Lukasz Teodorczyk kan een kleedkamer voor zich winnen, maar heeft de publieke opinie tegen zich. Na een anoniem verblijf in Italië duikt de ex-aanvaller van Anderlecht weer op bij Charleroi.
De eerste keer dat Lukasz Teodorczyk het pad van Charleroi kruiste, had zijn toekomstige ploegmakker Dorian Dessoleil nog haar. En was Nicolae Stanciu enorm populair bij Anderlecht. In zijn debuutmatch voor paars-wit had de Roemeen, die enkele dagen eerder voor acht miljoen euro werd overgenomen, het publiek verbijsterd met zijn genialiteit. Het is 11 september 2016. De vier doelpunten van Teodorczyk en zijn huurprijs van een miljoen euro wegen helemaal niet op tegen de perfecte show van de man die het champagnevoetbal opnieuw naar Anderlecht moet brengen.
Stanciu zou niet lang standhouden in het pragmatische voetbal van René Weiler. De Zwitser had het meer voor zijn lange Pool die een natuurlijke aanleg lijkt te hebben voor countervoetbal. Zes maanden na zijn aankomst in het Astridpark zit Teodorczyk al aan 24 goals voor Anderlecht. Tachtig procent zijn smashes die de netten van de tegenstanders openrijten. ‘Hij was zelfs in staat om met zijn oor te scoren’, vertelde Davy Roef in een interview met Sport/Voetbalmagazine in december 2016 in een periode waarin de Pool net zijn hoogdagen achter de rug had. Roef is een bevoorrecht slachtoffer van Teo tijdens de trainingsessies. Tegelijkertijd doet Teo ook de assistmeter van Uros Spajic, Ivan Obradovic, Alexandre Chipciu en Massimo Bruno snel oplopen. ‘Ik weet niet of wij echt veel verdiensten hadden aan die assists’, zegt Bruno al lachend. ‘Hij was de enige van de ploeg die scoorde. Aan wie anders moesten we de bal geven? Hij was on fire. Niet meer, niet minder.’
Op het veld is hij een echte pitbull, daarbuiten is het een crème van een gast.’
Binnen enkele weken, zodra hij hersteld is van zijn zware knieblessure, hoopt Bruno dat hij zijn voormalige handlanger opnieuw zal kunnen bijstaan in de basisploeg van Karim Belhocine. Maar ook Teodorczyk komt matchritme tekort. Zijn laatste officiële wedstrijd dateert nog maar van 15 juli, maar we moeten al twintig maanden terugspoelen om zijn laatste en enige doelpunt in de Serie A met Udinese terug te vinden. ‘Ik herinner mij die match tegen Chievo’, aldus Bram Nuytinck, die een jaar voor de Pool neerstreek in Friuli. ‘Hij was een paar maanden out geweest en hij mocht acht minuten invallen bij een 0-0-score. Bij een van zijn eerste balcontacten werd hij in de grote rechthoek neergehaald en kregen we een strafschop! Hij heeft geen moment getalmd: hij nam de bal en iedereen mocht weten dat hij zou trappen. Toen dacht ik: dat is de Teo die ik ken. Dat is de man die altijd wil scoren.’
De Nederlandse verdediger, goed voor 157 duels in het shirt van Anderlecht, vertelt er niet bij dat de doelpoging van Teo gestopt werd door de doelman. Waarna het leer toevallig in zijn voeten belandde en hij de klus simpel kon afmaken. De hele fase is een metafoor voor zijn twee miserabele jaren in Italië: hij wisselt roekeloze voorvallen af met periodes waarin hij ingehaald wordt door de harde realiteit van het calcio.
Poolse pitbull
‘Door herhaaldelijke blessures heeft Teo twee moeilijke jaren gekend’, benadrukt Nuytinck. ‘Maar je moet hem één ding nageven: hij is een vechter. Hij had al snel door dat hij geen eerste keuze was en toch heeft hij nooit de armen laten hangen. Hij bleef hard trainen om terug te komen, maar elke keer ging er wel iets fout. Soms zat hij in de wedstrijdkern en mocht hij een paar minuten invallen. In de nasleep daarvan raakte hij opnieuw geblesseerd… Maar op zijn houding viel niets aan te merken.’
In Charleroi was een mogelijk attitudeprobleem van de aanvaller ook geen gespreksonderwerp. Iedereen was ervan overtuigd dat de mentaliteit van de speler perfect zou passen in de groep van Belhocine. Het enige waar ze bij de Zebra’s over twijfelden, was het gestel van de doublure van Kevah Rezaei. Na een batterij aan testen en een grondige studie van het gedetailleerde rapport, was het bestuur gerustgesteld. Maar Belhocine had het laatste woord. ‘Hij zei letterlijk: als je die transfer erdoor krijgt, dan moet je het doen’, vertelt Mehdi Bayat. ‘Dankzij de goede relaties tussen Mogi en Udinese wisten we van meet af aan of een deal plausibel was. En op een kleine week was alles afgerond.’
De deal werd vlotjes afgerond, maar Charleroi kreeg hem zeker niet cadeau. Intern werden er zelfs vragen gesteld over het nut van een dergelijke investering voor een speler van 29 jaar wiens aankoopoptie het niet kon financieren. Omdat het salaris van de Pool aan de normen van de Serie A voldeed, heeft de leider in de Jupiler Pro League een zware inspanning moeten doen om hem naar België te halen. Hij wordt de facto een van de bestbetaalde spelers in de kern en zelfs dan zal Udinese elke maand een deel van het loon moeten bijpassen.
Nadat Belhocine verzekerd was dat Teo complementair zou zijn met de profielen die hij al in zijn kern had, was er geen reden meer om de transfer tegen te houden. Er was interesse vanuit Turkije, maar de speler zou zelf aangegeven hebben dat hij naar Charleroi wilde. Om opnieuw samen te werken met Belhocine, die hij had leren kennen als T2 bij Anderlecht, en om herenigd te worden met zijn voormalige Brusselse makkers Ryota Morioka en Bruno. ‘Zoals gewoonlijk hebben wij de transfer via de media vernomen. We wisten van niets’, aldus Bruno. ‘Een speler als Teo weiger je niet. In de kleedkamer is hij super chill. Op het veld is hij een echte pitbull, daarbuiten is het een crème van een gast.’
Veelzijdige persoonlijkheid
Teodorczyk heeft zo’n grote aaibaarheidsfactor dat je hem veel vergeeft. In januari 2018, tijdens de winterstage in La Manga, kwam hij na een zieltogend seizoensbegin met slechts drie doelpunten in zeventien wedstrijden als tweede uit de bus in de uitverkiezing van ‘grappigste speler van het jaar’. Een zekere Frank Boeckx ging met de Oscar lopen, maar met zijn tweede plaats bewees de Pool dat niemand hem de rug toekeerde ondanks zijn vreemde uitspattingen en enkele aanslagen op de ledematen van de jongeren Francis Amuzu en Edo Kayembe. Met zijn atypische persoonlijkheid slaagde hij er schijnbaar in om iedereen te vertederen. ‘De media denken dat Teo niet toegankelijk is, maar in werkelijkheid is hij een open boek’, aldus Boeckx, die destijds de bondgenoot was van Teodorczyk in de kleedkamer. ‘Hij houdt er gewoon niet van om met de pers te praten. ( zie kader, nvdr) Maar op zich is hij cool. Het is iemand met wie je kan lachen.’
Volgens Boeckx, ten tijde van Weiler de onbetwistbare titularis in doel, was het geen toeval dat Teodorczyk destijds het beste seizoen uit zijn carrière speelde en de stunts aan elkaar reeg. ‘We pushten elkaar door kleine weddenschappen af te sluiten op training. Als hij vijf keer of meer kon scoren, moest ik bijvoorbeeld zijn schoenen kuisen. Slaagde hij daar niet in, dan moest hij mijn schoenen schoonmaken. Bon, ik heb vaak zijn schoeisel in mijn handen gehad, maar uiteindelijk wonnen we wel de titel.’ ( lacht)
Dat Teo niet gemaakt was voor de Serie A, geloof ik niet.’
In de tactische organisatie van Weiler, een 4-3-3 waarbij het zwaartepunt bij de wingers lag, kon de topschutter van het seizoen 2016/17 zich helemaal uitleven. Onder Hein Vanhaezebrouck en zeker in Italië was hij niet bij machte om dezelfde prestaties neer te zetten. ‘De Serie A is speciaal. Je kan het niet vergelijken met de Belgische of Nederlandse competitie’, legt Nuytinck uit. ‘Iedereen weet dat verdedigen er tot een kunst verheven is. Voor een aanvaller is het dus moeilijk om zich los te maken van zijn tegenstanders. Maar dat Teo niet gemaakt was voor de Serie A, geloof ik niet. Het spel van Udinese lag hem niet – en vice versa – en dat had ook te maken met de 5-3-2 die de trainer gebruikte. We speelden met een laag blok en in dat systeem waren de aanvallers verplicht om bijna op de eigen helft terug te zakken om de bal te vragen.’
Teodorczyk krijgt nu zeven maanden om te bewijzen dat hij iets kan uitrichten in het team van Belhocine. In januari 2018, zo’n drie maanden na zijn aantreden, moest HVH toegeven dat hij nog altijd niet begrepen had hoe hij zijn goalgetter het best kon laten renderen. ‘Het is niet evident om te ontrafelen hoe hij in elkaar zit’, verklaarde Vanhaezebrouck tijdens een persmoment in La Manga. ‘Hij leeft in zijn eigen wereld. Hij kan binnen de vijf minuten een moment van frustratie afwisselen met een kwinkslag.’
Vervanger van Dzeko
Teo valt niet alleen moeilijk te doorgronden, maar in zijn tweede seizoen viel zijn doelpuntenproductie ook helemaal stil. Vooral de Champions Leaguematch tegen Bayern München in de herfst van 2017 heeft lang door zijn hoofd gespookt. Die dag verloor hij drie keer zijn rechtstreeks duel met de Beierse doelman en daarna kwam hij snel op een zijspoor terecht bij Anderlecht. Na nieuwjaar, net voor de machtswissel tussen Roger Vanden Stock en Marc Coucke, werd een eerste poging ondernomen om Teo te dumpen. Binnen het directiecomité was de steun voor de Pool bijna nihil en iedereen had er zelfs baat bij om hem voor een goede prijs te verkopen voor Coucke zijn officiële intrede zou maken. Hij werd aangeboden bij Nantes, Bordeaux, Málaga, Hamburg en Atalanta en zijn makelaar beweerde dat AS Roma zowaar in de rij stond mocht Edin Dzeko vertrekken. Eind februari probeerde Herman Van Holsbeeck hem nog te slijten op de Aziatische markt, maar het draaide nogmaals op niets uit.
De hete aardappel werd ten slotte naar Coucke doorgeschoven, die in de eerste dagen van zijn voorzitterschap een band probeerde te scheppen met zijn Poolse scherpschutter. Het plan leek te werken: in zijn eerste wedstrijd als big boss van Anderlecht zag Coucke hoe Teodorczyk drie keer scoorde tegen RE Mouscron. Teo was gelanceerd. Maar een half jaar later werd het optimisme van Coucke gekelderd na de degradatie van Teo naar plaats vier in de hiërarchie achter Landy Dimata, Ivan Santini en zelfs Mohammed Dauda. 743 dagen na zijn aankomst op Neerpede ruilde hij de Belgische hoofdstad in voor het netwerk van de familie Pozzo, die aan het hoofd staat van Watford, Udinese en Granada. Luc Devroe beet zijn tanden stuk op het dossier, waardoor Mogi Bayat in actie moest schieten. Bayat was blijkbaar de enige in België die wist hoe hij het complexe dossier kon afronden.
Er was sprake van een transferbedrag van 3,5 miljoen euro. Vier keer minder dan wat Anderlecht achttien maanden eerder voor Teo wilde vangen na zijn verbluffende debuut in het shirt van Anderlecht. Het is het zoveelste bewijs dat het vakmanschap vereist om een speler op het juiste tijdstip te kopen of te verkopen. En net in die discipline steekt Sporting Charleroi er al een tijdje bovenuit. Het aan- en verkoopbeleid van de Carolo’s draait al jaren zo goed dat Dessoleil er in de tussentijd zijn haren bij verloren heeft.
Teo de geheimzinnige
Lukasz Teodorczyk heeft alvast één ding gemeen met zijn nieuwe trainer Karim Belhocine: buiten de verplichte persmomenten geeft hij nooit individuele interviews. De coach van de Carolo’s blijft liever op het achterplan, de Poolse aanvaller van zijn kant houdt vast aan een oude gewoonte. De ellende begon in 2012 na de publicatie van een artikel over de moeilijke jeugd van Teo in Zuromin, een stadje met 9000 zielen gelegen in het noorden van Polen. In het stuk werd in geuren en kleuren beschreven hoe zijn alcoholverslaafde vader gewelddadig uit de hoek kon komen en zijn gezin uiteindelijk achterliet. Hoe zijn moeder alle moeite had om de eindjes aan elkaar te knopen. En hoe Thomas, de oudste van de drie zonen, een duidelijke voorliefde had voor stelen en drugs. De karikaturale voorstelling van zijn privéleven viel niet in goede aarde bij de jonge Lukasz en blijkbaar heeft hij dat voorval nooit verteerd.
Een belangrijk hoofdstuk werd toen overgeslagen. Want ondanks zijn grillige jeugd werkte ‘Shazza’, zoals zijn vrienden hem destijds noemden, zich op tot de mascotte van zijn middelbare school. Het duurde niet lang voor heel Zuromin aan zijn voeten lag. Tijdens de lessen was hij pure middelmaat, maar daarbuiten was hij de vedette van de speelplaats. Teodorczyk rijfde de sportprijzen binnen en tegelijk ontpopte hij zich tot dé grote belofte van de lokale club Wkra Zuromin. Om zijn mama Teresa zo lang mogelijk te kunnen helpen, zou hij pas op zijn 18e het nest verlaten.
Wanneer hij over het asfalt van zijn school racete, liet niets uitschijnen dat hij thuis met persoonlijke problemen kampte. In het weekend was hij een coole puber, die bovendien aan de basis lag van de succesvolle fuiven die een keer per maand georganiseerd werden. Hij is tegelijk deejay, zanger en zelfs breakdancer, maar hij haat het om in een hoekje te kruipen. Hij engageerde zich ook voor de plaatselijke versie van de Warmste Week. Tien jaar nadat hij het ouderlijke huis verliet in 2010, en acht jaar na zijn laatste een-op-eeninterview, is Lukasz Teodorczyk ogenschijnlijk een gelukkig man. Maar dat geluk deelt hij enkel met zijn naasten.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
