‘Misschien ben ik niet gemaakt voor Porto’

Hij wordt genoemd bij Anderlecht, maar hij bevestigt noch ontkent. De enige zekerheid: ‘Een seizoen zoals dit wil ik niet meer meemaken.’ Laurent Depoitre praat voor het eerst openlijk over zijn Portugese avontuur.

‘Een Belgische krant schreef onlangs: Laurent Depoitre is ongelukkig in Porto. Dan schrijf je toch zomaar wat? Geef ik nu de indruk dat ik ongelukkig ben?’ Hij vertrouwt het ons toe terwijl we op de dijk wandelen, met zicht op de Atlantische Oceaan. Je moet al een erg verwend kind zijn om in een decor als dit ongelukkig te zijn. Oké, hij krijgt veel te weinig speelminuten naar zijn zin bij FC Porto, maar voor de rest is het leven hier mooi. Een goed contract bij een legendarische club met Europese weerklank, dagelijkse duels met Iker Casillas, een mooie vriendin, een heerlijk klimaat, een prachtig appartement vlak bij de zee…

Vila Nova de Gaia. Daar woont hij, op een halfuurtje van het centrum van Porto. Hij ontvangt ons voor zijn eerste uitgebreide interview sinds zijn transfer in augustus. Het gezicht van de man die de parking verlaat wanneer wij eraan komen, zegt ons iets. Ja, het is Danilo, Europees kampioen met Portugal. Ook andere spelers van FC Porto wonen in dit gebouw. Ook onder meer de Algerijnse international Yacine Brahimi.

Op het boekenrek in zijn appartement ontdekken we de biografie van Cristiano Ronaldo. Heeft Depoitre er een of ander geheim in gevonden om elke match te kunnen scoren? ‘Ik heb dat boek cadeau gekregen, ik ben er nog niet in begonnen.’ Op de plank staat ook een echt vintage voetbalboek, zoals ze alleen vroeger gemaakt werden. ‘Dat krijgt de man van de match na elke thuiswedstrijd. Ik heb het in december gekregen, tegen Chaves. Ik kwam op het veld een halfuur voor het einde, Porto stond 0-1 achter. Ik maakte de gelijkmaker en daarna wonnen we in extremis nog.’

Nog drie dagen. Dan volgt dé clash in het Portugese voetbal: Benfica-Porto. Dat is een garantie voor hoogoplopende emoties en dit seizoen zal het nog een tikkeltje erger zijn. Er resten nog acht speeldagen, Benfica staat aan kop met één punt voorsprong op de Draken, die maar één keer verloren hebben en de beste aanval en beste verdediging hebben. ‘Ik denk dat het dé match voor de titel wordt. De winnaar zal een morele boost krijgen die beslissend zou kunnen zijn.’

Hoe wordt zo’n wedstrijd beleefd in de stad?

LAURENT DEPOITRE: ‘Als je dan buitenkomt, voel je meteen dat het de dag van de wedstrijd is. Porto is duidelijk een stad die voor het voetbal leeft. De tickets voor de match tegen Benfica waren sinds gisteren te koop in het stadion, het zag er zwart van het volk. Maar wij, de spelers, bereiden zo’n wedstrijd voor als een andere. Alle trainingen gebeuren achter gesloten deuren, dus we zien de supporters niet echt tijdens de week. We blijven een beetje geisoleerd van alle commotie, op zich is dat niet slecht. De dag van de match is andere koek. Dan zitten we in het stadion midden in de koorts, in het fanatisme. Toen Benfica bij ons op bezoek kwam, was het in geen tijd uitverkocht, terwijl het voor andere matchen niet systematisch volloopt. Toen heb ik een ambiance meegemaakt die ik nog nooit had gezien. Men heeft me al gewaarschuwd dat het dit weekend minstens even erg zal zijn in Lissabon.’

De rivaliteit Benfica-Porto, hoeveel keer sterker is dat dan die tussen AA Gent en Club Brugge?

