Ooit was Maxime Chanot de meest gevreesde verdediger van de Jupiler Pro League. Vier jaar later is de Luxemburgse international een brave huisvader die zijn carrière bij New York City combineert met het leven van vanilleboer in Madagaskar.
Maxime Chanot (30) en zijn gezin lieten een tijdje geleden de verre buitenwijken van New York links liggen om naast Central Park, in het hartje van Manhattan, te gaan wonen. In dat deel van de Big Apple staat het leven nooit stil en wordt een brave burger die in pyjama rondslentert of al dansend over straat rent niet aangestaard.
En de 30-jarige Luxemburger kijkt er al lang niet meer van op wanneer rapper/acteur LL Cool J, bekende Hollywoodsterren of spelers van de Yankees, de Knicks, de Nets of de Giants na zijn wedstrijden met New York City FC in de kleedkamer opduiken.
Kortom: Chanot leeft de American Dream. ‘Het was een bewuste keuze om in het centrum van New York te wonen. We wilden het leven leiden van echte New Yorkers’, zegt Chanot.
Toch wil hij er zich niet permanent settelen. ‘Ik vind het ritme van een miljoenenstad vermoeiend. Als je een tijdje in een metropool hebt gewoond, zijn er twee mogelijke uitkomsten. Je wil er nooit meer weg of je hunkert opnieuw naar rust. In mijn geval is er ook een derde optie: een zaak opbouwen in een grootstad en een stek voorzien waar ik kan uitblazen. Voor mij is dat Magdagaskar, het land van mijn vrouw.’
Je bent een echte wereldburger. Je hebt een directe link met Frankrijk, Luxemburg en Madagaskar. En met de VS ben je aan je vierde voetballand toe.
Maxime Chanot: ‘Ik ben geboren in Nancy, mijn moeder is afkomstig uit Luxemburg, ik heb familie in Corsica wonen en mijn vrouw is van Malagassische komaf. Ik voel mij dus een echte globetrotter.’
‘Maar tien jaar geleden had ik nooit gedacht dat ik op dit punt zou staan. Ik had toen werkelijk niets. Mijn carrière is een opeenvolging van onverwachte wendingen en dat maakt mijn verhaal zo charmant. Je hebt spelers met een lineaire loopbaan en je hebt spelers als ik die een atypisch parcours hebben gevolgd dat uiteindelijk naar dezelfde plek leidt.’
Er wordt vaak gezegd dat je overal kan slagen als je er maar hard genoeg voor werkt. Maar in het voetbal is er toch een grote portie geluk mee gemoeid?
Chanot: ‘Geluk is een abstract begrip. Mijn twee sleutelbegrippen zijn: geloof en wroeten. Ik ben bereid om elke dag keihard te werken om mijn huidige levensstandaard te behouden, maar ik ben ook van mening dat het traject van elke persoon op voorhand vastligt. Die overtuiging heeft met mijn geloof te maken. Mijn vrouw en ik zijn heel gelovig. Daarom hebben we onze dochter genoemd naar de maagd Maria.’
Bijbelverzen
Ben je van thuis uit gelovig of is dat veel later gekomen?
Chanot: ‘Ik kwam voor het eerst in aanraking met religie toen ik op mijn 16e mijn vrouw leerde kennen. Dagelijks bidden was voor haar iets heel normaals en ik was onder de indruk van de innerlijke rust die ze uitstraalde. Ik had geen klik met god.’
‘Op mijn 20e liep ik zo’n zware blessure op dat ik op het punt stond om te stoppen met voetballen. Ik kon amper stappen en er stond mij een revalidatie van vijf maanden te wachten in een gespecialiseerd centrum voor topsporters. Ik geraakte er aan de praat met een oudere vrouw die de ontreddering kon aflezen van mijn gezicht. Op een nacht is ze mijn kamer binnengekomen en zonder een woord te zeggen, heeft ze een bijbel op mijn nachtkastje achtergelaten.’
‘Het heeft een paar dagen geduurd voor ik erin begon te bladeren. Ik las een pagina per dag, daarna twee pagina’s, enzovoort. Het toeval wil dat ik opeens weer kon stappen en niet veel later een club vond.’
Jouw blessure was dus de trigger om je leven helemaal om te gooien?
Chanot: (haalt de schouders op) ‘Ik zat financieel en mentaal aan de grond en ik moest een aantal etappes doorlopen om te beseffen dat het geloof het antwoord was op mijn problemen. In Frankrijk hebben we een gezegde: je kan de smaak van honing maar appreciëren als je azijn hebt geproefd. Wel, ik heb twee, drie jaar de hel van dichtbij gezien. Door alles wat ik had meegemaakt in mijn jeugd gedroeg ik mij als een agressieveling en was ik een beetje gek in mijn hoofd.’
‘Op een nacht is een oudere vrouw mijn kamer binnengekomen en zonder een woord te zeggen, heeft ze een bijbel op mijn nachtkastje achtergelaten.’
