Mehdi Bayat: ‘Mijn dubbele pet heeft me meer problemen opgeleverd dan wat anders’

De man achter het stille succes van Charleroi is eveneens voorzitter van de voetbalbond, maar weigert het etiket van sterke man van het Belgische voetbal. De paradox van macht is dat je er nooit genoeg van lijkt te hebben. Ontmoeting met een ambitieuze veertiger.

De man met de dubbele pet draagt geen mondmasker. En hij ontvangt thuis. Het is te zeggen: op de burelen die grenzen aan het Stade du Pays de Charleroi. Mehdi Bayat heeft geen keizerlijk uitzicht, noch een ivoren briefopener, Montblanc pen of mahoniehouten bureau. Enkel een lage tafel van een hippe Japanse ontwerper.

We hebben de jongste telg uit de familie Bayat al flitsender gezien, maar zelden toonde hij zich meer bereid om te praten. Nu Charleroi mee aan de leiding staat in de Belgische competitie, is Mehdi Bayat een geruste aandeelhouder, een gelukkig gedelegeerd bestuurder, een weinig gecontesteerde bondsvoorzitter en een solidaire kleine broer. Twee petten, zei u?

Deze zomer verkocht u met Núrio en Busi twee basisspelers. Bent u trots op het feit dat u in de huidige conjunctuur meer dan 10 miljoen euro kreeg voor twee verdedigers?

Mehdi Bayat: ‘De rekrutering van Charleroi is succesvol omdat we goed profileren in functie van de noden. En omdat we anticiperen. Toch zijn de mensen soms nog verrast. Toen ik Flanagan haalde, zei men: ‘Maar waarom neem je Flanagan, terwijl iedereen het al eens is over Van Cleemput?’ Precies omdat Van Cleemput de lat zo hoog had gelegd, wilden we dat zijn invaller van hetzelfde niveau was. Stergos Marinos was bij ons aan het einde van zijn avontuur gekomen en we wilden hem niet langer frustreren.’

Wat overtuigde u dan van een deal met Jon Flanagan, een speler wiens contract niet werd verlengd bij de Rangers en die deze zomer in geen van de vijf grote kampioenschappen een contract kon versieren?

Bayat: ‘Spelers die willen komen, passeren langs mijn bureau, dat is geen geheim. Dat gesprek, dat volledig over de menselijke kant gaat, vormt de basis van alles. Als het gevoel niet juist zit, gaat de deal niet door. Jon overtuigde me. Hij weet vanwaar hij komt en hij wil zich opnieuw lanceren. En ik kan u zeggen dat hij offers gebracht heeft. Zijn managers lieten me zien wat hij had kunnen verdienen in de Engelse competitie. Flanagan blijft een bekende naam in Groot-Brittannië. Hij is een vechter en daar houden de Britten van. Toch wilde hij zich in een competitie gooien die hij niet kende. Dat beviel me.’

Krijgen emoties soms niet de overhand, zoals bij het vertrek van Stergos Marinos?

Bayat: ‘Zeker. Nog meer dan bij Stergos, viel het me heel zwaar om afscheid te nemen van Javi Martos, met wie ik alles heb meegemaakt bij Charleroi. Van de degradatie naar tweede klasse tot play-off 1. Toch denk ik dat het geen zin heeft om een speler te houden waar je niet langer op rekent, ongeacht de band die je hebt. Emoties kun je als gereedschap gebruiken, maar het rationele, dat is een verplichting. Ik moet rekening houden met het emotionele, maar ageren met de ratio. Anders zou Charleroi niet van 3,5 miljoen euro schulden in 2012 naar een eigen kapitaal van bijna 15 miljoen gegaan zijn.

‘Die rijkdom is gecreëerd door hard werk en de balans tussen het sportieve en het financiële. Ik ben er trouwens enorm fier op dat we onlangs tot derde meest stabiele club ter wereld zijn uitgeroepen op basis van gebruikte spelers en hun anciënniteit binnen de club ( volgens een rapport van CIES Football Observatory, gepubliceerd in oktober 2020, nvdr). Een voetbalclub heeft vier inkomstenbronnen: televisierechten, sponsoring, ticketverkoop en verkoop van je spelers. Met het nieuwe stadion moeten wij op termijn in staat zijn om te groeien zonder dat we een speler moeten verkopen.’

Staat Charleroi financieel voldoende sterk om in november aan te kondigen dat de groep in december niet verzwakt wordt?

Bayat: ‘Duidelijk. Het doel is om zo ver mogelijk te gaan. Op de balans van 2020-2021 komt de verkoop van Max ( Maxime Busi, nvdr.) en de opbrengst van de doorverkoop van Osimhen van Lille naar Napoli. We weten nu al dat we het jaar met winst gaan afsluiten, ondanks COVID-19, dat ons enorm getroffen heeft. Met deze twee transfers kunnen we niet alleen een groot deel van de verliezen delven, maar ook ambitieus naar de wintermercato trekken. Daarbij komt de zekerheid dat niemand van het kader zal vertrekken – absurde aanbiedingen buiten beschouwing gelaten, natuurlijk. Ik wil de taak van de trainer zo moeilijk mogelijk maken. Niet om elf spelers te vinden, maar om er achttien op het blad te zetten.’

Van de trainer gesproken: is Karim Belhocine misschien de man die het makkelijkst op de bank kan gezet worden?

