afgehaakt. Er komt niet meer maar ook niet minder volk naar de wedstrijden. Dat zijn er doorsnee 200 tot 300 en voor een derby tegen Londerzeel of een match tegen een traditieclub als Eendracht Aalst al eens 500 tot 600.

Covid Safe Ticket

Hij had verwacht dat de impact van corona veel groter zou zijn op clubs uit het amateurvoetbal: ‘Ik hoor sommige clubs wel zeggen dat ze bezuinigd hebben op de spelerscontracten, maar er zijn weinig clubs weggevallen, al zullen we pas na de heenronde, wanneer iedereen tegen iedereen gespeeld heeft, een zicht krijgen op de waardeverhoudingen.’

Nieuw wordt vanaf dit weekend de invoering van het Covid Safe Ticket voor spelers en toeschouwers, maar ook daar verwacht de club geen probleem. ‘Het kan de paar overgebleven spelers die nog niet gevaccineerd waren over de streep trekken’, verwacht hij. ‘Want anders zetten ze zichzelf buitenspel.’

Zelf opgeleide spelers

Zelf behield Diegem Sport dit jaar na corona voor 85 procent de kern van vorig jaar, plus dezelfde trainer én dezelfde filosofie. Die bepaalt dat minstens 50 procent van de kern moet bestaan uit zelf opgeleide spelers. Dat lukt moeiteloos in een club die al jaren vol inzet op eigen jeugd, die voor de betere jeugd een samenwerkingsakkoord met Club Brugge heeft en die elk jaar van onderin nog zo veel instroom heeft dat het steeds jeugdspelers moet teleurstellen en weigeren.

‘Dit jaar maakten zelfs al een paar spelers van Jong Diegem speelminuten in het eerste’, zegt Pieter Jacobs fier. Jong Diegem is een recent project waarbij de club spelers uit de U17 en U19 een tot drie jaar lang probeert klaar te stomen voor het eerste elftal. Eerst gebeurde dat met een ploeg in derde provinciale, nu in de reservereeks van tweede nationale. ‘Omdat er een paar nadelen aan dat eerste systeem zaten’, leerde Jacobs. ‘Ten eerste belandde je wel eens op accommodaties die er niet goed bij lagen en waar de verlichting te wensen overliet. Anderzijds bleek toch dat het ritme in de reservenreeks van nationale veel hoger ligt dan in derde provinciale. Positief was dan wel weer dat die jongens leerden waar winnen om gaat.’ Het is iets waar hij straks naar uitkijkt: hoe de betere jeugdelftallen van een aantal eersteklassers zich gaan presenteren in competitievoetbal met stijgen en dalen: ‘We merken dat ook zelf als we spelers krijgen uit een jeugdopleiding van eerste- of tweedeklassers. Die onderschatten vaak het niveau van het amateurvoetbal in eerste, tweede of derde nationale. We hebben er hier al veel zien passeren die dachten dat ze met zo’n topopleiding fluitend in het eerste elftal zouden belanden bij ons, maar die verder moesten afdalen naar provinciale. Dat is een klap voor zo’n jongen die gans zijn jeugd droomde van een profcontract, met ouders die jaarlijks honderden of duizenden kilometer hebben gereden om die droom waar te maken.’