Weet je precies waar en wanneer het fout is gelopen?
Chanot: ‘Ik ben zonder vader opgegroeid en op het internaat van een centre de formation was ik aan mezelf overgeleverd. De avondklok was bijvoorbeeld om 20 uur, maar om middernacht hing ik nog op straat rond. Soms zag ik mijn bed zelfs niet. Ik ging nooit naar de lessen en toen ik vijftien jaar was ben ik met school gestopt.’
‘Ik was gewoon een onhandelbare knul en ik dacht dat alles rond mij draaide. Ik kon geen kritiek van trainers en spelers verdragen en ik maakte met iedereen ruzie. Van thuis uit had ik meegekregen dat ik mij niet op mijn kop moest laten zitten en ik had dus geen schrik om slaag te krijgen. Ik vond er zelfs plezier in om een gevecht uit te lokken. Van mijn 15e tot mijn 18e sprak ik het liefst met mijn vuisten.’
‘Tot ik begreep dat mijn gedrag belachelijk was. Maar is het normaal dat jonge tieners in zo’n opleidingscentrum gekwakt worden en niet of amper begeleid worden in hun persoonlijke ontwikkeling? Volgens mij schort er iets aan het systeem.’
Hoe heb je geleerd om je agressiviteit en boosheid te kanaliseren?
Chanot: ‘Door mijn opvliegend karakter was ik al eens weggestuurd van een opleidingscentrum en bij Stade de Reims, waar ik op mijn 14e was aangekomen, lag ik ook bijna op straat. Ik stond met de rug tegen de muur. Ik besefte dat ik geen derde of vierde kans meer zou krijgen. Het voetbal was voor mij de enige manier om op te klimmen op de sociale ladder.’
Looks van een wildeman
In 2011 werd je aangetrokken door tweedeklasser White Star. Hoe was je eerste ervaring met het Belgische voetbal?
Chanot: ‘Dat was best confronterend als je Sheffield United hebt meegemaakt in de Premier League en in de A-kern hebt gezeten van eersteklasser Le Mans. Ik was het profregime zo gewoon dat ik niet aan mijn entourage durfde te vertellen dat we bij White Star niet elke dag trainden.’
‘White Star was een reality check. Het huis dat we ter beschikking hadden gekregen was pure horror, maar met mijn vrouw heb ik het overleefd. (lacht) Met mijn kleine salaris heb ik zelfs enkele schulden uit het verleden kunnen vereffenen.’
‘Diep vanbinnen wist ik dat ik een hoger niveau aankon, maar ik was helder genoeg om te beseffen dat ik op dat moment niet beter verdiende. Acht maanden later is Beerschot mij komen halen. Zonder Felice Mazzu, die vanaf dag één mijn capaciteiten zag, was het mij nooit gelukt om op zo’n korte tijd de overstap te maken naar eerste klasse.’
Na een korte passage bij Beerschot ben je naar Kortrijk gegaan. Hoe komt het dat er tijdens jouw drie seizoenen bij Kortrijk nooit concrete interesse is geweest van een topclub?
Chanot: ‘Er deden verhalen de ronde over mij… Ik zie eruit als een wildeman en dan krijg je snel een reputatie. (klopt met zijn vuist tegen zijn handpalm) Ik ben een krijger en met mij kan je een oorlog winnen. Ik roep, tackel en steek mijn hoofd overal tussen.’
‘Bevraag Johan Walem, Jacky Mathijssen, Yves Vanderhaeghe en Hein Vanhaezebrouck en ze zullen bevestigen dat ik zelfs op een gezapige training een tackle zal bovenhalen. Maar je zal in België niemand vinden – geen speler, coach of sportief directeur – die zal zeggen dat ik hautain ben of een slechte mentaliteit heb.’
Massahysterie in Ecuador
Je kwam in 2016 als nobele onbekende binnen bij New York City FC om er ploegmaat te worden van Villa, Lampard en Pirlo. Vier jaar later ben je een van de anciens van de club…
Chanot: ‘Ik ben viceaanvoerder en samen met Rónald Matarrita ben ik de langst dienende speler van de club. In vergelijking met vier jaar geleden heeft de club zijn ideologie totaal veranderd. Bij de oprichting hadden ze sterren als Lampard, Pirlo en Villa nodig om de club naamsbekendheid te geven. Die marketingtruc heeft gewerkt – in de VS en Europa kent iedereen New York Cit FC – maar nu rekruteert de club vooral jonge spelers uit Europa en Zuid-Amerika die hun topniveau nog niet hebben bereikt.’
‘Ik merk dat veel clubs in de MLS hun aanpak veranderd hebben. Qua namen is de competitie minder attractief dan vroeger, maar de kwaliteit is er niet op achteruitgegaan.’