Bayat: ‘Toen ik destijds Felice Mazzù haalde, lachte iedereen, maar na een aantal jaar wilden ze hem weghalen bij Charleroi. Toch is hij zes jaar gebleven. Hetzelfde verhaal toen we Karim Belhocine haalden. Hij werd eerst voorgesteld als de tiende keus, en na achttien maanden is hij gegeerd wild. Ik kan daar alleen over zeggen dat we met Karim vertrokken zijn voor een cyclus van drie jaar en dat we die cirkel ook gaan rond maken.’

Enerzijds wil Charleroi tot het uiterste gaan met een zo goed als complete kern, anderzijds was jullie jeugdopleiding nog nooit zo vruchtbaar. Het integreren van al die jongeren, wordt dat de grote uitdaging?

Bayat: ‘Dat is een verplichting die bij een grote club hoort. Zijn we al een grote club? Neen. Gaan we het worden op een dag? Ik hoop het en we gaan ervoor werken. In elk geval heb je daarvoor een jeugdopleiding nodig die de naam van een topclub waardig is. Met de verantwoordelijkheid om spelers af te leveren voor onze professionele kern, maar ook met een regionale verantwoordelijkheid. Ik geloof dat we goede jongeren uit de streek ook de mogelijkheid moeten geven om zich te bewijzen bij La Louvière of Francs Borains.

‘Nogmaals, voor dat alles is er geen geheim: het gaat om geld. Toen ik de club overnam, lag het werkingsbudget van de jeugdopleiding rond de drie- à vierhonderd duizend euro per jaar. Vandaag zitten we aan twee miljoen. Dat is een enorme investering waarvan je niet meteen return ziet. Tegelijkertijd zorg je ervoor dat je kern niet overbevolkt raakt, zodat jongeren er een kans kunnen krijgen op het juiste moment. Zoals een Ken Nkuba vandaag…’

Twee jaar geleden, op 27 november 2018, kwam je broer Mogi Bayat vrij na 48 dagen gevangenschap in het kader van het onderzoek rond Footgate. Intussen is hij de belangrijkste manager in het Belgisch voetbal, en mist hij geen enkele match van Sporting. Begrijpt u dat dit sommigen verbaast?

Bayat: ‘Hij is een manager die supporter is van Charleroi, dat is niet verboden. Ik denk zelfs dat alle Belgische managers supporter zijn van een club. Mogi heeft tien jaar bij Charleroi gewerkt, bovendien is het de club waar zijn broer vandaag de baas is. Zijn kinderen zijn supporters, mijn dochters ook. Mogi woont veel Belgische matchen bij als manager, maar bij Charleroi is hij vooral mijn broer.’

Ali Gholizadeh vertelde ons dat jij en Mogi bijna even beroemd zijn in Iran als hijzelf en Kaveh Rezaei. Veel mensen daar vragen zich af hoe twee Frans-Iraanse broers zo de hand konden leggen op het Belgische voetbal. Vraagt u zich dat soms ook af?

Bayat: ‘Als je in het dagelijkse leven gewend bent aan een zekere populariteit, ben je daar niet mee bezig. Het is de blik van anderen die veranderd is en die me herinnert aan wie ik geworden ben. Ik geloof dat de meest ervaren bestuurders in het Belgisch voetbal me respecteren omdat ze me hebben zien groeien. Toen ik hier arriveerde, was ik 22, 23 jaar, ik was een kind in een land dat ik niet kende. Ik ben helemaal onderaan de ladder begonnen om uiteindelijk voorzitter van de voetbalbond te worden. Al die jaren lag ik onder een vergrootglas. Ik heb de indruk dat ik het meest bekritiseerd word om zaken die aan mij gelieerd zijn, maar waar ik niet verantwoordelijk voor ben.’

De fameuze twee petten…

Bayat: ‘Ja, men praat er de hele tijd over, maar er is nog niemand die me heeft verweten dat ik daarvan geprofiteerd heb. Ik zou zelfs verder gaan: mijn dubbele pet heeft me al meer problemen opgeleverd dan wat anders, op persoonlijk vlak. Ik heb bijna niet meer het recht om te spreken.

‘Een voorbeeld: Lucien D’Onofrio zei destijds dat ik het kampioenschap had stilgelegd, terwijl dat absoluut niet was wat ik wou. Ik heb het zelfs opgeschreven en naar iedereen gestuurd, maar als 17 van de 24 clubs je zeggen dat je moet stoppen, zeg je: ‘Oké, dan stoppen we.’ Democratische principes zijn belangrijk voor mij. Overal waar ik zit, ben ik verkozen. En de beslissingen die ik genomen heb, zijn altijd gedragen door de administratieve raad of de algemene vergadering. Nooit heb ik ergens iets doorgeduwd omdat het me beter uitkwam.’

Over het algemeen word je zo jong geen voorzitter van de bond. Wil dat zeggen dat uw weg naar de top nog niet ten einde is?

Bayat: ‘Misschien maar goed ook, maar ik hoor uw volgende vraag al: ‘Ligt het streefdoel op een bepaald moment bij de UEFA en zo?’ We zullen zien. Het is geen doel op zich. Soms duwt het succes je in een bepaalde richting. Vandaag hoor ik over de mogelijkheid om kandidaat te zijn voor het uitvoerend comité van de UEFA. Dat zal voor volgend jaar zijn. We zullen zien hoe de zaken zich ontwikkelen, maar het zou een eerste stap kunnen zijn richting UEFA. En stel je voor dat ik mezelf daar bewijs. Voordat je bijvoorbeeld kon overwegen om UEFA-president te worden. Het is een van de dingen die ik heb gehoord. Maar zo eenvoudig is het niet, er zijn 55 landen.’