DEPOITRE: ‘Dat is toch helemaal wat anders. In België voel je de rivaliteit tussen clubs. Tussen Anderlecht en Standard. Tussen Brugge en Gent. Hier voel je dat het de steden zijn die tegenover elkaar staan. Het zijn de inwoners van Porto tegen die van Lissabon.’

Sinds 1978 stond Porto altijd op het podium in eerste klasse, maar de club greep de laatste drie jaar naast de titel. Voel je ongeduld, frustratie, jaloezie?

DEPOITRE: ‘Dat allemaal een beetje. Benfica werd drie keer op rij kampioen. Er is dus een zekere druk. De supporters willen dat wij dit seizoen de titel pakken. Drie jaar, dat is lang, dat is een eeuwigheid voor hen. De boodschap die ze ons overbrengen, is duidelijk: laat zien dat jullie beter zijn dan Benfica. We hebben de beste aanval, dat is goed. We hebben de beste verdediging, ook goed. Maar we staan niet op kop omdat we meerdere keren 0-0 gespeeld hebben. Soms vonden we geen gaatje tegen een rivaal die voor een puntje kwam. En zo zijn er veel geweest. Je moet er maar één keer door geraken! In België stoorde het me al dat ploegen achteruitkropen en in blok verdedigden tegen AA Gent. Hier is dat elk weekend zo. Soms raakt Iker Casillas geen bal. Dat komt dus neer op anderhalf uur aanvallen. Een erg aangenaam schouwspel is dat niet.’

In de Champions League heb je een halfuur gespeeld in de eerste match tegen FC Kopenhagen. Daarna ben je niet meer van de bank gekomen en zat je zelfs twee keer in de tribune. Was de Champions League niet een van de redenen waarom je hier tekende?

DEPOITRE: ‘Als je er eenmaal van geproefd hebt, smaakt dat naar meer. Ja, dat was een van de argumenten, ook al denk ik dat ik toch voor Porto gekozen zou hebben als ze zich niet voor de Champions League gekwalificeerd hadden. Eigenlijk heeft de Champions League me sneller doen tekenen. Porto wilde me in extremis op de lijst zetten voor de voorrondematchen tegen AS Roma. Enkele dagen nadat ik getekend had, zei men me dat ik niet mocht meedoen omdat ik in de zomer al Europees gespeeld had met Gent. Voor de poulefase was er geen probleem. Dat ik uiteindelijk maar een halfuurtje gespeeld heb, voelt aan als een gemis, dat is een feit. Zeker de twee avonden dat Porto tegen Club Brugge speelde, had ik zin om op dat veld te staan.’

Als men ‘FC Porto’ tegen je zegt, waar denk je dan aan?

DEPOITRE: ‘Dan denk ik meteen aan de gewonnen Champions League met José Mourinho. Het is een club die er elk jaar aan deelneemt en vaak ver geraakt. Porto heeft veel titels gewonnen in Portugal. Het is een grote Europese club. Kijk maar naar de spelers die hier gepasseerd zijn: Deco, Radamel Falcao, Hulk, James Rodríguez… Wanneer je bij het stadion aankomt, moet je eerst door een soort museum vooraleer je de kleedkamer bereikt. Alle grote momenten van de club hangen er uit. Als je dat ziet, besef je dat je deel uitmaakt van iets legendarisch!’

Had men je bij KV Oostende gezegd dat je drie jaar later zou trainen met Casillas…

DEPOITRE: ‘Ja, telkens ik een stap zette in mijn carrière, vroeg men me of ik dat ooit had kunnen denken. Natuurlijk niet! Toen ik bij Oostende kwam, was dat tweede klasse. Het was toen mijn doel om ooit eens van eerste klasse te proeven. Daarna ga ik naar Gent en twee seizoenen later zit ik bij Porto. Zo gaat het nu eenmaal…’

De supporters waren kritisch toen je werd gehaald. Voelde je hun twijfels?

DEPOITRE: ‘Een beetje, ja. Dat is normaal. Zij zijn verschrikkelijk ongeduldig om opnieuw kampioen te worden, dus verwachten ze bij elke transferperiode dat het bestuur hen een grote naam gaat aanbieden. Ze kenden me niet. En als je iemand niet kent, dan ga je uit van het negatieve. Ik heb hetzelfde meegemaakt toen ik bij KV Oostende tekende, en daarna bij AA Gent. De supporters van Gent hadden net play-off 2 achter de rug. Toen ze me zagen komen, vroegen ze zich af of ik hen naar play-off 1 zou kunnen brengen. Ik was een rare transfer voor hen, ik had nog maar één seizoen in eerste klasse gespeeld, ik was bijna gedoemd om de kern gewoonweg op te vullen. Het is niet bij Porto dat ik voor het eerst moest overtuigen…’

Een supporter van Gent schreef een lang portret over jou na je vertrek. Hij legt uit dat je niet het soort spits bent dat dertig keer per seizoen scoort, dat je technisch geen kraan bent, dat je geen spectaculaire doelpunten maakt, dat je geen tatoeages hebt, maar dat je kwaliteiten elders liggen. Misschien ben je te normaal om echt populair te zijn?

DEPOITRE: ‘Ik denk dat ik een atypische speler ben, ja. Ik ben niet het prototype van de hedendaagse voetballer. De mensen identificeren zich meer met de kwieke, technische speler die een actie in huis heeft en een mooie goal kan maken. Men eist spektakel. Ik ben eerder het sobere type, een collectieve voetballer.’

Hoe beoordeel je je seizoen tot dusver? Je hoopte op iets anders, kan ik me voorstellen?

DEPOITRE: ‘Het is zeker niet positief. En ja, ik had er heel wat meer van verwacht. Vanaf het begin was het al bijzonder ingewikkeld. Ik kreeg soms het vertrouwen van de trainer, maar niet altijd. Er kwam snel een sleutelwedstrijd voor mijn seizoen, in september. We speelden op verplaatsing tegen een van de kleinste teams, Tondela. Ik mocht beginnen als titularis. Maar het wordt 0-0, echt geen goede wedstrijd. Heel de ploeg acteerde pover, ook ik zat slecht in de match. Ik heb de indruk dat ik daar al mijn krediet plots verloor. Nadien speelde ik bijna nooit meer in het Portugese kampioenschap. Geregeld vertoefde ik zelfs in de tribune. En de keren dat ik inviel op het einde van een competitieduel kon ik mezelf niet overtreffen. Het is niet evident om zelfvertrouwen uit te stralen en de bal op te vragen, wanneer het niet echt vlot loopt. Vertrouwen, dat is even snel weg als het wordt opgebouwd. Ik had schrik om verkeerd te doen, hetgeen je ook terugzag in mijn spel. Wanneer je zo speelt, verlies je nog meer van je mogelijkheden. Het is vrij eenvoudig: sinds ik bij deze club ben, bereikte ik nooit het niveau dat ik haalde in Gent.’

Toen alles goed liep bij AA Gent zei je: ‘Ik had nooit verwacht dat het zo snel kon gaan.’ Dat geldt dus in twee richtingen…

DEPOITRE: ‘Precies. En ik weet niet of het hier nog de goede richting kan uitgaan. De trainer vond ondertussen zijn type-elftal, dat goed op elkaar is afgestemd en er wordt gewonnen. Porto kocht in januari een Braziliaanse spits, Tiquinho Soares. Hij blijft maar scoren en doet het echt zeer goed. Hij bewijst dat hij wekelijks verdient te spelen. Dat verandert mijn situatie niet. Ik blijf realistisch, want ik weet dat ik niet veel speeltijd meer zal krijgen dit seizoen.’

Had je je voldoende geïnformeerd over de club en de manier van voetballen, vooraleer je hier tekende begin augustus?

DEPOITRE: ‘Neen, helemaal niet. Omdat ik daar de tijd niet voor had. We speelden thuis tegen RC Genk op zondagavond. Gedurende de middag belde mijn makelaar me met de melding dat Gent en Porto een akkoord hadden bereikt voor mijn overgang. En dat de Portugezen wilden dat ik tekende voor maandagavond, om ingeschreven te kunnen worden voor de wedstrijden tegen AS Roma. Het was dus superdringend. Van zodra de wedstrijd werd afgefloten, vertrok ik na mijn douche meteen richting Zaventem. We kwamen naar hier met een privévliegtuig. Luciano D’Onofrio regelde alles en vergezelde ons. Op maandagmorgen legde ik mijn fysieke testen af, ’s middags werd gesproken over het contract. Ik had niet echt de tijd om veel en lang na te denken. Ook niet om me uitgebreid te informeren. Maar ik hield mezelf voor dat ik het aanbod van een dergelijke club maar moeilijk kon weigeren.’

Was er sprake van een miscast tussen jou en Porto? Een Frans weekblad sprak ooit over je lichaam van een Bretoense verhuizer… Dat leek eerder geschikt voor het Engelse kampioenschap.

DEPOITRE: ‘Het klopt dat ik in se vooral zin had om naar Engeland te gaan. Natuurlijk, als een club als Porto aanklopt… Ik kende de Portugese competitie niet zo goed, maar ik hield me altijd voor dat er specifieke redenen waren waarom ze me erbij wilden. Naar mijn gevoel wilde het zeggen dat ze ervan overtuigd waren dat ik over het juiste profiel beschikte. Achteraf vraag ik me af of dat wel het geval is. Ik ben misschien niet gemaakt voor Porto. Maar er zijn natuurlijk ook de omstandigheden die niet echt voordelig uitdraaiden. De coach vertelde me bijvoorbeeld bij het begin van het seizoen dat ik basisspeler zou zijn voor de competitiewedstrijd het daaropvolgende weekend, maar ik blesseerde me net gedurende die week. En er was die fameuze match tegen Tondela die me veroordeelde. Dan komt Soares die meteen goed uit de startblokken schiet. In andere omstandigheden had het misschien nog anders kunnen uitdraaien. Had ik me goed gevoeld in de ploeg en op het veld, dan zou het misschien toch zijn gelukt.’

Waar zie je jezelf over zes maanden? Ergens in de buurt van Brussel?

DEPOITRE: ‘Euhm… (lacht) Goede vraag. Ik heb een vierjarig contract. Ik zal dat met de club moeten bespreken. Ook met de trainer, als hij blijft. Ik wil gewoon graag weten wat ze denken. Rekenen ze nog op mij? Ik heb echt geen zin in een tweede seizoen waarin ik het grootste deel van de tijd op de bank zit te schilderen. Ik wil op het veld staan, spelen, doelpunten maken. Het leven op zich is hier prachtig, maar het weegt zwaar om invaller te zijn. Ik zou het heel moeilijk hebben met nog zo’n jaar. Indien deze toestand niet verandert, denk ik dat het aan te raden is om deze zomer de club te verlaten. Dat zou zowel voor Porto als voor mij het beste zijn.’

Je weet dat Anderlecht op de loer ligt… Er werd daar veel over jou gesproken tijdens de mercato in januari.

DEPOITRE: ‘Ik las het ook in de kranten, maar ik ben altijd op mijn hoede voor dat soort zaken… Ik weet er ook niet meer van. In ieder geval kon ik in januari niet vertrekken omdat ik al voor twee clubs uitkwam dit seizoen.’

Toch wel: je kon terugkeren naar Gent! Niet aan gedacht?

DEPOITRE: ‘Euhm… (denkt na en lacht) Dat had misschien kunnen gebeuren. Maar eind december gaf de coach me een nieuwe kans tegen Chaves. Ik scoor en werd achteraf uitgeroepen tot man van de match. Op dat moment dacht ik dat mijn situatie mogelijk nog zou evolueren. En ik wilde ook niet te snel deze club en dit land verlaten, na amper vijf maanden. Ik wilde ervoor vechten.’

Puur praktisch bekeken dan, kan Anderlecht je bekoren?

DEPOITRE: ‘Dat zou een oplossing kunnen zijn. Momenteel verkies ik liever een geslaagd buitenlands avontuur vooraleer ik terugkeer naar België. Ik wil niet terugkomen na een mislukking, ik zou graag eerst iets moois beleven in het buitenland.’