Mis je het niet om de kleedkamer te delen met voormalige toppers uit Europa?
Chanot: ‘Het klinkt afgezaagd, maar die zogenaamde vedetten waren zeer toegankelijk. Kapsones waren hen vreemd. Lampard was het prototype van de Engelse gentleman: elke dag kwam hij iedereen persoonlijk de hand schudden en vroeg hij of we oké waren.’
‘Ik herinner mij een wedstrijd op het veld van Orlando City waarin ik Lampard kort na elkaar een paar keer slecht had aangespeeld. In plaats van te klagen, bood hij zijn excuses aan omdat hij de bal niet onder controle kreeg.’
Je hebt in 2018 en 2019 van dichtbij de Zlatangekte in de VS meegemaakt. Wie was bij New York City FC de populairste speler?
Chanot: ‘Dat was zonder twijfel Pirlo. In Ecuador heb ik gezien wat Pirlo bij de mensen losmaakte – dat was pure massahysterie. De dag voor de oefenmatch tegen Emelec waren er 4000 mensen afgezakt naar onze training. Plots zag ik een kind het veld oplopen, gevolgd door een tweede snotneus. Voor we doorhadden wat er aan het gebeuren was, stond er een mensenmassa rond Pirlo. Ik stond naast hem en ik zag dat zijn lijfwacht in paniek raakte. Er was geen spoor meer van de oproerpolitie. Die waren zelf selfies aan het nemen met de spelers.’ (lacht)
De laatste zeven seizoen pakten zes verschillende clubs de titel in de MLS. Welk middel hebben de Amerikanen volgens jou gebruikt om van het kampioenschap een van de meest evenwichtige competities ter wereld te maken?
Chanot: ‘Ik denk dat de salary cap, de drafts en het tradesysteem de homogeniteit van de competitie in stand houden. Daardoor kan een ploeg die vorig seizoen laatste eindigde via een slimme rekrutering het seizoen daarop voor de titel spelen. Aan de andere kant moet je wel accepteren dat het management van de MLS alles regisseert. Als speler behoor je toe aan de MLS en wordt je ook door hen betaald.’
‘Ik zal niet zeggen dat je gevangen zit in het systeem, maar je bewegingsruimte is redelijk beperkt. Amerikanen vinden het normaal dat ze geruild worden met een andere speler zonder dat ze daarover ingelicht worden. Zoiets krijg je niet uitgelegd aan een Europese voetballer.’
In afwachting van de bouw van een nieuw stadion is het legendarische Yankee Stadium jullie thuisbasis. Voel je niet dat het in de eerste plaats een honkbalstadion is?
Chanot: ‘Op het veld merk je er nochtans niets van. (toont een foto op zijn gsm) Vraag mij niet hoe die Amerikanen erin slagen om een voetbalveld in dat honkbalterrein te persen. Na affluiten zie je meteen mensen het veld oplopen om de grasmatten weg te halen en de gravellaag te installeren.’
‘Nog voor we gedaan hebben met het geven van interviews is het stadion alweer gereed om honkbalwedstrijden te ontvangen. Ik weet dat de fans ongeduldig zitten te wachten op het nieuwe stadion, maar ik wil nog even genieten van het Yankee Stadium.’
Alain Eliasy
‘Na mijn carrière al mijn volledige aandacht naar mijn vanilleplantage gaan’
Sinds een aantal jaar doet Maxime Chanot de economie van het eiland Nosy Be draaien. Hij kocht op het eiland in het uiterste noorden van Madagaskar, de streek waar de roots van zijn vrouw liggen, een lap grond van een hectare en richtte er een vanillebedrijf op.
‘Ik weet niet precies hoeveel de productie bedraagt, maar het is veel minder dan een ton per jaar. Het is niet de bedoeling om op grote schaal vanille te produceren, het moet een familiaal bedrijf blijven.’
De opbrengsten van zijn vanilleplantage moeten straks het pensioen van Chanot veiligstellen. Al zijn het nu vooral zijn schoonouders en enkele zakenpartners die de plantage beheren.
‘Ik had iets nodig om de voetbalroutine te doorbreken, maar op dit moment beschouw ik mijn bedrijf als een nevenactiviteit. 99 procent van mijn professionele leven bestaat uit voetbal. Na mijn carrière ben ik van plan om mij helemaal op mijn zaak te storten.’
Chanot en co leveren hoofdzakelijk vanillepeulen aan bakkers en restaurants in België, Frankrijk en de VS onder de naam Planet Vanilla. De volgende stap is om een sterrenchef aan zijn klantenbestand toe te voegen.
‘In de States en meer bepaald in New York is mijn business aan het boomen. New York is niet langer het epicentrum van de junkfood; bio- en fairtradeproducten eten is de trend. Daarom is de vraag vanuit New York helemaal ontploft. Op een bepaald moment konden we niet meer leveren omdat we door onze voorraad heen zaten.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier