Matej Mitrovic: ‘Ik houd er niet van om zomaar spelers neer te schoppen’

Opgegroeid in een gehucht van geen 150 inwoners, gevoetbald in een metropool waar 15 miljoen mensen elkaar bijna vertrappelen en nu aan de slag in een provinciestad. Een ontmoeting met Matej Mitrovic, de centrale verdediger van Club Brugge.

Het is dinsdagnamiddag en ook in Brugge piept de zon voorzichtig door het wolkendek, maar het gezicht van Anthony Limbombe staat op onweer. Twee vrouwelijke fans die in blauw-zwarte training op de stoep voor de Clubkantoren zitten, roepen schuchter ‘Anthony.’ De winger loopt ze, op weg naar de parking, voorbij. Verzonken in gedachten? Dromen van een nieuwe voetbalbestemming? Huddersfield Town mag wegens het overschrijden van de Engelse deadline definitief worden geschrapt, een paar dagen ervoor werd hij aan FC Nantes gelinkt. Maar die dinsdagnamiddag, na een individuele training, is het nog altijd hopen op verlossend nieuws.

Anderhalf uur ervoor was Matej Mitrovic (24) aan tafel geschoven. Interviews zijn niet zijn ding (’te verlegen’), maar in het hoofd van de Kroatische centrale verdediger scheen de zon wél. Meer dan twee maanden moest hij wachten op een akkoord tussen Club Brugge en Besiktas, waar hij in januari 2017 een contract voor vier seizoenen had getekend. Volgens Kaan Bayazit, editor-in-chief van de sportwebsite Besiktas International, betaalde de Turkse club 4,2 miljoen euro voor de toen 22-jarige Kroaat, die in zijn eerste half jaar 600.000 euro en in de drie volgende seizoenen telkens 1,2 miljoen zou cashen.

Hij speelde er amper, werd in de winterstop van vorig seizoen aan Club uitgeleend en hoopte op een definitief verblijf in het Jan Breydelstadion, maar moest uiteindelijk naar Istanbul terugkeren. Gevangen in een gouden kooi. Hij ging met De Zwarte Adelaars op oefenkamp naar Slovakije en Oostenrijk, nadat hij ook al als 24e man uit de Kroatische WK-selectie was gevallen ( zie kader).

Een moeilijke periode, geeft hij toe. ‘Het was niet vervelend om terug te keren naar Istanbul – zo professioneel moet je zijn – maar ik besefte wel dat mijn toekomst wellicht elders zou liggen.’ Midden juli geraakten de twee clubs er dan toch uit. Blauw-zwart legde om en bij de 3,5 miljoen op tafel voor de centrale verdediger, die een contract voor vier seizoenen tekende. Wellicht niet aan Turkse voorwaarden, maar daar kon hij mee leven. ‘Geld is belangrijk, toch wel, maar elke week kunnen spelen is nog veel belangrijker. En: als je te lang op de bank zit, dan zal je op de duur óók moeten inleveren.’

Wijndomein

Matej Mitrovic groeide op in Lukac, een gehucht van amper 150 inwoners in de schaduw van Kutjevo, de wijnhoofdstad van continentaal Kroatië, omgeven door bergen en ongerepte bossen. ‘Nog niet ontdekt door toeristen, maar West-Slavonië is een fantastische plaats om ooit eens te bezoeken.’ Een vergeten parel in de vruchtbare vallei van Pozega, waar jaarlijks honderdduizenden flessen witte en rode wijn – grasevina, pinot gris, pinot blanc, traminac en Rheinriesling – worden gebotteld en geëxporteerd.

Zijn oudste broer, Petar (32), werkt in de verzekeringsbranche, Josip (28) ging na zijn studie aan de slag in het wijnbouwbedrijf van vader. ‘Een klein domeintje, ongeveer 15.000 flessen per jaar. Typisch voor onze streek: veel kleine wijnboertjes, zoals mijn vader en oom, die uitstekende wijnen produceren.’

Drink je zelf wijn?

Matej Mitrovic: ‘Een glaasje rood, dat kan nog net voor een voetballer, maar na de wedstrijd drink ik toch liever een biertje. Of twee. ( lacht) Toen ik er nog woonde, vond ik het geweldig om te zien hoe alle mensen op een koude februariavond samenkwamen en op het dorpsplein hun beste wijnen en zelfgemaakte worsten voorstelden. Een groot kampvuur, livemuziek, zingen en dansen, samen eten en drinken. Fantastische avonden, hoor.

‘Toen ik nog een kind was, hielpen we allemaal mee om de wijnranken te onderhouden, toen nog met onze grootouders. En als er geoogst moest worden, dan werden vrienden en familieleden opgetrommeld. Alle wijnboeren hielpen elkaar. De ene dag snoeien op het domein van vader, enkele dagen erna ergens anders. Heel veel solidariteit, maar dat is nu een stuk moeilijker geworden omdat er heel veel jonge mensen vertrokken zijn. Een leegloop. Er zijn weinig goede jobs in de regio, waardoor jongeren op zoek gaan naar een betere toekomst in Duitsland of Oostenrijk. Zelfs in onze grootste steden – Zagreb en Split – vertrekken ze na hun studie naar het buitenland, waar ze veel beter betaald worden.’

Welke plaats had voetbal in het leven van je familie?

Mitrovic: ‘De tien of vijftien kinderen van het dorp kwamen elke dag samen om te voetballen. Op mijn achtste kon ik me aansluiten bij NK Kutjevo, een klein clubje waar mijn vader toen voorzitter was. Als kind supporterde ik voor Dinamo Zagbreb, de club die vooral in onze regio heel populair is, want in Oost-Kroatië voetbalt alleen Osijek op het hoogste niveau. Ik heb heel weinig wedstrijden gezien in Zagreb, zo’n 200 kilometer van Lukac, maar als kereltje van 14 jaar was ik er wel bij voor de Champions Leaguematch tegen Werder Bremen.

‘Mijn vader heeft me nooit gezegd waar ik moest voetballen en respecteerde mijn keuze toen ik na drie jaar naar Kamen Ingrad vertrok, een club die toen nog in eerste klasse speelde. Daar en bij Papuk Velika ( de opvolger van het failliete Kamen Ingrad, nvdr) heb ik kunnen samenwerken met twee coaches – Damir en Dalibor Bognar – die voor mijn carrière enorm belangrijk zijn geweest. Zij hebben me, bij manier van spreken, ontdekt. En nu, meer dan tien jaar later, helpen ze me nog altijd om de juiste beslissingen te nemen. Ik heb een makelaar ( ex-internationalIvan Cvjetkovic, die tussen 1987 en 1991 bij Sint-Truiden speelde, nvdr), maar zij geven me goede raad en komen geregeld op bezoek. Vorig jaar in Istanbul, nu in Brugge.’

Verdedigende middenvelder

Hoe moeilijk was het om op je 17e naar Cibalia Vinkovci te vertrekken?

Mitrovic: ‘Niet gemakkelijk, want ik was altijd bij mijn familie geweest en plots zat ik 140 kilometer van huis. Helemaal alleen. Het was wel een bewuste keuze: mocht ik na een paar jaar merken dat ik als voetballer niet zou slagen, dan kon ik er nog altijd beginnen te studeren. Maar al bij al is het vrij goed meegevallen. De eerste zes maanden kreeg ik een kamertje in het stadion, waar ook nog tien andere jonge gasten woonden, daarna ben ik naar een appartement verhuisd. Zelf koken? Neen. Ik kon dagelijks iets eten in het stadion. Gelukkig maar ( lacht).’

Wat zegt de datum 25 februari 2012 jou?

Mitrovic: ‘Mijn eerste invalbeurt in eerste klasse, op het veld van Slaven Belupo. Als rechtsback! Bij mijn vorige clubs speelde ik altijd als verdedigende middenvelder, maar op dat moment hadden ze bij Cibalia een verdediger nodig. Ik moet het vrij goed gedaan hebben, want in het tweede seizoen heb ik alles gespeeld. Zowel centraal in de verdediging als op de twee flanken. Dat ik als middenvelder ben opgeleid, heeft me wellicht geholpen. Ik voel me vrij comfortabel aan de bal.’

Nochtans monteerden de makers van Extra Time na de match tegen KV Kortrijk vier fases aan elkaar waarin je telkens een verkeerde pass gaf. ‘Niet gewend om in een verdediging met drie geen rechtstreekse tegenstander te hebben’, klonk het.

Mitrovic: ‘Oei, is dat zo? Niet gezien. Ik kan maar beter niet kijken. ( Lacht) Het zal toeval geweest zijn. De coach heeft me hier al op de drie posities gezet, dat wil toch ook wat zeggen, denk ik. Met drie achteraan is oké voor mij, zolang we maar goed communiceren.’

Opvallend: in iets meer dan twee seizoenen pakte je bij Cibalia geen enkele gele kaart.

Mitrovic: ‘Raar voor een verdediger, niet? En zeker bij een klein team. Maar vorig seizoen kreeg ik in Brugge ook amper twee keer geel, dit seizoen zelfs nog geen enkele keer. Ik heb er niet meteen een verklaring voor, alleen dat ik er niet van houd om spelers zomaar neer te schoppen.’

Twee keer kampioen

Bij Cibalia en Rijeka speelde je met rugnummer 15. Waarom?

Mitrovic: ‘Toeval. Ik kwam over van de junioren en het was het enige nummer dat nog vrij was. Niet zo belangrijk, vond ik. Maar toen ik naar Rijeka ging, was dat net hetzelfde. Bij Besiktas speelde de kapitein – Oguzhan Özyakup – al met 15. Dat was dus uitgesloten, waardoor ik het nummer 2 kreeg. Hier heb ik wel doelbewust voor 15 gekozen. Het is een ritueel geworden.’

Na de degradatie met Cibalia verkaste je in de zomer van 2013, nog altijd maar 19 jaar, naar Rijeka. Je kostte 130.000 euro, een belachelijk laag bedrag.

Mitrovic: ‘Zeker als je de transfersommen van de laatste jaren bekijkt, was dat peanuts. Een goede keuze: grotere stad en toen de derde club van het land – na Dinamo en Hajduk – die bezig was met de bouw van een nieuw stadion. Maar ook daar heb ik zes maanden bijna niet gespeeld. Tot er een aantal verdedigers geblesseerd was en de trainer mij wel moest opstellen. Je hebt toch altijd een beetje geluk nodig.

‘En: op het einde van dat eerste seizoen wonnen we de beker. Uitgerekend tegen Dinamo, de club waarvoor ik in mijn jeugd supporterde. In de heenwedstrijd wonnen we in Zagreb met 0-1 na een doelpunt van Ivan ( Tomecak, nvdr), in de terugwedstrijd kopte ík de 1-0 binnen. De twee Bruggelingen ( lacht). Vanaf toen heb ik zo goed als alles gespeeld, ook in de Europa League. We pakten zeven punten in een groep met Standard, Feyenoord en Sevilla: mooie herinneringen.’

Waren die wedstrijden tegen Dinamo Zagreb de belangrijkste van het seizoen?

Mitrovic: ‘Onze fans haatten vooral Hajduk, maar op dat moment waren wij de grootste concurrent van Dinamo, dat elf jaar op rij kampioen van Kroatië werd. In dat opzicht waren het grote matchen, ja.’

En uitgerekend het seizoen dat Rijeka kampioen werd, was jij enkele maanden ervoor in de winterstop naar Besiktas vertrokken. Geen gelukkige beslissing.

Mitrovic: ‘We stonden eerste en hadden echt een goede ploeg, waarin er enorm veel vriendschap tussen de spelers was. We waren altijd samen, ook als we niet moesten spelen of trainen. Ik dacht niet aan vertrekken, maar toen die interesse er plots was, zei ik tegen mezelf: ‘Waarom niet? Wéér een stapje hoger.’ Al was het achteraf bekeken misschien net iets te vroeg. Toen Rijeka kampioen werd en opnieuw de beker won, ben ik nog even goeiedag gaan zeggen en heb ik mijn twee medailles gekregen. En: dat seizoen pakte ik ook in Turkije de titel.’

Maar in de competitie stond je slechts twee keer in de basis.

Mitrovic: ‘Dat scheelt natuurlijk, maar in de Europa League speelde ik wél en deden we het ook goed: kwartfinale, met de strafschoppen uitgeschakeld door Olympique Lyonnais, voor mij een heel pijnlijke avond ( Mitrovic miste bij een 6-6-stand zijn penalty, nvdr). Maar de kampioenenviering was indrukwekkend. Een rondvaart van meer dan twee uur op de Bosporus, met rond ons zeker vijftig andere bootjes. Getoeter, rookbommen… En dan met de bus naar het stadion, waar we nog moesten spelen, en opnieuw een viering. Spectaculair, hoor.’

Knotsgek Istanbul

Hoe beviel het leven in Istanbul?

Mitrovic: ‘Voor een jongen die op het platteland is opgegroeid, vond ik het veel te druk: 15 miljoen mensen, bijna vier keer zoveel als in heel Kroatië. Het verkeer was één grote chaos – iedereen doet maar wat, de eerste dagen kwam ik ogen tekort – maar ook daar wen je aan. Istanbul is een grote, maar ook wel een mooie stad, waar altijd wel iets te beleven was en waar ze écht voetbalgek zijn. Besiktas, Fenerbahçe, Galatasaray, Basaksehir en Kasimpasa: je hebt er vijf clubs die in eerste klasse spelen. Waar je ook ging, je werd overal herkend en aangeklampt om op de foto te gaan. Voor en tijdens de wedstrijd was het crazy! Ik herinner me een wedstrijd tegen RB Leizpig, toen Timo Werner na een half uur naar de kant moest. Last van zijn gehoor, door het constante gefluit van onze fans. Hij heeft bijna een maand niet gespeeld. Elke wedstrijd, en zeker de derby’s, was het oorlog.’

Waarom speelde je er zo weinig?

Mitrovic: ‘Toen ik er aankwam, waren er al drie centrale verdedigers: Atinc Nukan ( RB Leipzig, nvdr),Dusko Tosic ( Guangzhou, nvdr) en Marcelo, die nu bij Lyon speelt. Ik stond na die eerste zes maanden dicht bij een basisplaats, dacht ik, tot de club Pepe bij Real Madrid weghaalde en ook Gary Medel ( Internazionale, nvdr) naar Besiktas kwam. Die concurrentiestrijd tegen zoveel ervaring kon ik niet winnen. Ik voelde dat ik geen kans zou krijgen en zocht een oplossing, want ik was nog te jong om elke week op de bank te zitten. Alleen door elke week te spelen, kon ik verbeteren.’

Wat wist je van Club Brugge?

Mitrovic: ‘Ik kende de club en wist dat de trainer ook een Kroaat was, zonder dat ik ooit met hem had gesproken. Ik heb even gebeld met Ivan Tomecak, die hier net getekend had, en wist dat ik dit moest doen. En toen we met Club de titel pakten, werd het uiteindelijk toch nog een schitterend seizoen. Meer van dat.’